Здаецца мансарда (на белорусском языке)

Яна замаўчала i ўладарна ткнула пальцам, паказваючы Розе на павуцiнне. Памалу Марта рабiлася больш ветлiвай i баязлiвай. За гэты катух на гарышчы кансьержка з пяцьдзесят чацвёртага давала ёй дваццаць тысяч, нават Мало далi б дзесяць. Гульня прайграная. Не разлiчыла. Толькi бедныя плацяць вялiкую цану за трушчобы. А што яна атрымае ад гэтай, якой пятнаццаць квадратных метраў пад склад - усяго толькi дробная ўдача i якая, заняўшы памяшканне, можа даць, колькi пажадае? Яе заўсёды абдурвалi, i Марта добра ведала, што нiколi нiчога не атрымаеш ад гэтых людзей, якiя разглядаюць сваё становiшча як права на прывiлеi i лiчаць дастатковым кiнуць якую-небудзь прынаду, а потым робяць незадаволены выгляд, каб паказаць, што нiчога вам не вiнаватыя, а ўзнагароду за вашу паслугу падаюць вам як мiласцiну. Вось i цяпер. Ключ круцiўся на пальцы мадам Сюрмюля, якая нават не мiргнуўшы прамармытала, сунучы кончыкамi пальцаў у хуценька раскрыты кулак Марты, якая сама сагнулася папалам, складзеную ў чатыры купюру:

- Ну, я ўдзячная вам... Ну, ну, так заведзена. Я толькi папрашу вас глядзець, што за людзi падымаюцца наверх. Гэтыя дзверы ў мансардах вельмi ненадзейныя, i мне б не хацелася, каб гэтым скарысталiся i пакралi мой тавар. Мая пошта ў вас? Нешта позна яе сёння прынеслi.

Факт надзiва рэдкi, для мадам Сюрмюля не было лiстоў, толькi газета. I яшчэ два праспекты, якiя яна не спяшаючыся разарвала, прашаптаўшы:

- Прынамсi, не будзе рахункаў.

I, палiчыўшы справу скончанай, яна пальцам разарвала абгортачную стужку на газеце i, адставiўшы яе сантыметраў на шэсцьдзесят з-за сваёй дальназоркасцi, стала чытаць крымiнальную хронiку. Пры гэтым яна не пераставала адным вокам сачыць за Розай, якая рана цi позна стане гераiняй каментарыя наконт згубных вынiкаў сентыментальных памылак i сумнiўных сувязей.

- Яшчэ адна незамужняя мацi задушыла сваё дзiця, - сказала яна з абурэннем.

Але Марта нiчэга не чула. Яна ўжо неслася ўнiз, пралятаючы цэлыя пралёты, як лавiна, уся чырвоная. З языка гатовы быў сарвацца выдатны набор мацюкоў. Лютасць так распiрала яе, што яна здавалася яшчэ таўсцейшай. Пяцьсот франкаў, гэтая карга асмелiлася даць ёй пяцьсот франкаў. Вось тая, чыё iмя яна будзе згадваць у сваiх малiтвах, i няхай не здзiўляецца, калi аднойчы з ёй здарыцца непрыемная гiсторыя. Пяцьсот франкаў! Страта грошай, якiх ёй недадалi, была балючай, асаблiва цяпер, калi яны былi пiльна патрэбныя, але не такой балючай, як прынiжэнне ад таго, што яна дала сябе так недарэчна ашукаць, ды яшчэ i апусцiлася да ролi супольнiцы. Сама не свая, яна камечыла пошту, замест таго каб засоўваць яе пад дзверы. Яна кацiлася ўнiз i, што было дзiўна, клялася, што ўсё зразумела, што цяпер стане сапраўднай сцервай, што ўсе яны пачуюць ад яе пару ласкавых i першая гэтая сiмулянтка Эмiлi, яна ў яе паскача, яшчэ як. Як ураган, уляцела яна ў сваю будку.

- Ну што? - пачула яна знаёмы, прасеяны праз густыя вусы голас.

Эмiлi з малой плёскалiся на кухнi. Адрыен ужо вярнуўся. Ён наразаў такiм жа бяскрыўдным з выгляду, як i сам, нажом кавалачкi хлеба i клаў на iх сардзiны. Кубiк хлеба, кавалачак сардзiны. I ён не сварыўся, хоць нiчога больш не было. Яшчэ кубiк хлеба i яшчэ кавалачак сардзiны. Ад яго бязвiннасцi рабiлася моташна.

- Пяцьсот старых франкаў, - закрычала Марта, - ты разумееш? Бакалейшчыца дала мне аднаго Гюго*.

* На старых пяцiсотфранкавых бiлетах быў змешчаны партрэт Гюго.

- Я ж табе казаў...

Ён не скончыў фразы, але яго лоб наморшчыўся; яму не ўдалося падчапiць дзюбкай нажа галаву сардзiны. I сапраўдная Марта, якая не падала духам у цяжкiя часы, адчула, што яе асуджаюць, i сказала тое, што гняло яе душу.

- Пяцьсот франкаў за подласць! - прастагнала яна.

- Няма чаго скардзiцца, для нас i гэта грошы, - сказаў Адрыен.

Марта ўздыхнула i замаўчала. На словы яна таксама была небагатая.

- Для нас канечне, - паўтарыла яна, перакананая.

Гэта подласць заўжды адчувае сябе камфортна, а такiм, як яны, маленькiм людзям даводзiцца iсцi па гэтым паскудным жыццi пехатой. Яе вочы палагаднелi. Вось, скажам, Адрыен, яго шлях усыпаны дыямантамi.

I гледзячы на гэтага чалавека, на яго залiтыя алеем вусы, якiя рухалiся ў такт са скiвiцамi, калi ён дажоўваў апошнi кавалак, Марта раптам спыталася ў сябе, чаму яна не чуе цяжару на сваiм хворым калене i чаму адчувае нейкае дзiўнае задавальненне ад сваёй няўдачы.