Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— У цёплую пасцель, Алачка!

— Я хачу пасядзець каля грубкі, — закапрызнічала яна. — Я хачу разам з вамі моўчкі паглядзець на агонь.

— Хопіць паэзіі! — пераадольваючы самога сябе, рашуча перапыніў ён. — Хутчэй пад празаічную цёплую коўдру!

— Які вы дыктатар! — яна прытворна пакрыўдзілася, але паслухала, пайшла ў зальку класціся спаць.

Ён жа марудна, але клапатліва прыбраў са стала, дагледзеў грубку, а пасля, праходзячы непадалёку канапы, дзе пад коўдрай ляжала Алачка i дзе была відаць яе галава, няроўным голасам пажадаў:

— Моцнага сну i здароўя.

— Дзякую, — адказала, здаецца, праводзячы яго позіркам. A калі ён адчыніў дзверы ў спальню, папрасіла: — Толькі вы не зачыняйцеся, а то я адна буду баяцца быць у цемені.

— Добра, — згадзіўся ён, вобмацкам разаслаў ложак, распрануўся i, заплюшчваючы вочы, нырнуў пад настылую коўдру, нейкі час нават асцерагаючыся выцягнуць ногі.

Каб ён быў адзін, дык, канечне, пасля сённяшняй натомленасці, вячэры з чаркай i чаем хутка заснуў бы. Не мог доўга авалодаць ім сон улетку: тады зусім іншая, чым цяпер, цішыня, тады непакоіць усё, што нібы струменіцца: лагодны пошапк неба, рух паветра, тады зацікаўлівае, вельмі ўзбуджае нечы ажыўлены голас альбо смех, а яшчэ болей — музыка ды песня, тады нават вецер i дождж іншыя, лёгкія i хвалюючыя. Увосень жа, калі, здавалася, не ціхі, што губляецца сярод пышнага лісця, a парывісты, мяцежны i няўтульны вецер, калі не лагодна, спорна, а цяжка цурболіць дождж, ён тым не менш супакойваўся i, ледзь заплюшчыўшы вочы, адыходзіў у сон. Праўда, цяпер i думаць нельга было, што ён нават здолее самружыць павекі: кожнай жылкай адчуваў, што з залі, ад Алачкі, сыходзіць нейкае няўлоўнае, але i ў той жа час адчувальнае поле, дасягае сюды i непакоіць.

— Спадар Мікола? — вось пачуўся яе ўзмольны голас.

— Што, Алачка?

— Я ж вам не дачка...

— Канечне.

— Дык хто я вам?

— Вы — мая госця.

— Няпрошаная i нежаданая? — зноў, як i за сталом, закапрызнічала. Па-маладому, па-жаночаму. Альбо зноў, як i дасюль, трохі артыстычна.

— Спіце, Алачка.

— «Спіце! Спіце!» — абурылася. — I чаму — «Алачка»? Я — Ала. Альбо Аля — сталы ўжо чалавек.

Тут жа, як было чутна, рэзка адкінула нагамі з сябе коўдру, падхапілася i, мякка ступаючы босымі нагамі, закрочыла сюды, да яго. Ён павярнуў галаву: у паўзмрочна-матавым святле, што ішло ад незашторанага акна, убачыў яе доўгія ногі, a неўзабаве i тое, што яна на хаду падымае ўверх рубашку, паказваючы цёмны куточак пад жыватом, сам матавы жывот, i тут жа калыхнуліся яе круглыя грудзі. Рубашка паляцела ў кут, на крэсла; Алачка нагнулася, абмацваючы край коўдры (у цёмных вачах яе, здаецца, ззяла гарэзная ўсмешка), a калі падняла коўдру, рыўком нырнула пад яе.

— Маўчыце! — загадала. — Hi аднаго павучальнага слова!

Адчуваючы, што ён замёр ад нечаканасці, прыўзнялася i лёгка пачала дакранацца вуснамі да яго лоба, шчок, вуснаў ды тулілася ўсё бліжэй i бліжэй. Ён стрымліваўся, нават не кратаў рукою, але паволі яго п'яніў духмяны пах яе валасоў, дотык жаночага цела, якога ён не адчуваў так блізка ўжо даўно; калі ж яна надоўга прыпала да ягоных вуснаў раскрытымі i пажаднымі вуснамі, калі раптоўна ўспламянілася кожная жылачка, рукі самі пацягнуліся да яе, з хваляваннем i з прагай да пяшчоты пачалі гладзіць яе шыю, цудоўны выгіб спіны, тугія грудзі ды панадныя клубы, а пасля затрымцелі ад абуджанай страсці.

Алачка тут жа адчула гэта, таксама затрымцела; іхні пацалунак быў усё болей прагны i ненатольны, i неўзабаве, не могучы ўжо стрымлівацца, яны сталi блізкія. Яна была ўся яго, пакорлівая, нават нібы ў раптоўным паўзабыцці, але пазней, праз невядома які час, ці то ціхенька застагнала, ці то заплакала, а потым, калі ён, перажываючы найвялікшую страсць, што была вельмі блізкая да слодычнага болю, зняможана ўтуліўся тварам у яе грудзі, зноў замаўчала i моцна ціснула да сябе...

Калі зноў вярнулася памяць i калі трэба было разлучацца целамі, з усёй цвярозасцю пранізала думка: не ўстаяў, паддаўся юру. I з той, на каго, мабыць, не мае права. Не ведаў, што прамовіць, здаецца, не ведала i яна — нават тады, калі, прытуліўшыся, ляжалі побач.

Ці трэба было гэта? I што будзе далей?

— Дакараеце? — Аля першая падала ціхі голас. — I мяне? I сябе?

— А ты? — прашаптаў. — Не адчуваеш дакору?

— He, мілы мой Мікалай Пятровіч. А вы вось, здаецца, засмуціліся.

Змаўчаў.

— Скажыце! Шчыра!

— Калі шчыра, дык дакараю сябе.

— За што?

— За тое, што вінаваты перад табою.

— Ніякай вашай віны, Мікалай Пятровіч, няма, — прамовіла пяшчотна. — Вы ж не спакусілі i не пакрыўдзілі мяне. Я сама вам аддалася.

— Мабыць, неразважліва...

— Чаму — неразважліва?— пяшчотна паклала голаў яму на плячук. — Я ж не дзяўчына i не нейчая жонка. Я вольны чалавек i сама выбрала вас, таксама вольнага, сталага, але яшчэ i маладога, прыемнага мне мужчыну. Ці вы лічыце мяне распуснай?

— Не, — адказаў. — Лічу вельмі яшчэ маладой, свавольнай i трохі неразважлівай.

— Што ж, якая ёсць — такая i ёсць, — усміхнулася. — I ты, разважлівы, ужо мой.

Бач, перайшла ўжо на «ты».

— Толькі...

— Што — «толькі»?