Аз Iф (СИ)

Мы з Данкам трох камункавал, але сябрам поным сэнсе слова не был. Адзн раз я пазычы яму канспект па лекскалог, як ён так не вярну. Пару разо мы распл па бутэлечцы пва дворыку за нверам. А аднойчы ён пусц мяне пераначаваць да сябе кватэру, пасля таго як камендантка абшчаг зачынла дзверы мяне перад носам, папярэдне аблаяшы 'п'янай скацнай'. Надоечы мы адзначал дзень нараджэння аднагрупнцы.

Тады я першыню бачы, як жыве Данк. У тую ноч я бы у вусцлку, але я помню, што бачанае мяне трох азадачыла. У кватэры бы поны бардак. Пасюль валялася скамечаная адзенне, брудныя талерк, пластыкавыя кантэйнеры з рэшткам засохлай ежы, нейкае рыззё. У абедзвюх пакоях на кухн было цёмна - Данк сказа, што се лямпачк перагарэл, яго няма часу х замянць. Уключаны ноут з адкрытым старонкам нтэрнэту акуратны стос кнг на стале выглядал чужародным у гэтым свнушнку.

Данк мочк паказа мне на ложак се за мантор. На ложку ляжа тольк голы матрац - н прасцны, н кодры, але той момант мне было на гэта напляваць. Я павался на матрац адрубся амаль мгненна. Кал я прачнуся, ужо развднела. Данк сё яшчэ сядзе за ключаным нотам, у яго на каленях ляжала раскрытая кнга, ён нешта засяроджана запсва нататнку. Не думаю, што ён канспектава падручнк па лекскалог...

Потым Данк канчаткова заб на вучобу. Я больш не бачы яго н на лекцыях, н на семнарах. Не ведаю, чым ён займася. Хутчэй за сё, проста тырчэ у сваёй кватэры, не вылазячы з-за камп'ютара. За нтэрнэт, вдавочна, таксама плацл яго бацьк, бо Данк ндзе не працава.

Потым пачалася падрыхтока да змовай сес, мне стала не да яго. Пра снаванне Данка я спомн тольк напярэдадн першага экзамену, кал наша група сабралася на кансультацыю. Праверышы спс прысутных, куратар раптам пастука па стале атаручкай са з'едлвай роняй спыта, а дзе, уласна кажучы, студыёзус Веляскоск, ц жывы ён наогул?

Веляскоск - гэта прозвшча Данка. У адыторы пачал разгублена пераглядацца i пацскаць плячыма. Данк не камункава практычна н з км з нашай групы ва нверы не з'яляся тыдням. Большасць навучэнца ужо не памятал, як ён выглядае. Не атрымашы адказу на сваё пытанне, куратар здыхну закры журнал.

- Ну што ж. Спадзяюся, ён у курсе, што будзе адлчаны, кал не з'явцца на сесю.

Пасля гэтага я вырашы патэлефанаваць Данку. Я не тое каб моцна схвалявася - у рэшце рэшт, я яго амаль не веда. Але я адчува нешта накшталт дзячнасц да яго. Кал б не Данк, мне бы давялося тады начаваць пад дзвярыма абшчаг. Пасля кансультацы я пазван Данку на мабльнк. Тэлефон мача. Я набра некальк разо, сё безвынкова. Тады я вырашы зайсц да яго дадому - балазе жы ён непадалёк ад унвера.

Дамафон у Данка не працава. Вылучышы момант, я праслзну у пад'езд разам з п'янаватай парачкай - хлопцам дзекай, якя зазята лаялся памж сабой на мяне не звяртал ваг. Адшукашы кватэру Данка, я нацсну на кнопку званка. Зно някай рэакцы. Тады я зяся за дзвярную ручку пацягну на сябе. Дзверы аказался не зачыненыя. Пры святле дня кватэра выглядала яшчэ больш занядбанай. Тут бы поны раздрай - яшчэ тут смярдзела, як у бамжатнку.

- Данк, ты тут? - крыкну я пустэчу калдора.

- Так.

Ён ляжа на матрацы, закнушы рук за галаву таропшыся столь. Выгляда ён так сабе. Яго некал белая футболка зраблася брудна-шэрай, пад пахам жацел плямы ад поту, лоевыя, дано нямытыя валасы лпл да лба, а вочы был запалыя, з пачырванелым павекам, як быццам ён не спа некальк сутак.

- Ты што, у запо? - спыта я першае, што прыйшло мне галаву.

- Я? Не, - абыякава адказа ён, не адрываючы вачэй ад стол.

Нот на загрувашчаным стале бы адключаны. Побач ляжа мабльны тэлефон.

- На званк не адказваеш. - сказа я. - Што здарылася?

Ён пацепну плячыма.

- Бацьк. Звоняць кожны дзень. Пытаюцца, чым я займаюся. Дастал.

- Данк, паслухай...

Ступшы да яго, я зачапся рукавом куртк аб край стала - на падлогу паляцел пустыя бляшанк з-пад кансерва, скамечаныя шматк паперы нататнк са спсаным старонкам. Я машынальна падня з падлог адзн з нататнка. На клятчастым аркушы было выведзена гелевай асадкай:

н'га тавл э амр

кв'лл д'го

н'га

Лухта нейкая. Я акуратна пакла нататнк на стол.

- Данк, ва нверы сеся пачалася...

- Ведаю.

Неймаверна, але ягоным голасе не было някх эмоцый. Зусм някх.

- Прэпад пагражае цябе адлчыць.

- Ну, хрэн з м, - коратка сказа Данк.

Ён ляжа ва сё той жа паставе - патылца на далонях, вочы скраваны столь. Цкава, кольк дзён ён так праляжа вось так, не рухаючыся, не рэагуючы на тэлефонныя званк?.. Ад затхлага смуроду мяне жо пачынала муцць. Я знервавана кну позрк у перадпакой. Звалць бы адгэтуль...

- Кро замерзла.

Яго словы прагучал так нечакана, што мяне перасмыкнула.

- Чаго?!

- У мяне кро замерзла, - цха сказа Данк. - Не цыркулюе. Даводзцца ганяць яе па целе выслкам вол.

Данк нарэшце зварухнуся. Ён з цяжкасцю прызняся на локц зрну на мяне, быццам не пазнаючы. Так глядзяць на абстрактны жывапс. Ц на малюнак трэшчын на сцяне.

- Я веда, што так будзе. Яны папярэджвал, - цяпер ён гавары хутка, ад былой абыякавасц не засталося знаку.- Так, яны папярэджвал. Такое здараецца з некаторым неафтам.

Я адчу, як да горла мне падкацла млосць.