Беларусы, вас чакае Зямля

Гэтта дзесьцi ад плошчы адходзiла тая жаданая, — так i стаiць у вачох, як магнiт прыцягвае, газэтны радок з адрасам, — вулiца Алеся Гаруна, Менск. I сама рэдакцыя ледзь не на рагу вулiцы пры Пляцу Волi. Янук стаяў задаволены, разглядаўся. Вузкаватая вулiца, амаль зусiм ад вайны ўцалеўшая, пахiла зьбягала ўнiз. Воддаль вiдаць нейкiя майстэрнi, групы людзей. А дзе людзi, там i жыцьцё. На рагу прыбiтая да сьцяны дошчачка iзь сьвежым, не такiм ужо, як на ваенную бяду, аматарскiм напiсам: вулiца Алеся Гаруна. Янук ледзь не падскочыў з радасьцi. А колькiм вулiцам у Менску дадзены беларускiя назвы? А колькi зь iх наагул напiсы мае на рагох вулiцаў i на дошчачках? А гэтая ня толькi названая, але й пазначаная. А далей, ужо зусiм асьцярожна ступаючы, Янук падыйшоў да двухпавярховага будынку й затрымаўся перад дзьвярмi.

«Беларуская газэта» i «Голас Вёскi».

Вось яны абедзьве разам, пад адным дахам. Мiлыя сястрыцы, цi як iх назваць? Ужо калi ня тут Парнас, дык дзе тады? Моцна стукала Янукова сэрца, калi дрыжачая рука адчынiла дзьверы. Трапiў у нейкiя сенi, цi пусты пакой. Было тут змрочна, неяк сыра й дзiка. А пад цёмнай стольлю млява сьвяцiла адзiная электрычная лямпачка. Янук стаяў i разглядаўся. Спасьцярог двое дзьвярэй. За аднымi зь iх нехта нешта пiльнаваў, а за другiмi роўнамерна стукала машынка. Янук, памяркаваўшы, адчынiў дзьверы. Пры стале, бокам да яго, сядзела маладая стройная дзяўчына, а пальцы ейныя хутка танцавалi па кнопках машынапiскi. Пальцы спынiлiся й дзяўчына зiрнула на хлопца.

— Скажыце, калi ласка, дзе рэдакцыя? — спытаў дзяўчыну Янук.

— А там наверсе, iдзiце па сходах, — адказала яна службовым голасам i адразу-ж зноў узялася пiсаць.

Скрыпучыя драўляныя сходы прывялi Янука на другi паверх, дзе ў калiдорчыку пабачыў аж трое зачыненых дзьвярэй. На iх ня было нiякiх напiсаў i юнак мяркаваў куды далей пайсьцi. Доўга ня думаючы, адчынiў сярэднiя дзьверы й апынуўся ў вузкiм пакоi, якi, як яму здалося, быў з боку вулiцы, бо ў сьцяне было адзiнае, даволi вялiкае вакно. Ля сьцяны з правага боку за доўгiм сталом, нагнуўшыся над паперамi сядзела двое: жанчына з каўказкiм тварам, а побач яе з правага боку, — чалавек сярэднiх гадоў, з падоўжаным тварам, яснымi валосамi. Выглядала, што людзi гэтыя былi занятыя. Жанчыну Янук ведаў зь нейкае здымкi й чытаў ейную паэзiю. Яе не спадзяваўся тут бачыць, а мужчыны зусiм ня ведаў.

Каля левай сьцяны стаяла вялiкая шафа, а тут-жа побач — даўгая лава. На сьцяне вiсеў гэрб пагонi, мапа Эўропы, а на другiм стале пры вакне ляжалi газэты, кнiжкi, розныя паперы, прылады да пiсаньня. Стол гэны, вiдаць, пакiнуў гаспадар, якi неўзабаве вернецца.

— Добры дзень, — сказаў Янук, зьдзеўшы шапку.

На ягонае прывiтаньне людзi за сталом не адказалi, толькi паэтка ледзь заўважна галавой кiўнула.

— Цi мог-бы я бачыць рэдактара? — спытаў Янук.

Пытаньне павiсла ў паветры без адказу, а двойка за сталом прадаўжала цiхую гутарку. Зусiм зьнiякавеўшы, Янук ня ведаў, што далей рабiць. Ён аглянуўся навокал, пастаяў некалькi часiнаў i сеў пры сьцяне на лаву.

Абмяркоўвалi архаiчныя словы, выражэньнi, што былi часткай нейкай гiстарычнай драмы. Турбуючыся сытуацыяй, у якой апынуўся, Янук усё-ж вымяркаваў, што людзi гаварылi пра лiбрэта опэры «Усяслаў Чарадзей», якое, мабыць, апрацоўвала паэтка. Даволi павярхоўнае знаёмства зь ейнай творчасьцю падказвала хлопцу, што i ў гэным жанры яна мела набiтую руку. У нянадта спрыяльных умовах менскi тэатр абнавiў працу, ставiлiся драмы й опэры, аднаўлялася старое, некалi бальшавiкамi зьнiшчанае, тварылася й новае. Цяпер гэтая пара ператрасала твор, аснаваны дзесь на далёкай мiнуўшчыне. Роўныя галасы й поўная канцэнтрацыя падказалi, што людзi гэтыя думкамi жылi ў адлеглым сiвым стагодзьдзi, а зусiм ня тут, у рэдакцыi менскай на вулiцы Алеся Гаруна. Магчыма, што яны й не заўважылi юнака ў паўсуконнай шэрай сьвiтцы, зялёных штанох, а калi й спасьцераглi, дык, бяз сумлеву, зусiм яго на ўвагу ня бралi.

Iшоў час, а Янук сядзеў. У гэткiм становiшчы нiколi Бахмачу не даводзiлася раней быць. Пад iм гарэла лава, нэрваваўся. Ведаў, што назаляць гэтым занятым людзям не павiнен, што, вiдаць, трэба было-б устаць, перапрасiць iх i выйсьцi. Ды простай адвагi не хапала. Людзi гэтыя раней яго не спасьцераглi, а што будзе цяпер? Упiкнуты iхнай абсалютнай няўвагай да яго, юнак так зьбянтэжыўся, што нiяк наступнага кроку ня мог вымяркаваць. Гэтта-ж ясна бачыў, што гэтым людзям перашкаджае, што ён тут зусiм непажаданы. Гэтак бывае, калi чалавек, зьбiты з нармальнага тропу ў жыцьцi, сам сябе заганяе ў тупiк, калi самая звычайная дзейнасьць, нейкая лёгiчная акцыя магла-б зьмянiць сытуацыю. Колькi пасьля ня думаў Янукк пра той выпадак, бачыў свю звычайную дурноту. Чаму ня ўстаў, зусiм проста не адчынiў дзьверы й ня выйшаў? Але нiяк ня мог рацыянальна вытлумачыць таго, што ён тады зрабiў. А справа ў тым, што зрабiў абсалютны ноль. Проста сядзеў, быццам прыкаваны да тэй лавы й зьбянтэжанымi вачмi паглядаў на двойку людзей, каторыя яго бачылi й ня бачылi.