Даўняе, незабыўнае...

Яна маўчала, не адказвала. Збітая з тропу, стаяла як сама не свая, прыгнуўшыся. З-пад хусткі ў яе выбіліся валасы, яна не папраўляла іх і ўсё ўглядалася ў мой твар. У цемры вочы яе наліліся дзіўным бляскам. У іх затаілася нядобрая злосць.

— Ты прыехаў дзеля мяне? Нашто? — голас быў не свой і страшны, як позірк вачэй.

— Чаму-ж ён тут! Няўжо забылася?

— Не, Уладак, не! — ціха і жалобна адазвалася яна. І ці гэта быў жаль па сабе, па мне, што так рана загубілася маладосць наша. — Адкуль мне ведаць, што ты вернешся. Я чакала, мне было не выжыць без цябе. Але яны падгаварылі. Яны спакусілі… Ты не даруеш мне, ніколі не даруеш!

Яна адбеглася ад мяне.

— Зоня, што з табою? — я кінуўся да яе. У грудзях, здаецца, нешта адарвалася і балюча заныла.

— Не чапай мяне! Я хаджу дзіцём. Карай яго, карай бацьку!

Заламаўшы рукі, яна заплакала. І гэты плач працяў мяне, востра кальнуў у сэрца. Я адчуў раптоўнае гора, вялікую бяду. Можа я меў што сказаць, ды не мог, можа меў чым парадзіць, ды не ведаў, як. І я маўчаў. Да свядомасці даходзіла штосьці крыўднае, і раптам паднялося гарачае полымя нянавісці і брыдкасці да Зоні, да Васіля. Я быў зняважаны, усё маё святое, чыстае было аганьбавана. І мае думкі перавярнуліся інакш і можа горш для мяне. Мне здалося, што не на кухні ў сіўтуковай хаце, а тут, недзе каля мяне стаіць Васіль. Яго тлустыя губы дрыжаць, гараць яго асалавелыя вочы і апастылыя рукі яго цягнуцца да яе.

— Зоня! — вырвалася ў мяне з грудзей, я памкнуўся быў да яе, але не ўбачыў Зоні. Помню, бег вуліцаю, не разбіраючы, куды бягу і чаго бягу. Здаецца, чуў яе голас — «Уладак! Уладак!», але, апынуўшыся ў чыстым полі, убачыў дарогу і пайшоў з Бярозаўкі.