Эльдарада просіць дапамогі

Пакуль мы разглядалі ўсё гэта, Піф-Піф зняў з-за спіны лук, дастаў з пояса стралу, узвёў лук і, амаль не цэлячыся, стрэліў. Страла, прасвістаўшы ў паветры, засела каля самай галавы індзейца. Індзеец прыўзняў галаву і перавярнуўся на другі бок.

— Паказычы яго, Піф-Піф, паказычы, — прамовіў Кляйн.

Піф-Піф зноў узняў лук. Страла слізганула па валасах індзейца і з сілаю ўваткнулася ў пясок. Індзеец ускочыў, спалохана азіраючыся. Кляйн запляскаў у далоні.

— Клас! Вось гэта клас! — і ўжо цішэй паведаміў нам: — А гэтыя стрэлы атручаныя.

Індзеец пабег у будку. Праз секунду мост пачаў паволі апускацца.

— Электроніка, — пахваліўся Кляйн. — У будцы спецыяльныя кнопкі. Націснуў — мост падымаецца альбо апускаецца. Зручна?

Ен стукнуў каня абцасам і пераехаў на другі бок.

Адразу за мостам пачыналася дарожка, пасыпаная жоўтым пяском. Ні смяцінкі на дарожцы, толькі адбіткі-сляды. Паабапал раслі пальмы і ружы: белыя, чырвоныя, нейкія чорныя, як вугаль. Пад пальмамі, у цяньку, стаялі лаўкі.

Піф-Піф паехаў па дарожцы, спыніўся воддаль, а Кляйн злез з каня, закрычаў:

— Свіння! Вылазь з будкі.

Да мяне спачатку не дайшло, што ягонае «свіння» адрасавалася індзейцу-вартаўніку. Потым здагадаўся, калі Кляйн яшчэ мацней закрычаў:

— Вылазь з будкі. Я табе ўсё роўна не дарую! Індзеец выйшаў з будкі, стаў, апусціўшы галаву.

— Свіння! Калі ты нарэшце выспішся?

— Доктар Кляйн, я дзве ночы не спаў. Вы ведаеце. Кляйн, хутка-хутка перабіраючы нагамі, затупацеў. «Як нашы дзядзькі на вяселлі», — падумалася мне. Я, не стрымаўшыся, засмяяўся. Міхась паказаў мне кулак.

— Маўчы.

— Ён зараз скрозь зямлю праваліцца, — кажу паціхеньку.

— Маўчы. Забыўся?

— Свіння! — крыкнуў Кляйн.

І, размахнуўшыся, стукнуў індзейцу па твары. Індзеец упаў на траву. А Кляйн, павярнуўшыся да нас, сказаў:

— Хай ведае, што такое нямецкі парадак. «Фашыст», — хацеў крыкнуць я, ды падумаў, што гэтым словам Кляйна не пакрыўдзіш. Наадварот, яно палашчыць ягоны слых. Вось як бывае. Адзін словам «фашыст» і жывёлу пасаромеецца назваць, а другому яно як медаль, як гонар.

— Нямецкі парадак! О-о-о, нямецкі парадак! У мяне ўсюды парадак, — прычмокваючы губамі, некалькі разоў паўтарыў Кляйн і, задаволена ўсміхаючыся, пайшоў да Піф-Піфа…

Я прыгадаў помнік, які стаяў у цэнтры нашай вёскі. На мармуровай пліце яго высечаны прозвішчы тых, хто не вярнуўся з вайны. І майго дзядулі высечана прозвішча. Яго Аляксандрам звалі. Я ніколі яго не бачыў. Нават на фотаздымку. Бо і фотаздымак у вайну згарэў. Я засунуў руку ў кішэню, намацаў у ёй нейкія паперкі і, не пазіраючы на іх, кінуў на дарожку, на жоўты пясок.

Я з нецярпеннем чакаў, калі адвернецца Кляйн. Я свідраваў позіркам яго тлустую спіну і бязгучна шаптаў: «Ненавіджу твой парадак! Ненавіджу! На злосць зраблю».

— Ты што задумаў? — тарганула за руку Наташа.

Яна нагнулася і хуценька сабрала паперкі.

— Кінь. Хай ляжаць.

Наташа затуліла мне рот далонню.

— Маўчы. Паперкі ад нашых цукерак. На іх па-беларуску напісана. Эх ты!

— Аддай.

— Супакойся. Мы не даруем Кляйну, — сказала Наташа. — Зараз ён патанцуе ў нас.

Наташа сарвала ружу, дакранулася ёю да маёй рукі. Я адхапіў руку — шыпы кальнулі, як сталёвыя іголкі.

Наташа падала ружу Міхасю.

— Схавай. Пакладзеш на лаўку. Калі Кляйн будзе садзіцца.

— Коней на стайню адвядзеш. І каб парадак быў,— пачулі мы, як гучна сказаў Кляйн Піф-Піфу.

Піф-Піф паехаў па дарожцы.

— У беднага Кляйна ўжо ногі не ходзяць, — паскардзіўся Кляйн, падыходзячы да нас. — Праз паўгадзінкі папалуднуем, адпачнем. Я загадаў Піф-Піфу. Ён усё зробіць.

— Доктар Кляйн, — звярнулася да Кляйна Наташа, — вы адпачніце. На лаўку прысядзьце.

Кляйн выняў з кішэні белую хусцінку, выцер з твару кроплі поту.

— Ты добрая дзяўчынка. Вельмі добрая. Ты разумееш беднага Кляйна. Я вельмі рады, што вы прыляцелі да мяне. Вы не пакінеце Кляйна, калі ён пастарэе.

Наташа вяла Кляйна да лаўкі, а ён, адступаючыся задам, усё паўтараў:

— Ты добрая. Вельмі добрая…

— Сядайце. Калі ласка.

Міхась, падміргнуўшы нам, непрыкметна паклаў ружу на лаўку. Кляйн сеў.

Некалькі секунд ён сядзеў, шырока адкрыўшы рот, і са свістам выдыхаў паветра. Паветра выходзіла з яго, як з прапоранага мяча. Пасля ўсхапіўся, падскочыў раз, другі.

— Танцуе, — шапнула мне Наташа. — А што я табе казала?

Але танцаваў ён нядоўга.

— О-о-о, як баліць! — заенчыў Кляйн.

Схапіў з лаўкі пакамечаную ружу, кінуў на дарожку і стаў да знямогі таптаць нагамі. Нарэшце спыніўся, глянуў на нас ашалелымі вачыма.

— Гэтыя індзейцы мяне да інфаркту давядуць! Што мне з імі зрабіць? — І ён, схапіўшыся за балючае месца, хутка пакрочыў па дарожцы. Мы, пырскаючы ад смеху, пайшлі за ім.

«Гэта табе і за індзейца, і за нямецкі парадак, — цешыўся я. — Ты ў нас яшчэ не так патанцуеш». Дарожка зварочвала направа, туды, дзе стаяў двухпавярховы дом. Я азірнуўся. Каля моста стаяў індзеец-вартаўнік і глядзеў на нас. Я адразу перастаў смяяцца.

Індзеец бачыў, усё бачыў. Няўжо раскажа Кляйну?

Апусціўшы галаву, я пайшоў далей. А Міхась і Наташа радасна ўсміхаліся.

ХТО КАГО, АЛЬБО ЖАРТЫ-СЮРПРЫЗЫ

Мы засталіся на двары, а Кляйн пабег у дом.