Filmowy wehikuł czasu

— Takie nowiny lubię najbardziej — odparł Barney i odsunął talerz ze swoim trylobitem jeszcze dalej od siebie. — Gdyby był pan łaskaw sprowadzić mitu doktora. Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej na len temat.

— Tak, to prawda — rzekł Jens Lynn. — W Ameryce Północnej nie ma osad normańskich. To jest najbardziej niepokojące. Przeszukaliśmy wszystkie możliwe stanowiska od X do XII wieku i nie znaleźliśmy niczego.

— A co skłoniło pana do szukania tam czegokolwiek?

Nozdrza Lynna zadrgały.

— Czy mogę panu przypomnieć, iż od czasu odnalezienia Mapy Winlandu nie było prawie żadnych wątpliwości, że Normanowie odkryli Amerykę Północną i tam się osiedlili? Wiemy ze źródeł, że w 1121 roku biskup Eryk Gnuppson wyruszył z misją do Winlandu. Sagi mówią o wielu podróżach w to miejsce, opisują też zakładane tam osady. Jedynie dokładna lokalizacja tych osad jest sporna i ich odkrycie było celem naszych ostatnich poszukiwań. Mieliśmy do przeszukania tysiące mil wybrzeża, bowiem autorytety naukowe różnią się znacznie w opiniach na temat położenia wspomnianych w sagach osad w Hellulandzie i Marklandzie. Gathorne — Hardy identyfikuje Stramnsfjord z Long Island i umiejscawia Hop u ujścia rzeki Hudson. Ale inni znawcy przedmiotu sądzą, że lądowanie miało miejsce dalej na północ: Storm i Babcock są za Labradorem, a Mowat precyzuje położenie Hop…

— Dość — przerwał mu Barney. — Nie obchodzą mnie teorie. Czy chce pan przez to dać mi do zrozumienia, że nie znalazł pan żadnych osad ani innych dowodów?

— Tak… ale…

— To znaczy, że wszystkie te autorytety mylą się i to całkowicie?

— Noo… tak — Lynn usiadł. Wyglądał jak siedem nieszczęść.

— Niech pan się tym nie przejmuje doktorze — Barney wyciągnął rękę z kubkiem w stronę kelnerki, która dolała mu kawy. — Napisze pan o tym książkę i stanie się pan najbardziej kompetentnym autorytetem. Teraz znacznie ważniejsze jest pytanie — dokąd mamy się stąd przenieść? Czy mogę przypomnieć tym, którzy nie doczytali jeszcze scenariusza do końca, że film nosi tytuł „Wiking Kolumbem” i jest sagą o odkryciu Ameryki Północnej przez Normanów i założeniu tam przez nich pierwszej osady? A wiec co mamy robić? Zamierzaliśmy przerzucić ekipę do Winlandu, do tych osad Wikingów i nakręcić tam ostatnią część filmu. A tu okazuje się, że nie ma żadnych osad. Co dalej?

Przez dłuższą chwilę Lynn gryzł paznokcie. Wreszcie podniósł głowę.

— Możemy jechać na zachodnie wybrzeże Norwegii. Są tam osady, a wszystko wygląda zupełnie tak, jak w Nowej Fundlandii.

— A mają tam Indian, których moglibyśmy wynająć do scen batalistycznych? — zapytał Barney.

— Ani jednego.

— A zatem odpada. Może lepiej będzie, jeżeli zapytamy naszego tubylca. — Rozejrzał się po namiocie i dostrzegł Ottara, który w odległym kącie sali mozolił się nad parującą górą trylobitów. Jens, niech pan pójdzie i na chwili przerwie mu lunch. Proszę mu powiedzieć, że dostanie drugą i trzecią porcję później.

Wiking podszedł do nich i opadł na ławę.

— Potrzebujesz Ottara? — spytał.

— Co wiesz o Winlandzie?

— Nic.

— To znaczy, nigdy o nim nie słyszałeś?

— Oczywiście, słyszałem. Skaldowie układają o nim poematy, a ja mówiłem z Leifem Erickssonem o podróży tam. Ale nigdy Winlandu nie widziałem i nic o nim nie wiem. Pewnego roku popłynę na Islandie, a potem do Winlandu. Wtedy będę bardzo bogaty.

— Dlaczego? Złoto? Srebro?

— Drewno — wyjaśnił Ottar, z wyraźną pogardą w stosunku do każdego, kto nie rozumie sprawy tak oczywistej.

— Dla osad na Grenlandii — wyjaśnił Jens Lynn. — Cierpią one na ogromny niedostatek wszelkiego rodzaju drewna, szczególnie zaś takiego, które się nadaje do budowy okrętów. Ładunek takiego wytrzymałego drewna, dostarczony na Grenlandię, wart byłby fortunę.

— Doskonale — rzeki Barney wstając. — Gdy tylko skończymy zdjęcia tutaj, płacimy Ottarowi zaliczkę i wysyłamy go do Winlandu. Potem wykonamy skok w czasie do przodu i spotkamy się z nim. Nakręcimy odpłynięcie, kilka scen morskich — pójdą jako podróż — i jego lądowanie na miejscu. Następnie zbudujemy kilka chałup — to będzie osada — zapłacimy parę wampumów miejscowym plemionom za spalenie tych chat i w ten sposób zakończymy film.

— Dobry pomysł. Dużo drewna w Winlandzie — poparł go Ottar.

Jens Lynn usiłował protestować, ale po chwili wzruszył ramionami.

— Kim w końcu jestem, by się sprzeciwiać. Jeśli jest on na tyle głupi, by to uczynić i tym samym umożliwić panom produkcje filmu — kim ja u diabła jestem, by się do tego wtrącać? Nikt nie zna sagi o przybyciu kogoś zwanego Ottarem do Winlandu, ale skoro nie ma żadnych dowodów na to, że inne sagi przekazują prawdę, nie wydaje mi się bym mógł protestować.

— Dokończ lunch — poradził mu Ottar.

Wyszedłszy z jadalni, Barney natknął się na sekretarkę, która oczekiwała go z naręczem jakichś dokumentów.

— Nie chciałam pana niepokoić w czasie lunchu.

— Czemu nie. I tak, po tym co zjadłem, moje trawienie nie wróci już do normy. Czy wiesz co to są trybolity?