Filmowy wehikuł czasu

— Masz cholerną racje. Wygląda dokładnie jak ta, którą mieli nasi czerwonoskórzy.

Dwóch Wikingów weszło do rozhuśtanej łodzi i zaczęło wiosłować w stronę brzegu. Pochylony Ottar wymachiwał w ich kierunku wiosłem, a w kilka chwil później on i jego towarzysze wyskoczyli ze skórzanego czółna i rozbryzgując wodę ruszyli w stronę plaży.

Witamy w Winlandzie. Jak podróż? — spytał Barney.

Brzeg tutaj niedobry. Nie ma trawy dla zwierząt. Drzewa niedobre — odpowiedział Ottar. — Znalazłeś jakieś lepsze miejsce?

Wyśmienite. Parę mil dalej wzdłuż wybrzeża; dokładnie takie, o jakie prosiłeś. Mieliście jakieś kłopoty w drodze z Grenlandii?

— Wiatr ze złej strony, bardzo słaby. Pełno kry. Foki. I zobaczyliśmy dwóch skraellingów (barbarzyńców). Zabijali foki. Próbowali odpłynąć, ale ruszyliśmy za nimi. Cisnęli w nas włócznie. Wtedy ich zabiliśmy. Foki zjedliśmy. Łódź zabraliśmy.

— Wiem, kogo masz na myśli. Przed chwilą spotkaliśmy kilku ich krewnych.

— Gdzie jest to dobre miejsce, które znalazłeś?

— Prosto wzdłuż brzegu, za przylądkiem — trafisz na pewno. A zresztą zabierz na pokład Amory’ego. On pokaże ci dokładnie. — Tylko nie ja — Amory podniósł ręce i zaczął się cofać. — Robię się zielony na sam widok łodzi. Wszystka przekręci się we mnie i umrę w trzy minuty po opuszczeniu lądu.

Zanim spoczął na nim wzrok Barneya, Dallas z wrodzoną żołnierzom umiejętnością unikania nieprzyjemnych obowiązków zdążył wycofać się już do połowy wzgórza.

— Jestem kierowcą — wyjaśnił. — Zaczekam w samochodzie.

— Oto moi współpracownicy! Szczerzy, lojalni i wierni — głos Barneya zabrzmiał chłodno. — W porządku. Amory, powiedz temu kierowcy, by pojechał do obozu. My przypłyniemy okrętem; najszybciej jak tylko będziemy mogli. Wysadzimy ludzi Ottara na brzeg i może wreszcie znów zaczniemy pracować nad filmem. Obudź Gino, niech się usadowi na szczycie pagórka, w miejscu które wybraliśmy i niech kręci przybycie statku. I jeszcze jedno — niech ktoś zatrze ślady opon samochodowych na plaży.

— Dobrze, Barney, będzie jak mówisz. Słuchaj, naprawdę chciałbym cię zastąpić, ale ja i okręty…

— Dobrze już. Odejdź…

Barney, idąc do łodzi, przemókł do suchej nitki. Woda była tak zimna, że wydawało mu się, jakby ktoś amputował mu obydwie nogi mniej więcej do kolan. Czółno — w istocie kilka skór foczych naciągniętych na drewniany szkielet — było chwiejne i podskakiwało na falach jak ogromna pchła. By utrzymać równowagę Barney musiał kucnąć na dnie łodzi i mocno chwycić się burt obiema rękami. Gdy dopłynęli do knorra, nie był w stanie wyjść o własnych siłach z umykającej mu spod stóp łódki i wspiąć się na wysoką burtę okrętu. Wreszcie wyciągnęły się poń jakieś silne dłonie i wtaszczyły go na pokład jak wór z mąką.

— Hananu Soustu handartokin (No dalej! Jeszcze ostatni wysiłek) — zawołał Ottar.

Załoga odpowiedziała mu radosnym wyciem i rzuciła się, by przygotować okręt do ostatniego etapu podróży. Barney, chcąc uniknąć stratowania w czasie tej gorączkowej krzątaniny, wycofał się na rufę. Żeglarze zakładali beity rozpędzając przy tym na wszystkie strony kobiety, które pierzchały z piskiem. Zwierzęta, kopane co chwilę, donośnym rykiem wyrażały swój protest. Cały ten zatłoczony pokład, z porozwłóczonymi wszędzie, na wpół otwartymi pakami żywności i wylęknionym bydłem przypominał zgiełkliwe podwórze. W samym środku tego rozgardiaszu jedna z kobiet przykucnęła i zaczęła doić krowę do drewnianego skopka. Gdy statek obrócił się, wiatr przygnał w kierunku Barneya odór pomyj, przez co skojarzenie z gumnem stało się jeszcze bardziej natrętne. Jednak skoro tylko ruszyli, wszystko powoli wróciło do normy i nawet zwierzęta zajęły się spokojnie swą paszą. Rześki wiatr nie tylko wypełnił żagiel, ale rozwiał także dobywający się z pokładu fetor. Powietrze na rufie stało się świeże i czyste. Dziób statku pruł długie fale. Spieniona woda z sykiem przemykała wzdłuż burt. Knorr, pędzony po morzu lekko jak piórko, był rzeczywiście wspaniałym, praktycznym i w każdym calu dobrze pomyślanym statkiem.

— Ląd wygląda dobrze — stwierdził Ottar, lekko popychając rudel i wskazał wolną ręką zbliżający się brzeg, na którym widać było wyłaniające się wysokie drzewa i skrawki łąki.

— Poczekaj, aż opłyniemy przylądek — odparł Barney. — Tam jest jeszcze ładniej.