Французская навела XX стагоддзя

Пачуўся буркат матора. Да іх набліжалася чыясьці лодка. Нейкім чынам, проста інтуітыўна, Лябро здагадаўся, што гэта лодка Віяля. Жадаючы вызваліцца, ён ударыў Жуля ў нос з такой сілай, што ажно адчуў боль у костках параненых пальцаў.

Нарэшце ўсё скончылася...

— Трымайцеся, пан Лябро! — бы ў сне пачуў голас Віяля.

Лябро згубіў у вадзе акуляры, ногі заблыталіся ў лёсцы.

— Хапай яго, Фердынанд! — крыкнуў Віяль аднаму з сыноў.

Яго зачапілі бусаком і трымалі над вадою, быццам нейкую цяжкую торбу, якую не стае сілы падняць. Бусак балюча ўрэзаўся ў бок.

— Трымай мацней, тата!.. Чакай, я ўхаплю яго за ногі!

Праз якісьці час Лябро ляжаў на дне Віялевай лодкі. У вачах у яго былі слёзы. Стары рыбак і яго сыны думалі, што гэта вада, але сам Лябро добра разумеў, чаму ён плача...

***

Маніць яму амаль не давялося. Хлусілі за яго ўсе паркэрольцы, хлусілі, не падазраючы, што дапамагаюць тым самым свайму былому мэру. Кожны жыхар мястэчка, усёй выспы прыдумаў і расказваў гісторыю, якая здарылася ў моры, яшчэ да прыезду следчага.

— Вы яго добра ведалі? — спытаўся ў хворага Лябро, які ляжаў у ложку, камісар паліцыі, упэўнены, што так яно і было.

— Я сустрэў яго ў Афрыцы, вельмі даўно...

— І ласкава далі яму прытулак... А ён круціў вамі, як толькі хацеў... Нам ужо багата пра гэта расказалі... Нікому тут жыцця не даваў...

— Але...

— Піў з самага ранку, усім хаміў, пагражаў... Калі здарылася ўсё гэта з вамі ў моры, ён паспеў ужо да таго выпіць дзве бутэлькі, ці ж не так?..

— Я ўжо і не памятаю...

— Сама меней дзве, калі меркаваць па астатніх днях... Ён вас абразіў... Мажліва, накінуўся на вас. Ва ўсякім разе, вы біліся...

— Біліся...

— У вас не было з сабой ніякай зброі?

— Не... Я нават не ўзяў у руку малаток...

Ніхто і ўвагі не звярнуў на гэтыя словы, аб якіх сам Лябро неўзабаве пашкадаваў, бо яны маглі лёгка стаць завязкаю абвінавачвання.

— Ён адштурхнуў вас, і лодка перакулілася... А ў вадзе ўчапіўся ў вас, бо не ўмеў плаваць... Тут яму і канец прыйшоў... Ну, што ж, адным меней...

Лябро нічога не мог зразумець. Можа, ён трызніць? Можа, кашмар усіх апошніх тыдняў дабіў яго, і прыйшоў гэты салодкі і лёгкі сон?..

Усё, калі паслухаць следчага, было так проста, што здавалася ўжо немагчымым, зусім нерэальным.

— Я прашу, каб мне даравалі тое, што я зрабіў...

— Ды пра што вы, смешны вы чалавек! Вы абараняліся, і закон на вашым баку. З такімі тыпамі...

Не, здавалася Лябро, нешта ў гэтай гісторыі не так, вельмі ўжо спакойным быў следчы. Лябро пачаў яшчэ больш турбавацца і адчуў сябе зусім няшчасным. А паколькі ў яго была пасля халоднага купання і перажытага страху гарачка, ён блытаў дні сённяшнія і ўчарашнія, казаў нешта такое, чаго ніхто не мог уцяміць, напрыклад, згадваў раптам нейкую пірогу дзесьці ў Мбале.

— Вядома, цяпер я разумею, што нельга было так рабіць, — умольваў Лябро следчага.

— Ваша жонка, Марыс, рыбак Віяль і многія іншыя расказалі нам усё...

Што маглі яны расказаць, гэтыя людзі, якія нічога не ведалі?

— Вы велікадушны, гасцінны чалавек. Дзівак, якіх пашукаць... Не кожнага ж чалавека, з якім пілі колісь раз-два, трэба так сустракаць, калі ў яго за душою ніводнага франка. Шаноўны пан Лябро, адзіная ваша памылка ў тым, што вы не пацікавіліся ў паліцыі, што гэта за тып... Калі б вы зайшлі да нас...

— Га?..

Што гэта кажа яму камісар?.. Пра якога тыпа трэба было яму пацікавіцца ў іх?..

— Гэтага чалавека шукала па абвінавачванні ў махлярстве паліцыя не менш як пяці краін. Яму ўжо не было куды дзецца. Дзе б ён ні з'явіўся, яго маглі пазнаць і схапіць. Таму і кажу, што адным меней... Больш ужо гэтага прайдзісвета Марэлье ўспамінаць не будуць...

Што ён чуе?.. Як... Марэлье?..

— Прабачце, — спытаўся Лябро далікатна нейкім чужым голасам, — што вы сказалі?

— Марэлье... Жуль Марэлье... Дваццаць гадоў гастраляваў па Паўночнай Афрыцы і міжземнаморскім узбярэжжы, жыў адным махлярствам, не грэбуючы нічым... А да таго адседзеў дзесяць гадоў у турме за крадзеж з узломам.

— Хвілінку!.. Хвілінку... Вы ўпэўнены, што яго звалі Жуль Марэлье?

— Мы не толькі знайшлі ў валізах гэтага тыпа яго дакументы, але і маем адбіткі яго пальцаў і антрапаметрычную картку...

— Вы сказалі, што ён... што ён сядзеў у турме?.. Чакайце... Вы прабачце... галава баліць... Калі дакладна ён сядзеў у турме?

— Трыццаць гадоў таму...

— А нага ў яго...

Лябро змоўк. Сілы не было гаварыць.

— Што — нага?

— Як ён застаўся без нагі?

— Ён страціў яе, калі спрабаваў аднойчы ўцячы з турмы. Саскочыў у цемнаце з дзесяціметровага муру акурат на жалезныя штыры... Не ведаў, што там, унізе... Пан Лябро, здаецца, вы стаміліся... Доктар у суседнім пакоі, гаворыць з вашай жонкаю. Зараз я яго паклічу.

— Не... Чакайце... А калі ён быў у Габоне?

— Ніколі... Мы ўсю яго біяграфію ведаем... Ніжэй Дакара ён у бок экватара не спускаўся... Вам што, кепска?

— Не звяртайце ўвагі... І што... ён ніколі не быў у балотах Мбале?

— Прабачце?

— Гэта адзін з раёнаў Габона...

— Я ж вам сказаў...

І тут Лябро адчайна прастагнаў:

— Значыцца, гэта не ён!.. Не той Жуль...

Занепакоены камісар адчыніў дзверы і паклікаў доктара: