Читаем Гетика полностью

{49} Post cuius decessum et exercitu eius cum successores ipsius in aliis partibus expeditione gerentibus feminae Gothorum a quadam vicina gente temptantur in praeda, quae doctae a viris fortiter resisterunt hostesque super se venientes cum magna verecundia abigerunt, qua patratae victoria fretaeque maioris audacia invicem se cohortantes arma arripiunt elegentesque duas audentiores {50} Lampeto et Marpesia principatui subrogarunt. quae dum curam gerunt, ut et propria defenderent et aliena vastarent, sortitae Lampeto restitit fines patrios tuendo, Marpesia vero feminarum agmine sumpta novum genus exercitui duxit in Asiam, diversasque gentes bello superans, alios vero pace concilians; ad Cauchasum venit, ibique certum tempus demorans loci nomen dedit Saxum Marpesiae, unde et Vergilius: ‘ac si dura silex aut stet Marpesia cautes’, in eo loco, ubi post haec Alexander Magnus portas constituens {51} Pylas Caspias nominavit, quod nunc Lazorum gens custodit pro munitione Romana. hic ergo certum temporis Amazonas commanentes confortati sunt. unde egressi et Alem fluvium, quod iuxta Gargaram civitatem praeterfluit, transeuntes, Armeniam, Syriam Ciliciamque, Galatiam, Pisidiam omniaque Asiae loca aequa felicitate domuerunt; Ioniam Eoliamque conversae deditas sibi provincias effecerunt. ubi diutius dominantes etiam civitates castraque suo in nomine dicaverunt, Ephesi quoque templum Dianae ob sagittandi ac venandi studium, quibus se artibus tradidissent, effusis opibus mirae pulchritudinis condiderunt, tale {52} ergo Scythiae genitae feminae casu Asiae regna potitae per centum pene annos tenuerunt et sic demum ad proprias socias in cautes Marpesios, quas superius diximus, repedarunt, in montem scilicet Caucasi, cuius montis quia facta iterum mentio est, non ab re arbitror eius tractum situmque describere, quaudo maximam {53} partem orbis noscitur circuire iugo continuo. is namque ab Indico mare surgens, qua meridiem respicit, sole vaporatus ardescit; qua septentrione patet, rigentibus ventis est obnoxius et pruinis, mox in Syriam curvato angulo reflexus, licet amnium plurimos emittat, in Vasianensem tamen regionem Eufratem Tigrimque navigeros ad opinionem maximam perennium fontium cupiosis fundit uberibus, qui amplexantes terras Syrorum Mesopotamiam et appellari faciunt et videri, in sinum rubri maris fluenta deponentes. {54} tunc in boream revertens Scythicas terras iugus antefatus magnis flexibus pervagatur atque ibidem opinatissima flumina in Caspium mare profundens Araxem, Cysum et Cambisen continuatoque iugo ad Ripheos usque in montes extenditur, indeque Scythicis gentibus dorso suo terminum praebens ad Pontum usque discendit, consertisque collibus Histri quoque fluenta contingit, quo amne {55} scissus dehiscens Scythia quoque Taurus vocatur, talis ergo tantusque et pene omnium montium maximus excelsas suas erigens summitates naturali constructione praestat gentibus inexpugnanda munimina. nam locatim recisus, qua disrupto iugo vallis hiatu patescit, nunc Caspias portas, nunc Armenias, nunc Cilicas, vel secundum locum quale fuerit, facit, vix tamen plaustro meabilis, lateribus in altitudinem utremque desectis, qui pro gentium varietate diverso vocabulo nuncupatur, hunc enim Lammum, mox Propanissimum Indus appellat; Parthus primum Castram, post Nifatem edicit; Syrus et Armenus Taurum, Scytha Cauchasum ac Bifeum, iterumque in fine Taurum cognominat; aliaeque conplurimae gentes huic iugo dedere vocabulo, et quia de eius continuatione pauca libabimus, ad Amazonas, unde divertimus, redeamus.

{56} Quae veritae, ne eorum prolis rarisceret, vicinis gentibus concubitum petierunt, facta nundina semel in anno, ita ut futuri temporis eadem die revertentibus in id ipsum, quidquid partus masculum edidisset, patri redderet, quidquid vero feminei sexus nasceretur, mater ad arma bellica erudiret: sive, ut quibusdam placet, editis maribus novercali odio infantis miserandi fata {57} rumpebant, ita apud illas detestabile puerperium erat, quod ubique constat esse votivum. quae crudelitas illis terrorem maximum comulabat opinionis vulgatae, nam quae, rogo, spes esset capto, ubi indulgi vel filio nefas habebatur contra has, ut fertur, pugnavit Herculia, et Melanis pene plus dolo quam virtute subegit Theseus vero Hippoliten in praeda tnlit, de qua et genuit Hypolitum, hae quoque Amazones post haec habuere reginam nomine Penthesileam, cuius Troiano bello extant clarissima documenta. nam hae feminae usque ad Alexandrum Magnum referuntur tenuisse regimen.

Перейти на страницу:

Все книги серии Памятники средневековой истории народов Центральной и Восточной Европы

Алексиада
Алексиада

«Алексиада» (греч. Αλεξιάς, Алексиас) – один из важнейших памятников исторической литературы Византии. Написан Анной Комниной, византийской принцессой, дочерью императора Алексея Комнина.«Алексиада» представляет собой историю жизни Алексея Комнина, охватывающую период с 1056 по 1118 годы. Хотя в целом, «Алексиада» носит исторический характер, она не сводится к описанию фактов, представляя собой и литературный памятник. В тексте содержится большое число цитат (в том числе и из античных авторов – Гомера, Геродота, Софокла, Аристотеля), ярких образов, портретов действующих лиц. Анна Комнина была очевидцем многих описываемых событий, среди действующих лиц повествования – её ближайшие родственники, что определяет как живость и эмоциональность изложения, так и некоторую его пристрастность.В «Алексиаде» описаны события Первого Крестового Похода, а также дана характеристика основных лидеров крестоносцев, богомильской ереси и др.***Вступительная статья, перевод, комментарий Якова Николаевича Любарского.

Анна Комнина

Религия, религиозная литература
Гетика
Гетика

Сочинение позднего римского историка Иордана `О происхождении и деяниях гетов (Getica)` – одно из крупнейших произведений эпохи раннего европейского средневековья, один из интереснейших источников по истории всей эпохи в целом. Иордан излагает исторические судьбы гетов (готов), начиная с того времени, когда они оставили Скандинавию и высадились близ устья Вислы. Он описывает их продвижение на юг, к Черному морю, а затем на запад вплоть до Италии и Испании, где они образовали два могущественных государства– вестготов и остготов. Написанное рукой не только исследователя, опиравшегося на письменные источники, но и очевидца многих событий, Иордан сумел представить в своем изложении грандиозную картину `великого переселения народов` в IV-V вв. Он обрисовал движение племен с востока и севера и их борьбу с Римской империей на ее дунайских границах, в ее балканских и западных провинциях. В гигантскую историческую панораму вписаны яркие картины наиболее судьбоносных для всей европейской цивилизации событий – нашествие грозного воина Аттилы на Рим, `битва народов` на Каталаунских полях, гибель Римской империи, первые религиозные войны и т. д. Большой интерес представляют и сведения о древнейших славянах на Висле, Днепре, Днестре и Дунае. Сочинение доведено авторомдо его дней. Свой труд он закончил в 551 г. Текст нового издания заново отредактирован и существенно дополнен по авторскому экземпляру Е.Ч.Скржинской. Прилагаются новые материалы. Текст латинского издания `Getica` воспроизведен по изданию Т.Моммзена.

Иордан

Античная литература

Похожие книги

Астрономия
Астрономия

Мифолого-астрономический трактат, дошедший до нас под именем Гигина, получил название «Астрономия». В рукописях название либо отсутствует, либо встречается в разных вариантах: de astrologia, de ratione sphaerae, astronomica. Первые издатели озаглавили трактат «Поэтическая астрономия». Время его написания относят ко II в. н. э. Об авторе ничего не известно, кроме имени; ему, по всей вероятности, принадлежит и сочинение Fabulae — краткое изложение мифов (также издано в «Античной библиотеке»)«Астрономия» не носит сугубо научный характер, изложение различных вариантов звездных мифов явно превалирует над собственно астрономической тематикой, причем некоторые варианты встречаются только в изложении Гигина. Трактат оказал большое влияние на последующие поколения ученых и писателей, неоднократно комментировался и переводился на все языки. Впервые предпринимаемый перевод на русский язык сочинения Гигина станет заметным событием для всех интересующихся античной наукой и культурой.

Гай Юлий Гигин

Античная литература
Риторика
Риторика

«Риторика» Аристотеля – это труд, который рассматривает роль речи как важного инструмента общественного взаимодействия и государственного устроения. Речь как способ разрешения противоречий, достижения соглашений и изменения общественного мнения.Этот труд, без преувеличения, является основой и началом для всех работ по теории и практике искусства убеждения, полемики, управления путем вербального общения.В трех книгах «Риторики» есть все основные теоретические и практические составляющие успешного выступления.Трактат не утратил актуальности. Сегодня он вполне может и даже должен быть изучен теми, кому искусство убеждения, наука общения и способы ясного изложения своих мыслей необходимы в жизни.В формате a4.pdf сохранен издательский макет.

Аристотель , Ирина Сергеевна Грибанова , Марина Александровна Невская , Наталья В. Горская

Современная русская и зарубежная проза / Античная литература / Психология / Языкознание / Образование и наука