Исландские королевские саги о Восточной Европе

14 Haraldr grenski var konungr á Vestfold, sem fyrr er ritit. Hann fekk Ástu, dóttur Guðbrands lcúlu. Eitt sumar, þá er Haraldr grenski fór í Austrveg í hemað at fá sér fjár, þá kom harm í Svíþjóð. Þá var þar konungr Óláfr sœnski. Hann var sonr Eiríks konungs ins sigrsæla ok Sigríðar, dóttur Skgglar-Tósta. Var Sigríðr þá ekkja ok átti mgrg bú ok stór í Svíþjóð. En er hon spurði, at þar var kominn við land skammt í brot Haraldr grenski, fóstbróðir hennar, þá sendi hon menn til hans ok bauð honum til veizlu. […] Fór þá Haraldr um haustit aptr til Nóregs, var heima um vetrinn ok heldr ókátr. Eptir um sumarit for hann í Austrveg með liði sínu ok helt þá til Svíþjóðar ok sendi orð Sigríði dróttningu, þau at hann vill fínna hana. Hon reið ofan á fund hans, ok talask þau við. […] Hann bjósk at ríða upp á land ok enn á fund Sigríðar dróttningar. Margir hans menn lgttu hann þess, en eigi at síðr fór hann með mikla sveit manna ok kom til þess bœjar, er dróttning réð fyrir.

It sama kveld kom þar annarr konungr. Sá hét Vissavaldr austan ór Garðaríki. Sá for at biðja hennar. Þeim var skipat konungum í eina stofu mikla ok forna ok gllu liði þeira. Eptir því var allr búnaðr stofunnar. En drykk skorti þar eigi um kveldit svá áfenginn, at allir váru fulldrukknir ok hgfuðverðir ok útverðir sofnuðu. Þá lét Sigríðr dróttning um nóttina veita þeim atggngu bæði með eldi ok vápnum. Brann þar stofan ok þeir menn, sem inni váru, en þeir váru drepnir, er út kómusk. Sigríðr sagði þat, at svá skyldi hon leiða smákonungum at fara af gðrum lgndum til þess at biðja hennar. Síðan var hon kglluð Sigríðr in stórráða. Þann vetr áðr var Jómsvíkingaorrosta. (Bls. 287–289)

XLVI. kapítuli

13 Hákon jarl fær ngkkum pata af því, at maðr mun sá vera fyrir vestan haf, er Áli nefndisk, ok halda þeir hann þar fyrir konung, en jarl grunaði af frásggn ngkkurra manna, at vera myndi nQkkurr af konungaætt norrœnni. Honum var sagt, at ÁH kal-laðisk gerzkr at ætt, en jarl hafði þat spurt, at Tryggvi Óláfsson hafði átt son þann, er farit hafði austr í Garðaríki ok þar upp fæzk með Valdimar konungi, ok hét sá Óláfr. Hafði jarl ok mjǫk at spurningum leitt um þann mann ok grunaði, at sá inn sami myndi nú vera kominn þar í Vestrlgndum.

Maðr er nefndr Þórir klakka, vinr mikill Hákonar jarls ok var lgngum í víking, en stundum í kaupferðum ok var víða kunnigt fyrir. Þenna mann sendi Hákon jarl vestr um haf, bað hann fara kaupferð til Dyflinnar, sem þá var mgrgum títt, ok skynja þat, hverr maðr Áli þessi væri, en ef hann spyrr þat til sanns, at þar væri Óláfr Tryggvason eða ngkkurr annarr af konungsætt norrœnni, þá skyldi Þórir коша við hann svikræðum ngkkurum, ef hann mætti. (Bls. 291)

Lll. kapítuli

16 Loðinn er maðr nefndr, víkverskr, auðigr ok ættaðr vel. Hann var optliga í kaup-ferðum, en stundum í hernaði. Þat var eitt sumar, at Loðinn fór kaupferð í Austrveg. Átti hann einn skip þat ok hafði mikinn kaupeyri. Hann helt til Eistlands ok var þar í kaupstefnu um sumarit. En þá er markaðrinn stóð, þá var þangat fluttr margs konar kaupskapr. Þar kom man mart fait. Þar sá Loðinn konu ngkkura, er seld hafði verit mansali. Ok er hann leit á konuna, þá kenndi hann, at þar var Ástríðr Eiríksdóttir, er átt hafði Tryggvi konungr, ok var þá ólík því sem fyrr, er hann sá hana. Hon var þá fgl ok gmnnleit ok illa klædd. Hann gekk til hennar ok spurði, hvat ráðs hennar var. Hon segir: «Þungt er frá því at segja. Ek em seld mansali, en hingat hgfð til sglu.» Síðan kgnnuðusk þau við, ok vissi Ástríðr skyn á ho-num. Bað hon síðan, ef hann vildi kaupa hana ok hafa heim með sér til frænda sinna. […] (Bls. 301–302)

XC. kapítuli

17 Eiríkr jarl sigldi um haustit aptr til Svíþjóðar ok var þar vetr annan. En at vári bjó jarl her sinn ok sigldi síðan í Austrveg. En þá er hann kom í ríki Valdamars konungs, tók hann at herja ok drepa mannfólkit ok brenna allt þar, sem hann for, ok eyddi landit. Hann kom til Aldeigjuborgar ok settisk þar um, þar til er hann vann staðinn, drap þar mart folk, en braut ok brenndi borgina alia, ok síðan for hann víða herskildi um Garðaríki. Svá segir í Bandadrápu:

Oddhríðar fór eyða,
óx hríð at þat síðan,
logfágandi lægis
land Valdamars brandi.
Aldeigju brauzt, œgir,
oss numnask skil, gumna.
Sú varð hildr með hǫlðum
hǫrð. Komzk austr í Garða.

Eiríkr jarl var í þessum hemaði gllum samt fimm sumur. En er hann kom ór Garðaríki, for hann herskildi um alia Aðalsýslu ok Eysýslu, ok þar tók hann fjórar víkingaskeiðr af Dgnum ok drap allt af. Svá segir í Bandadrápu:

[…]