Einhverju sinni mælti Ingibjörg drottning við konung: „Ég bið þig einnar bónar, konungur, að taka engan mann til veturvistar áður en ég veit af.“ Konungur lofar henni því.
Nú líða nokkur ár svo
(вот проходит несколько лет так) að ekki ber til tíðinda (без всяких новостей: «что /ничто/ не приносит вестей»). Einu sinni kemur aldraður maður til konungs (однажды приходит старик: «старый мужчина» к королю) og biður hann veturvistar (и просится на зимовку).Nú líða nokkur ár svo að ekki ber til tíðinda. Einu sinni kemur aldraður maður til konungs og biður hann veturvistar.
„Því vil ég ekki lofa
(этого обещать не буду),“ segir konungur (говорит король), „fyrr en ég hef talað við drottningu mína (пока не поговорю с моей королевой).“„Það er þó ætlan mín
(по моему мнению),“ segir aðkomumaður (говорит странник;„Því vil ég ekki lofa,“ segir konungur, „fyrr en ég hef talað við drottningu mína.“
„Það er þó ætlan mín,“ segir aðkomumaður, „að þú megir svo miklu ráða í ríki þínu sem að taka mann til veturvistar og enda má þykja lítilmótlegt fyrir kóng að þurfa að spyrja drottningu sína um þvílíkt; var ég og einu sinni konungur og get því borið um slíka hluti.“
Hann er þangað til að tala um fyrir konungi
(так он уговаривал короля;Hann er þangað til að tala um fyrir konungi að hann lofar aðkomumanni veturvist. Konungur segir drottningu frá þessu, en hún kvað það miður hafa orðið og tekur því þunglega.