Кім

Каралёў. Усё ў парадку. Не мучай дзіцёнка. Туды ніхто не паехаў ад мяне... А сёння ноччу я і тут усё зняў...

Хадзееў. Што адбылося?

Каралёў. Пагібель адбылася... Катастрофа... Душэўны «Тытанік», Хадзееў...

Хадзееў.Тыж мяне заўсёды Халдзеем клікаў...

Каралёў. Табе і ў трэці раз сказаць, кім я быў?! Што ты прыніжаеш мяне!

Хадзееў. Хто цябе прыніжае...

Каралёў.Я папрасіў у цябе прабачэння, з дачкой тваёй усё нармальна... Я вярнуў твае грошы...

Хадзееў. А ты мне нічога не вінен...

Каралёў. Што значыць не вінен? Канчай заліваць.

Хадзееў. У мяне на залівоны няма часу. Ты мне нічога не вінен.

Каралёў. Ды ты што?! Я зранку вышкрабаў адусюль апошнія грошы, машыну загнаў за палову цаны, прадаў за бясцэнак два прадпрыемствы!

Хадзееў. Я за чужую шызафрэнію не адказваю...

Каралёў. Паслухай, Хадзееў...

Хадзееў. А вось цяпер я — Халдзей... А ты забірай свае бабкі і каціся...

Каралёў. Я не жабрак! Мне твае падачкі не трэба!

Хадзееў. Якія падачкі, Каралёў? Успомні, калі я каму падаваў хоць адзін рубель... Тыдзень таму ты мне прадаў вось гэта (паказвае прастрэленую кніжачку), я купіў і ўсё. Мы квіты.

Каралёў. Яяе пакідаў у залог!

Хадзееў. У мяне не ламбард! I я не ліхвяр! Будзь здароў...

Каралёў (спрабуе вырвацъ з рук Хадзеева кніжачку). Дай сюды!

Хадзееў. Я зараз паклічу ахову і цябе вышпурнуць адсюль к чортавай матары!

Каралёў. Дай сюды і забяры свае ванючыя грошы!

Хадзееў. Гэта не мае грошы.

Каралёў. На ёй мая кроў!

Хадзееў. Ты прадаў яе... Гэта мая ўласнасць.

Каралёў. Я не мог яе прадаць! Гэта падарунак. Дай сюды!

Хадзееў. Ды пайшоў ты!!! (Змагаюцца за кніжачку. Падаюцъ.)

Дом Каралёва. Уваходзіць злы, ускудлачаны і памяты Каралёў. Яго, пэўна, сапраўды «вышпурнулі».

Каралёў (выкідваючы з усіх кішэняў грошы). Урроды! Пазабіваў бы ўсіх...

З’яўляецца Лена.

Лена. Можна, Ігар Міхайлавіч?

Каралёў. Можна. А ты хто?

Лена. Лена з клінікі...

Каралёў. 3 якой клінікі? Якая Лена?

Лена. Вы прасілі мяне зрабіць аналізы...

Каралёў. А-а-а... Ну й што?

Лена. Вы, мабыць, памыліліся. Справа ў тым, што і ў бутэлечцы і на насоўцы адна і тая ж кроў...

Каралёў. Гэтага не можа быць!!! Вашы лабаранткі пераблыталі нешта!

Лена. Наша лабараторыя рабіла аналіз толькі з прабіркі. У нас такой апаратуры няма, каб здымаць з тканіны. А з насоўкі рабіў мой знаёмы... Ён судмедэкспертам працуе... У міліцыі...

Каралёў. I што?

Лена. Усё аднолькава... Надзвычай рэдкая група. Перадайце вашаму знаёмаму, каб ён здаў у сваёй паліклініцы кроў...

Каралёў. Каму?

Лена. Сабе самому. Не давядзі Бог што-небудзь здарыцца і спатрэбіцца пераліванне — будуць праблемы... Надзвычай рэдкае спалучэнне...

Каралёў. Ды на насоўцы зусім іншая кроў!!! Ты разумееш?

Лена. Вось вынікі аналізу з нашай лабараторыі, а гэта рабіў мой сябар... 3 насоўкі, якую вы прынеслі... Нават лей* кацыты аднолькавыя...

Каралёў. Дурдом...

Лена. Сяброўкі з лабараторыі дзякуюць за мікраскоп...

Каралёў. А міліцыянер?

Лена. Міліцыянеру за мікраскоп падзякую я...

Каралёў. Выпіць хочаш?

Лена. Не-е, мне яшчэ сёння цалавацца.

Каралёў. Ну, ідзі...

Лена. Дзякуй вы ўжо сказалі?

Каралёў. У старажытнасці ганцоў за такія навіны не дзякавалі... Ім галовы адсякалі.

Лена. Ну падумаеш, рэдкая група... Было б ад чаго расстройвацца...

Каралёў. Усё. Дзякуй. Ідзі.

Лена. Бывайце... (Выходзіць.)

Каралёў (сам сабе). Пашлякі маюць рацыю: сваякоў у нас намнога больш, чым мы думаем... «А поворотись-ка, сын! Экой ты смешной какой!» (Націскае кнопку.) Серж! Ты памятаеш, хлапчук да мяне прыходзіў? Ты яшчэ яму нос разбіў і на машыне ў горад адправіў.

Голас. Памятаю...

Каралёў. Чаго ты хмыкаеш? Падымі на ногі ўсіх, каго можна, і знайдзі яго. Клічуць — Кім. Сірата. Жыве ў нейкім сямейным доме. Язык падвешаны добра... Гадоў дванаццацьтрынаццаць. Апрануты... Чаго ты рагочаш?

Голас. Шэф, вы будзеце смяяцца, але ён сядзіць у мяне.

Каралёў. Затрымай яго!

Голас. Навошта яго затрымліваць? Ён да вас і прыйшоў...

Каралёў. Хай заходзіць...

Нервова прыбірае на стале пачкі з грашыма.

Дурдом... Дурдом...

Уваходзіць Кім.

Кім. Добры дзень...

Каралёў. Салют, салют... Што ж гэта такое, га? Кімблінклінтан! Я для яго за вадой пабег, як афіцыянт таннага кафэ, а ён змыўся. Чаго ты збег?

Кім. Мне стала сорамна.

Каралёў. Што такое?

Кім. Даруйце.

Каралёў. За што?

Кім. Я падманваў вас...

Каралёў. Бывае...

Кім. I мне надзвычай пагана ад гэтага...

Каралёў. У жыцці, Кім, з малога трэба пачынаць, а ты адразу пяцьдзясят тысяч долараў.

Кім. Пра што гэта вы?

Каралёў. Я так разумею, што хворай сястры ў цябе няма, як няма і Моні з Графіняй.

Кім. Моні з Графіняй няма.

Каралёў. Ну во!

Кім. Піня з Баранесай ёсць. I сястра ў мяне сур’ёзна хворая... I на лячэнне за мяжой ёй патрэбна гэтая сума.

Каралёў. Дык у чым жа тады твой падман?

Кім. Я не ваш сын...

Каралёў. Чый жа ты, хлопчык?

Кім. Адкуль мне ведаць. У мяне ваша гісторыя... Толькі не з вакзалам звязаная, а... Ды якая розніца... Калі жыў у дзетдоме, вы ж ведаеце, кожны выдумляе сабе бацькоў... У кожнага або лётчык, або геолаг, або вадалаз...