Кім

Каралёў. Ды якое таксі?! (Бярэ тэлефон, націскае кнопку.) Серж? Ну што, пакрыўдзіўся? У нас проста няўдалы дзень з табой быў учора... Даруй. Значыць, сядзеш на «Аўдзі» і адвязеш маю госцю, куды скажа... Я сам сябе ахоўваць буду... Стоп, стоп! Будзеш везці яе, як мяне самога. Малайчына, здагадлівы... Яна ўжо спускаецца.

Юля. Бывай...

Каралёў. Я хоць да машыны праводжу!

Юля. Не трэба. Я знайду дарогу.

Каралёў. Тады спакойнай ночы...

Юля. Добрай раніцы! Пацалуй мяне.

Цалуюцца. Юля выходзіць.

Каралёў( смяецца ). Жах! Жах!

Тэлефон. Каралёў націскае кнопку.

Голас. Камандзір, гэта боцман...

Каралёў. Ну?

Голас. Калі разбудзіў — даруйце, але вы загадалі гэту інфармацыю дакладваць у любы час.

Каралёў. Слухаю.

Голас. Халдзей вывез дачку за мяжу. Яна ў Кёльне. Мне вылятаць?

Каралёў. Не трэба, адбой. Праблема здымаецца.

Голас. Зусім?

Каралёў. Зусім. Дзякую.

Голас. Зразумела. Ну, а...

Каралёў. Усё, што атрымаў, — ваша... Усё, што ведаеш, — забудзьце.

Голас. Ужо забыліся. Дзякую. Пазваніце — буду рады.

Каралёў. Будзь здароў!

Голас. Бывайце...

Каралёў выключав тэлефон, ходзіць па пакоі, падыходзіць да акна.

Каралёў. А дзень павялічыўся. Ледзь прыкметна, але святлее... I спаць не хочацца.

Дом Юлі і Кіма. Кім сядзіць каля акна. З’яўляецца Юля.

Кім. Мэм, прыстойныя жанчыны заяўляюцца дадому да апоўначы.

Юля. А ты не спіш?

Кім. У мяне заўтра... якое заўтра? Сёння! Кантрольная. Мне трэба падрыхтавацца, а вы мала таго што подла адсутнічаеце дома і прымушаеце мяне хвалявацца, дык яшчэ прыязджаеце пад раніцу і на «мерседэсе».

Юля. Гэта не «мерседэс»! Гэта «аўдзі», а ты... ты бурчыш, як свёкар! Дзеці спяць?

Кім. А што могуць рабіць дзеці а чацвёртай гадзіне ночы? Ой-ё-ёй! Ой-ё-ёй! Мы сэканомім на энергаталонах... Вы, мэм, ззяеце, як ёлачная цацка...

Юля. Кі-ім!

Кім. Што пачварная?

Юля. Калі б ты ведаў... Калі б ты ведаў...

Кім. Я нічога не хачу ведаць, я хачу спаць. Лена тэлефанавала.

Юля. Якая Лена?

Кім. 3 клінікі.

Юля. Чаго?

Кім. Непакоілася за вас, мэм, і пыталася, куды вы падзеліся...

Юля. I што ты сказаў?

Кім. Я сказаў, што вы дома, стаміліся і спіце разам з дзецьмі. Бачыце, як вы нізка палі... Мала таго, што загульваеце

начамі, дык яшчэ вымушаеце непаўналетняга прыстойнага падлетка хлусіць дарослым.

Юля. Навошта ж ты хлусіў?

Кім. А што мне было рабіць? Сказаць, што і мне невядома, дзе вы падзеліся? Каб і яна хвалявалася ўсю ноч... А так я зло ў свеце паменшыў роўна ў два разы, і твая сяброўка спакойна спала на начным дзяжурстве. I я таксама іду спаць... чаго і вам жадаю.

Юля. Я толькі чаю пап’ю...

Кім. Вас там не напаілі нават чаем? Які жах! Я зараз прыгатую.

Юля. Я сама... Ідзі спі.

Кім. Калі вас яшчэ і голадам марылі — магу прапанаваць аўсяную кашу.

Юля. Разбяруся. Ідзі спаць...

Кім. Сонца ўзыходзіць. Дабранач, мэм!

Юля. Не здзекуйся. Ідзі.

Кім. Пайшоў. (Пайшоў.)

Юля. Кім!

Кім. Што?

Юля. Я цябе люблю...

Кім. Гэта ў вас ад бяссонніцы...

Юля. Ну хопіць ёрнічаць, я сур’ёзна!

Кім. У чатыры раніцы толькі пеўні сур’ёзна кукарэкаюць, сур’ёзныя ж размовы людзі вядуць пасля дзевяці... Гуд бай!

Юля. Чакай.

Кім. Ну што яшчэ?

Юля. Я хачу, каб ты ведаў, што б ні здарылася, што б ні адбылося, я заўсёды буду з табой, з Пінем і з Баранесай...

Кім. Не веру...

Юля. Чаму?

Кім. Вы парушылі іерархію, якую ж самі і ўстанавілі...

Юля. Ну добра! 3 Пінем, з Баранесай і з табой! Ты задаволены?

Кім. Я незадаволены, але скараюся жорсткаму лёсу.

Юля. Ты балаболка!

Кім (пазяхаючы). Я таксама хачу зрабіць сур ёзную заяву: калі вы будзеце замест лячэння прападаць у барах, ездзіць на «мерседэсах», то...

Юля. Клянуся, гэта ў першы і апошні раз! (Абдымае яго.)

Кім. Дадуць мне сёння паспаць ці не! Гэта абуральна! (Выходзіць.)

Юля (глядзіць у акно). Сон... Раніца... Ранішні... Сон...

Офіс Хадзеева. З’яўляецца Каралёў.

Хадзееў. Што табе трэба?

Каралёў. Прыстойныя людзі вітаюцца і прапаноўваюць сесці (паўза). Можна мне сесці?

Хадзееў. Сядай.

Каралёў. Я прыйшоў табе сказаць, што ты дарма адправіў сваю Зайку ў Кёльн.

Хадзееў (падхапіўся). Адкуль ты ведаеш?

Каралёў. Не кіпяціся! Гэта яшчэ не ўсё. Ёй ужо нічога не пагражае. Hi ў Кёльне, ні тут. Я прыйшоў разлічыцца з табой (пачынае выкладаць з сакваяжа пачкі грошай), папрасіць прабачэння і сказаць, што я быў свіннёй...

Хадзееў. Чаму быў?

Каралёў (горача). Таму што я ўжо даўно не свіння!

Хадзееў. Іяк даўно?

Каралёў. Сем гадзін. 3 паловай.

Хадзееў. Ну-у, так доўга не жывуць...

Каралёў. I тым не менш... Але і ты фрукт... 3-за гэтай муры (ківае на грошы) сябру, хоць і былому, кулю над сэрца... Ну менш іх, болыш — якая розніца...

Хадзееў. Дык а чаго ж ты тады...

Каралёў. Яж сказаў табе, кім я быў! Свіннёй.

Хадзееў. Вось я і хацеў замачыць цябе. На сала.

Каралёў. Бяры свае грошы, людаед... I яшчэ раз даруй... За дачку. Я разумею, што ты перажыў.

Хадзееў нервова набірае нумар.

Голас. Слухаю.

Хадзееў. Як вы?

Голас. Усё ў парадку.

Хадзееў. Дзе яна?

Голас. На занятках.

Хадзееў. А ты?

Голас. Тут. Каля дзвярэй класа. Не хвалюйцеся, усё ў парадку.