Кім

Лена. Ды не ў прамым сэнсе! Як характар, як від... Сёстры строгія, сухаватыя і прагматычныя. Не раўнуюць. Жонкі раўнівыя, больш чуллівыя, аднак таксама патрабавальныя і строгія... Ну і мамачкі... Чым болей сыночак гадасцей робіць, тым больш яго любяць. Чым больш падоністы, тым даражэйшы. Ты — тыповая мама...

Юля. А ты?

Лена. Я і па прафесіі і па натуры — сястра... Болыпага мужчыны не заслугоўваюць! Ты калі пазнаёмішся з ім...

Юля. Ужо пазнаёмілася...

Лена. I што?

Юля. Да сябе запрашаў. У яго спальня са шкляным дахам... Спіш, а на цябе зоркі свецяць...

Лена. Дык ты хадзіла?!

Юля. Ты з глузду з’ехала! Як гэта я пайду.

Лена. Ты ж казала, што кахаеш...

Юля. Кахаю.

Лена. Чаму ж не пайшла?

Юля. А ты б пайшла за трыста долараў?

Лена. Ён табе яшчэ і трыста долараў даваў?!

Юля. Прапаноўваў. Ну скажы, ты б пайшла?

Лена. Калі б кахала, якія пытанні!

Юля. Ой, не выпендрывайся ты... Як гэта называецца, ты ведаеш...

Лена. Ведаю! Але я як медык, мілая, яшчэ нешта ведаю... Быў у маёй практыцы выпадак, калі праблемы такія ж, як і ў цябе, у адной дзяўчынкі адышлі самі па сабе, без медыкаментаў.

Юля. I што з ёй здарылася?

Лена. Што з усімі намі рана ці позна здараецца. Зацяжарыла...

Юля. I што?

Лена. Арганізм складаны камп’ютар... Нешта ў ім шчоўкнула — праз тры месяцы з уліку знялі. А ўжо рукой на яе ўсе махнулі...

Юля. Значыць, яна кахала і ён кахаў...

Лена. У гэтыя дэталі я не ўнікала.

Юля. Іначай нічога б не адбылося...

Лена. Можа. Не затрымлівайся.

Юля. Добра... (Выходзіць.)

З’яўляецца Кім.

Кім. Яна зноў пайшла?

Лена. Вітацца трэба.

Кім. Хэлло!

Лена. Чао, бамбіна!

Кім. Па-французску трэба казаць «гутэн таг». Чаму ты яе зноў адпусціла швэндацца па начным горадзе?

Лена. А ты раўнуеш?

Кім. Яна мая сястра, і я за яе непакоюся. Рэўнасць жа, як вам, мабыць, вядома з сусветнай літаратуры, бывае толькі да маці... Вы Сафокла чыталі?

Лена. Слаўны з цябе мужчына атрымаецца, Кім...

Кім. Не падлізвайцеся...

Лена. Не, сур’ёзна. Быў бы ты гадоў на пятнаццаць старэйшы, я б выйшла за цябе замуж.

Кім. Быў бы я гадоў на пятнаццаць старэйшы, я б з’еў каля загсу свой пашпарт, а з табой не ажаніўся...

Лена. Паччаму?

Кім. Ты спазнялася калі-небудзь на цягнік?

Лена. На цягнік не... Затое я заўсёды спазняюся на спатканні.

Кім. Вы гэта робіце знарок, міс! I на спатканні вы не спазняецеся, я ведаю... Вы прыходзіце іншым разам раней за вашага амаранта і з-за вугла назіраеце, калі з’явіцца ен, а потым цярпліва вытрымліваеце пяць-сем хвілін і...

Лена. Нахабнік!

Кім. ...і з лёгкадумным выглядам заяўляецеся. Ах, я зноў спазнілася!

Лена. Усё, надакучыў!

Кім. Вы гублялі калі-небудзь грошы?

Лена. Усё!

Кім. Ці праспалі вы хоць раз на экзамен?

Лена. Усё я сказала!

Кім. Вы плакалі хоць раз без прычыны, а проста ад замілавання?

Лена. Ты мяне давядзеш!

Кім. Узяць з вамі шлюб — тое ж самае, што пасадзіць сябе на жорсткую дыету на ўсё жыццё... Я жартую. Куды яна пайшла?

Лена. Куды і заўсёды.

Кім. I зноў без кофты... Толькі прастуды мне яшчэ не хапала... Я пайшоў.

Лена. Ты, можа, прабачэння папросіш?

Кім. Міс, даруйце мне і ў маёй асобе ўсім мужчинам, што крыўдзілі вас, крыўдзяць цяпер і будуць крыўдзіць (выходзіць).

Лена (глядзіць на сябе ў люстэрка). Ну, нягоднік малы! Трэба ж наплесці такога...

З’яўляецца Каралёў.

Каралёў. Добры вечар...

Лена. Добры. Вы да каго?

Каралёў. Не ведаю. Мабыць, да цябе.

Лена. Тады чым магу?

Каралёў. Ты даўно тут працуеш? Нічога, што я на ты?

Лена. Карона не зваліцца. Даўно працую.

Каралёў. Ты не можаш мне сказаць, хто тут дзяжурыў дваццатага.

Лена. А вы хто?

Каралёў. Ты не бойся, усё нармальна...

Лена. А я і не баюся...

Каралёў. Разумееш, дваццатага са мной непрыемнасць адна здарылася. У нейкай бальніцы мне дапамаглі. Выскачыў, схапіў таксі і... нават дзякуй не сказаў.

Лена. Падумаеш! У нас такая прафесія: ні грошай, ні дзякуй.

Каралёў. Разумееш, мне здорава дапамаглі... Я ў гарачцы быў... не памятаю, як дадому дабраўся... I не памятаю, у якой бальніцы быў...

Лена. Крутая гарачка была.

Каралёў. Ты нават не ўяўляеш.

Лена. Якога вы казалі?

Каралёў. Дваццатага.

Лена. А ў які час?

Каралёў. Вечарам.

Лена. Да дзесяці? Пасля?

Каралёў. Пасля.

Лена (глядзіць у графік). Я дзяжурыла 20-га. 3 21-й да сямі раніцы.

Каралёў. Не-е, там медсястра прыгожай была...

Лена. Дзякую за камплімент.

Каралёў. Не-не-не! Я не тое хацеў сказаць! У сэнсе прыгожая, што падобная...

Лена. На каго? На Сафі Ларэн ці Пугачову?

Каралёў. На маці маю падобная! На маці! Ты таксама нішто сабе, але ты на яе не падобная...

Лена. Ты таксама да майго бацькі не дацягваеш...

Каралёў. Хіба я супраць?

Лена. Значыць, так... Дваццатага вечарам дзяжурыла я. Нічыіх гарачак тут не было. Усё?

Каралёў. Не ўсё. Па-першае, не крыўдуй. Калі я цябе пакрыўдзіў, прашу прабачэння.

Лена. За вас ужо папрасілі прабачэння.

Каралёў. Хто?

Лена. Тут адзін акселерат швэндаецца... Што па-другое ў вас?

Каралёў. А па-другое, хачу аказаць вашай клініцы дабрачынную дапамогу... (кладзе на столік канверт).

Лена. А па-трэцяе, ніякіх медыкаментаў, ні за якія грошы я вам даставаць не буду... Так што забярыце свой дабрачынны канверт і каціцеся к чортавай матары...