Китап (роман)

Юк, моны чынбарлык икнен ышанырлык тгел иде. гр бернич кн элек кен беррсе шушы хакта сйлс, Лйл аны акылдан шашканга исплр, ичьюгы, бик оста ялганчы дип атар, телс нрс эшлр, мма аны сзлрен бер тамчы да ышанмас иде. Хтта ле д, барысын да зе креп, зе кичергнд д, бу кренешне тш кен тгелме икнен шиклнеп куйды.

Уянганда ук, Лйл ниндидер якты хислр белн, зен бик яхшы м кчле итеп тоеп уянды. Аягына басуга ук, иен назлы брхет халат ябылды, аякларына йомшак башмак киелде… ле мен ваннада…

Ваннага килеп кер белн, блм эче хуш ислр белн тулды, якты мо агыла башлады. Стеналар бер мизгелг ген сыекланып алды да анда, сафтан-саф сулы елга хасил булды. Елга ярындагы талларда кошлар сайрый, яфракларны иелч ген тибрндереп, ягымлы ил ис. Сулар авасы да саф, татлы – бтен булмышыа теп кер, келг чиксез лззт бир. Лйл су кер турында уйлауга ук, стендге киемнре юкка чыкты, м ул, аяк астындагы кайнар комга басып, елгага атлады. Аяк йзеннн суга кергч, иелеп, учлары белн ылы дулкыннарны сзде, битлрен чайкап алды, аннан со муеннарын, кулбашларын сыпырды да бар келен билп алган тилерткеч дрт белн елга куенына ташланды. Трле тстге вак балыклар, аннан ркеп, читк тайпылышты. Лйл аларга игътибар итеп тормады, колачын еп йзрг тотынды. Ул, лззтк бирелеп, елганы бер ярыннан икенчесен йзеп уйнады да, аз гына арыганлыгын тоеп, дулкыннар стенд чалкан йлнде. Шул халтенд, кояшны назлы нурларыннан кзлрен кыса биреп, татлы елмайды, кулларын йде. Ул болай да су коенырга, су коенганда дулкыннар стенд мен шулай чалкан ятарга ярата иде. мма бу юлы елганы дулкыннары гади тгел иде. Алар хатынны аркаларына, ботларына, бтен тнен йтеп алатып булмаслык рхтлек биреп массаж ясадылар. Беркадр шулай яткач, ул, рхтлекк тзлмич, суга чумды. Башта гадтенч кзлрен йомса да, сорак, зене кайда икнлеген иск алып, тир-ягына кз салды м сокланудан чак кычкырып ибрмде. Монда омах хозурлыгы иде. Саф чиста су. Кояш нурында трле тслрг кереп, мрндй ялтырап китче эреле-ваклы гзл балыклар, лл нинди сихри семлеклр…

«Илдар белн берг керерг кирк булыр, – дип уйлап алды хатын, – монда шундый соклангыч икн…»

Ире исен тшг, ул кабат дулкыннар стен чыкты да яр буена йзеп китте. Суны муен тиентен урынына иткч, басып калды. «Чистарынырга кирк», – дип уйлады. Шул арада ниндидер кзг кренмс кул аны хуш ис бркеп торган назлы мунчала белн юарга кереште. Бу кызык та, рхт т иде. Бераздан юу тукталды, Лйл тагы бер кат суга чумып алды. Дулкыннар стен таралган кбеклр юкка чыкты…

Тагы бер мизгел тг, ул ванна блмсенд иде инде. Блмдге ылы дулкын аны тнен киптерде, ччлрен матурлап тарады. Бераздан хатынны стенд алсу тстге кыска халат, аякларында йомшак башмак пйда булды. Ул, боларны креп, кангать елмаеп куйды м, ваннадан чыгып, кухняга юнлде. Бтен блмг тмле аш исе таралган иде.

– Илдар! – дип дште хатын. – Ашарга зер…

Ире, кангать елмаеп, ишект пйда булды. Ул да яа гына ваннадан чыккан иде. Хатыны янына килеп, аны бит очыннан гына беп алды да табынга утырды. стл буп-буш иде. Алар утыруга ук, алларында берешр стакан алма суты пйда булды. Аны эчеп куюга, буш стаканнар юкка чыкты да, тлинклр барлыкка килде…

Ир белн хатын бер-берсен карап елмаешып тордылар да кашыкка релделр.

– О! Соклангыч! – диде ир пылауны тмлп карау белн. – Мин сине нкъ шундый итеп пешергнене яратам.

Лйл кеткелдп куйды.

– мма монысын мин пешермдем, – диде ул, бераз сагая тшеп, – моны йорт пешерде.

– мма ул аны нкъ синеч итеп, мин яратканча итеп пешергн. Мен зе д ашап кара ле.

Хатын бер кашык капты да ирен карады.

– Нрс?! – диде ир, аны кыяфтеннн сагаеп. – Нрс булды?

Хатын елмайды.

– мма бу… Хтередме, син бермлне, мин эштн кайтуга, пылау пешереп куйган иде? – диде хатын кангать бер хыялыйлык белн. – Мин аны шултиклем нык яраткан идем… Бу – нкъ шул пылау… Бу мин пешергнч тгел…

Ир тлинкг релгн иреннн туктап калды.

– Лкин… – м ул, елмаеп, хатыныны тлинксеннн бер кашык алып капты. – Чынлап та! Минекен д тмлп кара ле.

Хатын ирне тлинксен релде д шаркылдап клеп ибрде:

– Мин сиа ышанам! Ышанам. й безг зебез яраткан ашны пешер. Миа мин телгнч итеп, сиа – син телгнч. Мен могиза!

– Соклангыч!

м алар сенеч белн ашарга керештелр.

Бу йг алар ле кич ген кченеп килгннр иде. Бген беренче кнне ген каршы алалар. м р кренеш алар чен зур яалык, чиксез могиза булып тоела иде. Алар бхетле иделр. Бер-берсен зелеп яраткан утыз биш яшьлек ир белн хатын чен шуннан да зуррак бхет юктыр тсле иде.

Бераздан Лйл ирен озатырга ишек тбен чыкты.

Икесеннн д якты нур тарала иде. йд бары тик алар гына тоя, алар гына ишет алган татлы мо ягырый.

– Мин мондый йорт турында хыяллана да алмаган идем… – Хатын, назланып, аны муеныннан кочаклады: – Рхмт сиа, кадерлем!

Илдар кангать елмайды. Хатыныны ччлреннн сыйпап, бит очыннан беп алды да аны кулын сак кына шудырып тшерде.

– Чынлап та шп, йеме? – диде ул, галстугын тзтеп. – Кыйбат та тгел.

–  миа, барысыннан да бигрк, диван ошады, – дип, назлы елмайды хатын. – Эшенн тизрк урап кайт, яме…

Илдар сгатен карап алды да, мут елмаеп, тагын галстугына релде.

– ле вакыт бар. – Ул, галстугын салып, шкаф ягына ыргытты. – Кп тгел тгелен…