La Misio de Esperanto

Danke al nobla grado de rezigno, rekta karaktero kaj spirita kristaleco, estis eble por la spiritaj mentoroj, Esperanton kiel fratan idiomon, ĉar efektive ĝi enhavas la amajn vibradojn de sia kreinto, kiu estis spirito pura kaj esence tolerema. La amo de Zamenhof por la homaro kaj lia abnegacio helpi al siaj kalumniantoj, penetrigis Esperanton per psika vibrado de spirita mildeco, tiel sentema en ĝia idioma esprimo, ke la plimulto de la simpatiantoj estas allogita de ĉi-tiu aŭro de bonkoreco, kiu estis la ĉefa karakterizo de ĝia granda misiisto.

Ĉi-tiu estas unu el la motivoj, kial la superaj spiritoj daŭre transsendas al la Tero la sloganon, ke "Esperanto estas la Evangelio de la lingvoj". Ja, Ludoviko Lazaro Zamenhof ankoraŭ aldonis al sia grandioza lingva verko siajn vibradojn de amemo, humileco kaj sindono, rememorante la sublimajn instruojn, kiuj inspiris la Evangelion de Jesuo.

Jen la kialo de la malsukceso de aliaj idiomoj kaj similaj eksperimentoj, inkluzive de "Volapuk" de Schleyer, ĉar krom ĝia videbla artefariteco, komplikaĵoj kaj idiomaj arbitraĵoj, mankis al ĝi la simpleco kaj la "doto" de spirita simpatio, kiu daŭre emanas el la milda esprim-maniero de Esperanto.

Demando: Ĉu Zamenhof povis ĝui, ankoraŭ vivanta, la gloron kaj ĝojon de sia verko tiel grava?

Ramatis: La sindona doktoro Zamenhof finis sian vivon en la plej mirinda modesteco kaj tiel granda estis lia senkondiĉa amo al la proksimulo, ke li meritis la popolan krom-nomon de Kuracisto-Providenco" kaj tiel li estis definitive konsiderita inter la homoj de bona volo kaj bonaj sentoj.

Poste li mem tradukis multajn verkojn en Esperanton, inkluzive la Sanktan Biblion, Efigenion, Hamleton kaj aliajn.

Komence de ĉi-tiu jarcento Esperanto atingis la deziratan sukceson kaj la sciencistoj mem tre multe helpis al ĝia disvastigo kiam ili agnoskis gin kiel perfektan kaj emancipitan lingvon por la interkompreno de ĉiuj popoloj. Francujo, kiu jam estis la patrujo de Allan Kardec kaj lulilo de la modema civilizacio, ankoraŭfoje glorigis la donacon de Esperanto por la homaro de la Tero, kiam en 1905 aŭspiciis la unuan esperantistan kongreson en Boulogne-sur-Mer. Zamenhof, kiu ankoran povis ĉeesti tiun elstaran kunvenon, travivis ĝojajn tagojn kaj sentis sin kompensita pro sia heroa klopodo kaj ofero profite al la lingvo. Dume, la flagoj flirtis en la aero kaj la verdaj insignoj esperantistaj, simbolo de la espero por pli bona mondo, montrigis sur la brustoj kvazaŭ anonco pri la alveno de la interfratiĝo de 1a homa parolo!

Zamenhof forlasis vian mondon en aprilo 1917-a, vivinte 57 jarojn.

Lia eniro en la Spacon okazis tra senlima lum-vojo balzamita de plej dolĉaj parfumoj de la altaj ĉiel-regionoj. Samtempe, ravaj voĉoj kantis lian eternan gloron, kiel sublima heroldo de la parol-mekanismo por la baldaŭa proksimiĝo inter la surteraj popoloj!

Lia korpo ankoraŭ dormis serene en la ĉerko tegita per rozoj kaj simbolaj palmoj; la insignoj de l'mondo ankoraŭ ĉirkaŭis lian lastan fizikan loĝejon, sed lia spirito jam ĝuis la eternan ĝojon pro la fidela plenumo de la ĉiela mandato.

La kama organismo nenio estis krom glora instrumento alvokanta la parol- manieron intemacian kaj kristanan de la mondo. Li povis verki, en la surfaco de la densa materio, la plej belan lingvan poemon de homa kunfratiĝo, kies klareco, beleco kaj mildeco meritas komparon, laŭ simbolo kaj virto, kun la dolĉa Evangelio de Jesuo.

Kion Jesuo instruas kaj rekomendas, povos esti transsendita al la koro kaj cerbo de ĉiuj homoj nur per la flugiloj de la parol-mildeco de la intemacia lingvo, ĉar sendube "Esperanto estas la Evangelio de la lingvoj".