LA SORCISTO DE OZ

‘Tu mortigis la Sorcerino del Esto e tu portas l’arjenta shui, olqui havas povoza magio. Esis nun nur un Maligna Sorcerino restanta en ica tota lando, e kande tu povas dicar a me ke el esas mortinta, me retrosendos tu a Kansas—ma ne antee.’

La puerino ploreskis, el esis tante deskontentigita; l’okuli itere palpebragis ed anxie regardis el, quaze la Grand Oz sentis ke el povus helpar lu, se el volus.

‘Me nultempe volunte mortigis ulo,’ el singlutis; ‘e mem se me dezirus to, quale me povus mortigar la Maligna Sorcerino? Se vu, qua esas Grand e Terorinda, ne povas ipse mortigar el, quale vu expektas ke me facus to?’

‘Me ne savas,’ dicis la Kapo; ‘ma to es mea respondo, e til ke la Maligna Sorcerino mortas, tu ne itere vidos tua Onklulo ed Onklino. Memorez ke la Sorcerino esas Maligna—grandege Maligna—e devas esar mortigita. Nun irez, e ne itere demandez vidar me til ke tu facabos tua tasko.’

Triste Dorothy ekiris la Trono-Chambro e retroiris adube la Leono e la Terorigilo e la Stana Hakisto vartis por audar to quon Oz dicabis ad el.

‘Esas por me nul espero,’ el triste dicis, ‘nam Oz ne sendos me adheme til ke me mortigabos la Maligna Sorcerino del Westo; e ton me nultempe povos facar.’

Elua amiki regretis, ma povis agar nulo por helpar el; do el iris a sua propra chambro e kushis su sur la lito e ploris til ke el dormeskis.

Duro sequos.

La Sorcisto de Oz, Chapitro 11, duesma parto

Chapitro 11

fino

Ye la sequanta matino la soldato havanta la verda vango-barbo venis al Terorigilo e dicis,

‘Venez kun me, nam Oz sendas por vu.’

Do la Terorigilo sequis il ed admisesis aden la granda Trono-Chambro, ube lu vidis sidanta en la smeralda trono tre belega damo. El esis vestizita per verda silka gazo e portis sur elua fluanta verda lokli krono ek juveli. De elua shultri kreskis ali, splendida en koloro e tante lejera, ke oli vibrus se la maxim febla aersuflajo atingus oli.

Kande la Terorigilo reverencabis, tam belete kam lua palii-burizo lasis, avan ca belega ento, el dolce regardis lu, e dicis,

‘Me esas Oz, la Granda e Terorinda. Qua tu esas, e pro quo tu serchas me?’

E la Terorigilo, qua expektabis vidar la grandega Kapo pri qua Dorothy dicabis, multe astonesis; ma lu kurajoze respondis ad el.

‘Me esas nur Terorigilo, burizita per palii. Do me havas nula cerebro, e me venas por pregar, ke vu pozez cerebro aden mea kapo vice palii, por ke me diveneskez tala homo quala irgu altra en vua domeni.’

‘Pro quo me devas facar to por tu?’ demandis la damo.

‘Pro ke vu esas saja e povoza, e nulu altra povas helpar me,’ respondis la Terorigilo.

‘Me nultempe grantas favori sen ula rekompenso,’ dicis Oz; ‘ma ton me promisas. Se tu por me mortigos la Maligna Sorcerino del Westo, me donacos a tu grandega cerebro, e tante bona cerebro ke tu esos la maxim saja homo en la tota Lando Oz.’

‘Me supozis, ke vu demandis ke Dorothy mortigez la Sorcerino,’ dicis surprizite la Terorigilo.

‘Me ya facis lo. Me ne sucias pri qua mortigus el. Ma til ke el esas mortinta, me ne grantos tua deziro. Nun irez, e ne itere serchez me til ke tu meritabos ta cerebro quan tu tante multe deziras.’

La Terorigilo triste retroiris a sua amiki e dicis a li to quon Oz dicabis; e Dorothy astonesis saveskar, ke la granda Sorcisto ne esis Kapo, quale el vidabis lu, ma bela damo.

‘Egale,’ dicis la Terorigilo, ‘el bezonas kordio tam multe kam la Stana Hakisto.’

Ye la sequanta matino la soldato havanta la verda vango-barbo venis al Stana Hakisto e dicis,

‘Oz sendas por vu. Sequez me.’

Do la Stana Hakisto sequis il e venis al grandega Trono-Chambro. Lu ne savis, ka lu trovus Oz kom bela damo o kom Kapo, ma esperis, ke lu esez la bela damo. ‘Nam,’ lu dicis a su, ‘se esas la Kapo, me es certa ke me ne donacesos kordio, pro ke kapo havas nula propra kordio e do ne povas simpatiar me. Ma se esas la bela damo, me fervoroze pregos por kordio, nam omna dami, on dicas, esas ipse bonkordia.’

Ma enirinte la grandega Trono-Chambro, la Stana Hakisto vidis nek la Kapo nek la Damo, pro ke Oz nun havis la formo di tre terorinda Bestio. Ol esis preske tam granda kam elefanto, e la verda trono semblis apene sat forta por subtenar lu. La Bestio havis kapo quale to di rinocero, ma kin okuli esis en la vizajo. Esis kin longa brakii kreskanta ek la korpo ed lu anke havis kin gambi long e dina. Dika e lanatra hari kovris omna parti di lu, e plu timenda monstro on ne povas imaginar. Fortunoze la Stana Hakisto lore havis nula kordio, nam ol batabus laute e rapide pro teroro. Ma esante stana, la Hakisto tote ne pavoris, quankam lu tre deskontigeskis.

‘Me esas Oz, la Granda e Terorinda,’ dicis la Bestio, per voco qua esis granda bramo. ‘Qua tu esas, e pro quo tu serchas me?’

‘Me esas Hakisto, e facita ek stano. Do me havas nula kordio, e ne povas amar. Me pregas a vu, ke vu donez kordio a me, por ke me povas esar quale altra homi.’

‘Pro quo me devas facar to?’ demandis la Bestio.

‘Pro ke me demandas lo, e nur vu povas grantar mea demando,’ respondis la Hakisto.

Oz nelaute bramis pro lo, ma bruske dicis,