LA SORCISTO DE OZ

Do el advokis la Winkii por helpar el, e li marchis dum la tota dio e parto dil sequanta dio, til ke li venis al alt arboro aden la branchi di qua l’Alizita Simii jetabis la vesti dil Terorigilo. Esis tre alt arboro, e la trunko esis tante glata, ke nulu povis klimar ol; ma la Hakisto quik dicis,

‘Me hakos ol, e lore ni havos la vesti dil Terorigilo.’

Dum ke la ladisti laborabis reparar la Hakisto ipsa, altra Winkio, qua esis orforjisto, facabis hakilo-mancho ek pura oro e fixigis ol al hakilo dil Hakisto vice l’olda mancho ruptita. Altri polisis la lamo til ke l’omna rusto esis forigita ed ol brilis quale brunisit arjento.

Tam balde kam lu dicabis, la Stana Hakisto hakeskis, e balde l’arboro falis bruisoze, e la vesti dil Terorigilo falis del branchi e rulis adsur la sulo.

Dorothy prenis oli ed igis la Winkii portar oli al kastelo, ube oli esis burizita per palii bona e neta; e yen! hike esis la Terorigilo tam bona kam antee, e lu multafoye dankis li por salvir lu.

Nun riunionita, Dorothy ed elua amiki pasis poka felica dii ye la Flava Kastelo, ube li trovis omno bezonata por komforto. Ma uldie la puerino pensis pri Onklino Em, e dicis,

‘Ni mustas retroirar ad Oz, e reklamacar lua promiso.’

‘Yes,’ dicis la Hakisto, ‘me fine ganos mea kordio.’

‘E me ganos mea cerebro,’ anke dicis la Terorigilo.

‘E me ganos mea kurajo,’ dicis la Leono.

‘E me retroiros a Kansas,’ joyoze kriis Dorothy. ‘Ho, ni irez al Smeralda Urbo morge!’

Li decidis facar to. Ye la sequanta jorno li kunvokis la Winkii ed adiis li. La Winkii regretis ke li foriros, e li tante afecioneskabis la Stana Hakisto, ke li pregis ke lu restez e regnez li e la Flava Lando del Westo. Saveskante ke li rezolvas irar, la Winkii donacis a Toto e la Leono single ora koliaro; ed a Dorothy li prizentis belega braceleto kovrita per diamanti; ed al Terorigilo li donacis bastono havanta ora kapo, por preventar mispazo; ed al Stana Hakisto li ofris arjenta oleuyo inkrustita per oro e juveli.

Singla voyajanto reciproke facis bela diskurso al Winkii, e li omna presis la manui til ke lia brakii doloris.

Dorothy iris al armoro dil Sorcerino por plenigar sua korbo per nutraji por la voyajo, ed ibe vidis la Ora Chapeleto. El metis ol sur sua propra kapo e trovis, ke ol exakte fitis el. El tote ne savis pri la sorco dil Ora Chapeleto, ma vidis ke ol esas bela, do el decidis portar ol e pozis sua boneto aden la korbo.

Lore preparita por la voyajo, li marcheskis vers la Smeralda Urbo; e la Winkii trifoye voco-salutis li e donis multa bondeziri por portesar kun li.

La Sorcisto de Oz, Chapitro 14

Chapitro 14

L’Alizita Simii

Vu rimemorez, ke esis nula voyo—ne mem voyeto—inter la kastelo dil Maligna Sorcerino e la Smeralda Urbo. Kande la quar voyajanti iris por serchar la Sorcerino, el vidabis li venanta, e do sendabis l’Alizita Simii por portar li ad el. Esis plu multe desfacila trovar voyo duktanta retroe tra la prategi de ranunkuli e flava margriti kam esis adportesar. Li savis, komprenende, ke li mustas irar rekte este, vers la levanta suno; e li komencis segun la justa direciono. Ma dimeze, lu suno esanta super lia kapi, li ne konocis quo esas esto e quo esas westo, e pro to li misiris en la grand agri. Tamen li duris marchar, e nokte la luno aparis e brilegis. Do li kushis su inter la flori odoranta dolce e dormis profunde til matino—omni ecepte la Terorigilo e la Stana Hakisto.

Ye la sequanta matino la suno esis dop nubo, ma li marcheskis quaze li certesas pri qua direciono li sequis.

‘Se ni marchas sat fore,’ dicis Dorothy, ‘ni ultempe arivos ulloke, me esas certa.’

Ma dio pos dio pasis, e li ankore vidis nulo avane ecepte la flav agri. La Terorigilo plendacheskis.

‘Ni certe misiras,’ lu dicis, ‘e sen ke ni itere trovos la voyo en bona tempo por atingar la Smeralda Urbo, me nultempe ganos mea cerebro.’

‘Nek me mea kordio,’ deklaris la Stana Hakisto. ‘Semblas a me ke me ne povas vartar til ke ni arivabos ad Oz, e vi konfesez, ke ico esas tre longa voyajo.’

‘Komprenez,’ plendante dicis la Poltrona Leono, “me ne havas kurajo por sempre pezoze marchar sen arivar irgaloke.’

Lore Dorothy senkurajeskis. El sideskis adsur la herbaro e regardis sua kompani, e li sideskis e regardis el, e Toto trovis ke, unesmafoye dum sua vivo, lu tro fatigesas por chasar la papiliono preterfluganta proxim sua kapo; do lu extensis sua lango ed anhelis e regardis Dorothy quaze demandar, quon ni nun facez?

‘Ka ni advokez l’Agro-Musi?’ el sugestis. “Li probable povas dicar a ni la voyo al Smeralda Urbo.’

‘Li certe povos,’ kriis la Terorigilo; ‘pro quo ni ne antee pensis pri to?’

Dorothy sonigis la siflileto quan el sempre portabis cirkum sua kolo depos ke la Rejino dil Musi donacabis ol ad el. Pos poka minuti li audis la batado di mikra pedeti, e multi de la griza museti kuris ad el. Inter li esis la Rejino ipsa, qua demandis, per sua stridanta voceto,

‘Quon me povas facar por mea amiki?’

‘Ni misiras,’ dicis Dorothy. ‘Ka vu povas dicar, ube esas la Smeraldo Urbo?’