LA SORCISTO DE OZ

‘Ni mustas esar tre sorgema hike,’ dicis la bonkordia Hakisto, ‘o ni domajos ica beleta hometi til ke li ne rekuperos.’

Kelke plu fore Dorothy renkontris yuna princino maxim belege vestizita, qua quik haltis vidante la stranjeri e forkureskis.

Dorothy deziris vidar la Princino, do el kuris vers el; ma la porcelanino kriis:

‘Ne chasez me! ne chasez me!’

El havis tante pavoroza voceto ke Dorothy haltis e dicis,

‘Pro quo ne?’

‘Pro ke,’ respondis la princino anke haltante de sekura disto, ‘se me kurus, me forsan falus e ruptus me.’

‘Ma ka vu ne povos rapecesar?’ demandis la puerino.

‘Ho yes; ma on nultempe esas tam bela pos rapecesir, vu savas,’ respondis la princino.

‘To me supozas,’ dicis Dorothy.

‘Yen Sioro Jokero, un de nia klauni,’ duris la porcelanino, ‘qua sempre probas staceskar sur lua kapo. Lu ruptis su tante ofte, ke lu rapecesas en cent loki, e tote ne aspektas belete. Lu venas, e vi povas ipse vidar.’

La gaya Klauneto ya marchis vers li, e Dorothy vidis ke, malgre lua bela vesti reda e flava e verda, lu tote kovresis per fendeturi extensanta omnaloke e montranta, ke lu multaloke esis rapecita. La Klauno pozis sua manui aden sua poshi, e pos ke lu bufabis sua vangi ed impertinente gestabis per la kapo, il dicis,

‘Ho bela damego,

Pro quo regardego

Ad olda Sioro Jokero?

Tu es tam bizara,

Extraordinara

Kam irga dansant rinocero!’

‘Tacez, sioro!’ dicis la princino; ‘ka tu ne vidas ke ti esas stranjeri, e devas traktesar per respekto?’

‘Nu, me suspektas ke me ya respektas,’ deklaris la Klauno, e quik staceskis sur sua kapo.

‘Ne atencez Sioro Jokero,’ dicis la princino a Dorothy; ‘lu esas multe frakasita en sua kapo, e to igas lu fola.’

‘Ho, me tote ne atencas,’ dicis Dorothy. ‘Ma tu esas tante belega,’ el duris, ‘ke me certesas ke me povus tre amar tu. Ka tu ne permisas, ke me portez tu a Kansas e pozez tu sur la mantelo-tabulo di Onklino Em? Me povas portar tu en mea korbo.’

‘To igus me tre desfelica,’ respondis la princino porcelana. ‘Komprenez, hike en nia propra lando ni vivas kontente, e povas parolar e movar quale ni deziras. Ma se ni esas forportita, nia junti quik rigideskas, e ni povas nur stacar rekte ed aspektar bele. Komprenende on expektas nulo plusa pri ni stacanta sur mantelo-tabuli ed armoreti e tabli en saloni, ma nia vivi esas multe plu agreabla hike en nia propra lando.’

‘Me ne igus tu desfelica por la mondo!’ klamis Dorothy, ‘do me nur adias.’

‘Adio,’ replikis la princino.

Li sorgeme marchis tra la lando porcelana. La animaleti e l’omna homi kuris ek lia voyo, timante ke la stranjeri ruptos li, e pos cirkume horo la voyajanti atingis la fora bordo dil lando e venis ad altra muro porcelana.

Tamen ol ne esis tam alta kam l’unesma, e stacante sur la dorso dil Leono, li omna povis klimar al suprajo. Pose la Leono pozis sua gambi sub su e saltis adsur la muro; ma saltante lu renversis kirko porcelana per sua kaudo e tote frakasis ol.

‘To esis mala,’ dicis Dorothy, ‘ma me advere opinionas, ke ni esis fortunoza ne plu domajir ca hometi kam ruptir gambo di bovino e kirko. Li omna esas tante frajila!’

‘Li ya esas,’ dicis la Terorigilo, ‘e me gratitudas, ke me esas facita ek palii e ne facile domajita. Esas en la mondo plu mala standi kam esar Terorigilo.’

La Sorcisto de Oz, Chapitro 21

Chapitro 21

La Leono divenas Rejo dil Bestii

Decensinte del muro porcelana la voyajanti trovis su en desagreabla lando plena de marshi e fango e kovrita da herbi alta e ranca. Esis desfacila marchar sen falar aden fangoza trui, nam la herbaro esis tante densa ke ol celis ti. Tamen per sorgema serchado li iris sekure til ke li atingis solida tero. Ma hike la lando semblis mem plu sovaja, e pos marchado long e fatiganta tra bushi li eniris altra foresto ube l’arbori esis plu grand e plu olda kam irg arbori li vidabis.

‘Ca foresto esas tote charmanta,’ deklaris la Leono cirkumregardante pro joyo; ‘me nultempe vidis plu belega loko.’

‘Ol aspektas tenebroza,’ dicis la Terorigilo.

‘Tote ne,’ replikis la Leono; ‘me dezirus habitar hike dum mea tota vivo. Videz quante mola esas la sika folii sub via pedi, e quante luxoza e verda esas la musko adheranta a ta old arbori. Certe nula bestio sovaja dezirus plu agreabla hemo.’

‘Forsan esas bestii sovaja nun en la foresto,’ dicis Dorothy.

‘Me tale supozas,’ replikis la Leono; ‘ma me ne vidas irgo de li.’

Li marchis tra la foresto til ke la nokto esis tro obskura por irar plu fore. Dorothy e Toto e la Leono kushis su por dormeskar, dum ke la Hakisto e la Terorigilo gardis li segun kustumo.

Jorne li itere marchis. Ante ke li irabis tre fore li audis basa sonado quale grondado di multa sovaj animali. Toto kelke ploretis ma l’altri ne pavoris e li restis marchante en la voyeto tre fulita til ke li venis a libera spaco en la foresto, en qua kolektesis centi de bestii de omna sorto. Esis tigri ed elefanti ed ursi e volfi e foxi ed omna altra sorti de natur-cienco, e dum instanto Dorothy pavoris. Ma la Leono explikis ke l’animali kunvenabis, e lu judikis pro lia grunado e grondado, ke li havis granda trublo.