LA SORCISTO DE OZ

Dum ke lu parolis, plura bestii remarkis lu, e quik la grand asemblo taceskis quaze per magio. La maxim granda tigro proximeskis a la Leono e reverencis, dicante,

‘Bonveno, Ho Rejo di Bestii! Vu venas en bona tempo por kombatar nia enemiko ed itere donar paco al omna animali dil foresto.’

‘Quo esas via trublo?’ nelaute demandis la Leono.

‘Ni omna minacesas,’ respondis la tigro, ‘da feroc enemiko qua recente eniris la foresto. Ol esas giganta monstro, quale grand araneo havanta korpo tam granda kam to di elefanto e gambi tam longa kam trunko di arboro. Ol havas ok de ta longa gambi, e marchante tra la foresto lu sizas animalo per gambo e tiras lu a sua boko, ube lu manjas ol quale araneo manjas musho. Nulu de ni esas sekura dum ke ca feroc ento vivas, e ni kunvenas por decidar quale havar sorgo pri ni, kande vu advenis inter ni.’

La Leono pensis dum instanto.

‘Kad esas altra leoni en ica foresto?’ lu demandis.

‘No; esis uli, ma la monstro manjis li omna. Ed ultre, nulu de li esis tam grand e brava kam vu.’

‘Se me mortigus via enemiko, ka vi reverencus a me ed obedius me kom Rejo dil Foresto?’ questionis la Leono.

‘Ni joyoze facos lo,’ respondis la tigro; e l’omna altra bestii bramis granda bramo: ‘Ni facos lo!’

‘Ube nun es via grand araneo?’ demandis la Leono.

‘Ibe fore inter la querki,’ dicis la tigro indikante per sua avana pedo.

‘Bone gardez ta mea amiki,’ dicis la Leono, ‘e me quik iras por kombatar la monstro.’

Lu adiis sua kamaradi e fiere formarchis por kombatar l’enemiko.

La grand araneo jacis dormante kande la Leono trovis ol, ed aspektis tante leda ke sua enemiko levis la nazo pro repugno. Olua gambi esis tam longa kam la tigro dicabis, e lua korpo esis kovrita per hari long e grosa. Ol havis granda boko kun rango de akuta denti longa de futo; ma olua kapo juntesis a la dika korpo per kolo tam dina kam la tayo di vespo. To sugestis a la Leono la maxim bona maniero kombatar la ento, e pro ke lu savis ke esas plu facila kombatar ol dum ke ol dormas, lu grande saltis rekte adsur la dorso dil monstro. Lore, per un frapego da sua pezoza pedo armizita per akuta ungli, lu frapis la kapo dil araneo de olua korpo. Saltinte al sulo, lu spektis til ke la longa gambi cesis friskar, e lu savis ke ol esis vere mortinta.

La Leono retroiris a la libera spaco ube la bestii dil foresto vartis, e fiere dicis,

‘Vi ne plus timez via enemiko.’

Lore la bestii reverencis a la Leono kom lia Rejo, e lu promisis rivenar e regnar li tam balde kam Dorothy sekure ireskabos a Kansas.

La Sorcisto de Oz, Chapitro 22

Chapitro 22

La Lando dil Quadlingi

La quar voyajanti sekure trapasis la restajo dil foresto, ed ekirinte olua tenebro, li vidis avan li eskarpa kolino kovrita de somito al bazo per granda rokaji.

‘To esos harda por klimar,’ dicis la Terorigilo, ‘ma malgre to ni mustas transirar ol.’

Do lu iris adavane e l’altri sequis lu. Li preske atingis l’unesma rokajo kande li audis rauka voco kriar,

‘Fortenez vi!’

‘Qua tu esas?’ demandis la Terorigilo. Lore kapo montris su super la roko e la sama voco dicis,

‘Ca kolino apartenas a ni, e ni ne permisas ke irgu transirez.’

‘Ma ni mustas transirar ol,’ dicis la Terorigilo. ‘Ni iras a la Lando dil Quadlingi.’

‘Ma vi ne iros!’ replikis la voco, e pasis de dop la roko la maxim stranja homo quan la voyajanti ultempe vidabis.

Lu esis tre kurta e plumpa ed havis granda kapo plata ye la suprajo e subtenita da dika kolo rugoza. Ma lu havis nula brakii, e vidante to, la Terorigilo ne timis, ke tal impotento povas preventar li klimar la kolino. Do lu dicis,

‘Me regretas ne facar to quon tu deziras, ma ni mustas transpasar tua kolino, sive tu permisas sive ne.’

Tam rapide kam fulmino-stroko la kapo dil homo lansesis adavane e lua kolo extensesis til ke la plata suprajo dil kapo frapegis la mezo dil Terorigilo, ed igis lu rulfalar kulbutante del kolino.

Preske tam rapide kam ol lansesabis, la kapo retrovenis al korpo, e la homo rauke ridis e dicis,

‘Esas ne tam facila kam tu opinionis!’

Koro de ridado tumultoza venis de l’altra roki, e Dorothy vidis centi del senbrakia Martelo-Kapi sur la kolino, unu dop omna roko.

La Leono tre iraceskis pro la ridado pri l’acidento dil Terorigilo, e bramante lauta bramo resonanta quale tondo, lu hastoze kuris a la kolino.

Itere kapo rapide lansesis, e la granda Leono rulfalis del kolino quaze lu pafesis da kanono-kuglego.

Dorothy kuris ed elevis la Terorigilo a sua pedi, e la Leono proximeskis kelke kontuzita e doloranta, e dicis,

‘Esas vana kombatar homi havanta frapanta kapi; nulu povas rezistar li.’

‘Ma quon ni povas facar?’ el demandis.

‘Advokez l’Alizita Simii,’ sugestis la Stana Hakisto; ‘tu ankore darfas komandar li unfoye.’

‘Bone,’ el respondis, e metinte l’Ora Chapeleto el dicis la vorti magial. La Simii, quale sempre, venis rapide, e pos poka instanti la tota bando stacis avan el.

‘Quon tu komandas?’ questionis la Rejo dil Simii reverencante profunde.

‘Portez ni trans la kolino aden la lando dil Quadlingi,’ respondis la puerino.