La tajdo

La veron de miaj poemoj – neniu atenton eĉ donos…

Egale! Salutu la sunon, heroldo de l' tuj naskiĝonta

Aŭroro de nova tagiĝo, kaŝita trans lim' horizonta:

Mi ankaŭ salutu naskiĝon de novaj aŭroro kaj tago,

Kaŝitaj en homaj animoj post roka rigida zigzago.

Alarmu do, gaŭlo orpluma … ĉe fino de l' nokta deĵoro

Poeto kaj koko anoncu alvenon de ĉiu aŭroro!

Vekiĝu kaj aŭdu, havantoj de koroj kaj sanaj oreloj,

Aklamon al nova tagiĝo en kri' de la du sentineloj!

AŬTUNA FATALO (Rimojdoj)

Vespero aŭtuna, muziko zumventa …

Soleco, ermita inerto …

La kapo sin klinas, la koro ne sentas

Minacon de l' bato averta.

La vivo bolanta, simile al maro

Ne ĉesas per ondoj marteli

La etan boaton, en kiu kun knaroj

Mi naĝas, portata sencele …

Sed tiu frenezo de l' mara ekstazo

Ne tuŝas la lacan animon,

En svena rigido ĝi sentas sin kvazaŭ

Infano tre juna sen timo.

En naĝo fatala senscie evitas

Ĝi lokojn de l' morta pereo,

Direkte al iu atol' ne notita,

Mirakla haven' – rifuĝejo.

Ĝi sentas ke ŝanĝos la bruan hodiaŭ

Alterna trankvila morgaŭo,

Survoje al iu finala nenio

Sen gaj' kaj sen prema malgajo.

SUR SLIJEME [1]

Auf die Berge will ich steigen

Wo die frommen Huetten stehen,

Wo die Brust sich frei erschliesset

Und dic freien Luefte wehen …

H. Heine

Fragoj, framboj, ciklamenoj,

Mentoj, kvastoj malvaj,

Inter alnoj kaj fraksenoj –

Grizaj rokoj kalvaj …

     Fringoj, fringeloj,

     Pepaj kvereloj …

          Zumeta bruo –

               Paruo!

               Eti bluo

          Torenta fluo,

     Sub la pruneloj

     Floraj ombreloj,

Trans baretoj valvaj

Saltas akvo per fadenoj

Kun sonoroj salvaj,

Kaj aromas ciklamenoj …

Tra la arbara kampeto luma

Zefiro pasas dolĉe parfuma,

En mozaika, kolora gamo

Sternigas foren la panoramo …

     Spiri, spiri

     La aeron -

     Kaj admiri

     La liberon …

Ah, kia ĝojo – tiu vojo tra la val'

Al la lazura, sonvelura pastoral'!

LA LUNA EBRIO

Jen – ĝi brilas, mia luno,

Virgomaska amlucerno,

Nuda mamo el latuno,

Iritilo de l' eterno …

Jen –ĝi trenas, pala torĉo,

Tra l' cipresoj ombran langon –

Kaj la tero sub la sorĉo

Paroksisme verŝas sangon.

Jen – ĝi paŝas, noktulino

Plej alloga, rafinita –

La komenco kaj kulmino

De l' pasio senevita.

Jen – ĝi tiklas kaj sufokas,

Estingante ĉiun honton,

Jen – gi vokas, laŭte vokas:

Serĉu, kaptu kunĝuonton!

Kaj subiĝas la animoj,

Kaj triumfe batas koroj,

Estas for la tagaj limoj,

Kaj ne gardas la honoroj …

Vivajn koroj ligas pare

La magia lumsonato

Por oferi suraltare

Al Eroso kaj Hekato.

Per la flamaj rozkoloroj

Juna virgo amburĝonas,

Kaj anstataŭ la paroloj

Longaj, longaj kisoj sonas …

Ah, – dronante en inspiro

De la tenta nokta disko,

Estas ĝoje – esti viro

Kaj facile – odalisko …

EN MALSERENO

Venas minutoj nubaj, malhelaj,

Kiam la vivo ŝajnas ruin',

Kaj de la morto grincaj makzeloj

Klake tamburas kanton de l' fin'.

Venas minutoj al la spirito,

Kiam ĝi slosas sin per serur'

Kaj erinace pikiligita

Pacon ermitan deziras nur.

Venas momentoj al la animo,

Kiam ĝin lasas ĉiu esper'

Kaj jam videbla strias la limo

Inter la esto kaj la eter'.

Tiuj momentoj vokas al kvito

Kun ĉiu celo, kun ĉiu ĝoj' –

Ĉar post la limo, froste signita,

Ĉesas subite la nuna voj' …

Ha, se almenaŭ estus ĝi paco

Kaj estingiĝo de l' vana brul',

Vera ripozo por ĉiu laca

Kaj dispremita sklava terul'!

K. DE KALOCSAY

El kruda argilo

Li skulptis por ni la penatojn,

El voĉ' sonorila

Komponis mirindajn sonatojn,

Al son' primitiva

Li donis magian signifon,

En vorto senviva

Li vekis la altan edifon.

Kantisto libera

Li flaton rampeman ne konis, Poeta fiero

Lin noble distingis kaj kronis.

En lando hungara

Li fondis la verdan Atenon,

Periklo malŝpara –

Ne ĉiam li trovis komprenon.

La griza inerto

La florojn velkiĝi instigis,

Je seka dezerto

La kantojn ĝermantajn formigis.

La liro arĝenta

Al ni jam nenion fabelas,

Kaj muto silenta

La buŝon artistan sigelas.

Nescio, ignoro

La indan transfaris nomado …

Na varmas ankoraŭ

La suno de nia movado …

DIES IRAE

Do, serĉu vi, ridinda Ahasvero,

La ekvilibron de l' unua am'! –

Nenie – ho, nenie sur la tero

Troviĝas la unika floro jam.

Do, ŝiru for la kisojn bakhaninajn

Kaj iluziu ĝuon de l' pasint',

Dronigu vin en la kalikojn vinajn

Iritu vin per gusto de l’ absint'!

Kalkulu nur viktimojn kaj oferojn,

Balaste kaptu por la rememor'

Vizaĝojn kaj vizaĝojn kaj ciferojn,

Sen iu varma tremo en la kor'!

Baraktu sur la sablo de l’ areno

Kaj kapturniĝu kun kvikanta kri',

Maljuna, kompatinda arlekeno,

De la pasinto sklavo kaj pari'.

Hej, ĉarmulo, frato, kara vagabondo,

Prenu la liuton, kantu tra la plor',

Kion volus vi rakonti al la mondo

Por neniu laŭdo, por neniu glor'!

Kantu, kion kanti scius la animo,

Kio premas koron vian kiel ŝton',

Ĉiun larmon klaran plantu en la rimo,

Ĉiun spiron ĝeman ligu kun la son'!

Ŝultro ĉe la ŝultro, en krepusko griza,

Kiam vento muĝa luktas kun nebul',

Sidu la poeto de la sankta Fiza

Kun la duonlaca rusa senhejmul'.

Se la vortoj ĉesus – ploru la liuto,

Se la ritmon perdus via muzikil' –

Batu niaj koroj ritmon de la muto,

Kun la akompano de postforna gril'.

AL JULIO BAGHY