Мінскі напрамак. Том І

Пасля ix запаўзлі Дрозд, Вася i два партызаны — раненыя. Дзецям стала зусім нястрашна, хоць знадворку гулі сосны, а тут нічога не было відаць. Палатка ўгары ад дажджу лапатала.

— Дожджык добра, — для азіміны акурат, — раптам пачуўся ў цемры голас Дразда.

Хтосьці працягнуў задуменна:

— Та-ак, для азіміны акурат...

— Залаты! — ахвотна, задаволена адгукнуўся Дрозд.

Ад Дразда чуць гэта было больш, чым ад каго-небудзь, натуральна. У яго неяк мала было вайсковага — ні ў вобліку, ні ў паводзінах, ён нават даваць каманды па-вайсковаму дагэтуль не навучыўся: «Зрабі, Сяргей, тое»; «Пайдзі, паглядзі, Іван, ці не немцы там». Яго ў вочы называлі камандзірам, а за вочы «старшынёй калгаса», лічачы, што апошняе больш адпавядала. Жартавалі, што ён вёў дакладны ўлік працадзён: за падарваны эталон — тры, за разбіты гарнізон — па паўтара на кожнага...

— Добры дождж... Толькі не ў час, — адазвалася Ніна.

— Чаму гэта не ў час?..

— Нібы не ведаеце...

— Э, кажаш... Дзе цяпер нашы? Ля Жлобіна ды пад Магілёвам, так?.. Чую, не ўсё лета, Ніначка, мы будзем тут сядзець...

Дрозд, сапучы, стараючыся ямчэй уладзіцца, ціха, разважліва меркаваў:

— Прыдзе час, i за касу, за сярпок, думаю, трэба будзе ўзяцца. Жыта-то, відаць, будзем прыбіраць мы... Вось i добра, што дожджык.

— Каб жа так было, — уздыхнуў адзін з раненых.

— Будзе. Чуе мае сэрца, будзе, — прамовіў Дрозд.

Пасля гэтых слоў усе дарослыя змоўклі. Ніна адчула, што яны, відаць, думаюць аб адным. I тое, што людзі тут гавораць не аб тым горкім i прыкрым, што хвалявала ўдзень i што чакае заўтра, а турбуюцца аб далёкім, дарагім, было ёй прыемна. Яна падумала, як дзіўна гучыць гэта размова тут, перад невядомасцю, якая чакае ix i заўтра i пасля... «Нібы заўтра трэба будзе ісці на поле...»

Па палатцы, не сціхаючы, сек дождж.

3...

Яны начавалі зусім блізка ад брыгады. Уранні Туравец ca сваёй групай быў ужо ў атрадзе «За Радзіму». Там ён даведаўся, што штаб брыгады знаходзіцца непадалёк, у гэтым жа лесе, на паўночнай ускраіне.

— Вось мы i дома!— задаволена сказаў камісар.— Цяпер мы жывем!

Усе партызаны вельмі радаваліся. Яны, сапраўды, адчулі сябе «дома», адразу прыўзняліся, падужэлі. Яны былі не адны, тут з імі ўся партызанская сям'я. I хоць у гэтай сям'і нельга было разжыцца на тытунь, ды i з хлебам было скупа, радасць людзей ад гэтага не спахмурнела. Самае галоўнае, што скончыліся бадзянні, невядомасць i трывога.

Бачачы, як павесялелі дарослыя, сталі радавацца i дзеці.

— Дома! Дома!— шчабятала Галька. — Тут мая мама! Праўда, цёця Ніна?

Радасць сустрэчы рабіла людзей нячулымі да ўсяго іншага, a між тым становішча атрада было, відаць, нялёгкае. Толькі Туравец, Дрозд ды яшчэ некалькі чалавек адчулі адразу трывожны, напружаны пульс цяперашняга жыцця ў атрадзе.

Развітаўшыся з Драздом, які ішоў у свой атрад, камісар з Нінаю, дзецьмі i двума хлопцамі заспяшаліся да штаба.

Калі партызаны пачалі разыходзіцца, Васіль далучыўся да групы, якая несла ў шпіталь параненых.

Ён заўважыў, што як толькі Валя ўбачыла між іншых яго, твар «сястрычкі» — мілы, з яркімі вуснамі — заззяў добрай усмешкай. Васіль адчуў сябе самым шчаслівым чалавекам. Скораны гэтай усмешкай, ён не адводзіў вачэй ад дзяўчыны, сачыў за кожным яе рухам, пакуль Марыя Андрэеўна — старшы «доктар», Валя i іншыя прымалі параненых.

— A Лагуновіч чаму няма? — запытала Марыя Андрэеўна.

— Ёй камісар даручыў глядзець дзяцей, якіх падабралі ў балоце.

Валя папрасіла ў Марыі Андрэеўны дазволу адлучыцца.

— Ну, ідзі, ды, глядзі, нядоўга!

Стрымліваючыся, каб не пабегчы, трымаючы сур'ёзны выраз на твары, дзяўчына павяла Васю далей ад шпіталя, ад людскіх вачэй. За параснікам асінніку з чырвоным лісцем яна спынілася i зірнула ў Васілёў твар, трывожна, спачувальна:

— Цяжка табе там было, праўда?

— Горача. Але нічога, бывае i горш...

— Сказаў: бывае!..

— Ты ведаеш, — нечакана проста, крыху здзіўлена прамовіў ён, — я танк падбіў.

— Танк! Адзін? Як жа ты адзін на яго пайшоў?

— Ну, так... Пайшоў... Папоўз!..

— Вось за цябе толькі i бойся! Ледзь сышоў з вачэй, то i трывожся.

— Чаго за мяне трывожыцца, ну, праўда? Што я — малы?

— Канешне, не малы,— згадзілася Валя тонам, якім гавораць старэйшыя, больш вопытныя. — Але трэба берагчыся. Ты думай не толькі пра сябе, a i пра... іншых... Пра мяне, мусіць, i не падумаў ні разу.

— Думаў! Кожны дзень думаў.

— Праўда? — заззяла Валя. — Ух ты, мой мілы!

Валя абхапіла яго за шыю, легка падцягнулася на руках i раптам пацалавала. Потым, хаваючы збянтэжанасць, пяшчотна зазіраючы ў блакітныя, як неба, вочы, зажурчэла дакорліва:

— Ну што я буду рабіць, калі з табой што-небудзь здарыцца?

— Нічога ca мной не здарыцца, Валя, — пераканана адказаў ён. — Ты не трывожся ніколі, добра?

— Як жа не трывожыцца? — Яна зноў узяла на сябе роль старэйшай.— Ты часам нібы разважлівы, сталы. А потым раптам надыдзе на цябе такое, што ты нічога не асцерагаешся, забываеш на ўсё. Як жа за цябе не баяцца?

— А што ж з гэтым танкам? Трэба ж было, ну, праўда, каму-небудзь. Не я, дык хто-небудзь іншы...

I такою адвагаю свяціліся яго ясныя любыя вочы, што яна памякчэла, прамовіла з замілаваннем: