Мінскі напрамак. Том І

Туравец падумаў, што яны з Машай не бачыліся цэлы тыдзень. Ён ужо даўно мімаволі лічыў дні ад сустрэчы да сустрэчы, шкадуючы, што прамежкі між спатканняў часам вялікія. Ён стараўся не думаць пра яе, але сум па ёй, чаканне сустрэчы жыло, нягледзячы на ўсё, i, не зважаючы ці на што, памяць адлічвала: яшчэ дзень, яшчэ. Цяпер чакаў ён сустрэчы, як ніколі нецярпліва, можа таму, што так многа перажыў за гэтыя горкія дні.

«Трэба б абавязкова пабачыцца да выступлення».

— Што з «Вялікай Зямлі» чуваць? Якія зводкі?

— Не ведаю... прыёмнік пабіўся, a ў рацыі энергіі мала.

Тураўцу вельмі хацелася ведаць навіны з Вялікай Зямлі. У яго здаўна было патрэбай кожны дзень адчуваць пульс Вялікай Зямлі, а цяпер патрэба гэтая стала проста неабходнасцю, ён пашкадаваў, што прыёмнік пабіўся. Да ўсяго гэта была брыгадная рэліквія: два гады назад, рызыкуючы жыццём, прынесла яго з горада студэнтка-падпольшчыца.

На дварэ раптам пачулася залівістае конскае іржанне. Туравец пазнаў па іржанню каня камбрыга.

— Вось i Ермакоў!

Абодва вышлі з будана. Камбрыг лёгка саскочыў з сядла, аддаў каня ардзінарцу і, стройны, па-вайсковаму падцягнуты, пругка пайшоў да камісара i начштаба.

У Ермакова была асаблівая пастава галавы, праз меру прамая, якая прыдавала яму арліны i ганарлівы выгляд; адно плячо ён трымаў ледзь прыкметна вышэй, — гэта былі вынікі даўняй кантузіі i ранення ў лапатку.

— Вось добра, што ты вярнуўся, — сказаў ён так, нібы ніколі не сумняваўся, што Туравец вернецца абавязкова. — А то аднаму цяжка.

Ермакоў не змяніўся за гэтыя дні. Хоць пад быстрым рашучымі вачыма стома палажыла нездаровую сіняватасць, у ix, як i раней, Туравец улавіў знаёмыя неспакойныя, жвавыя агеньчыкі. Як i раней, Ермакоў быў чыста паголены. Галіўся ён, відаць, сам, спяшаючыся, бо на твары былі парэзы. Шарсцяная армейская гімнасцёрка i брыджы, спецыяльна пашытыя па яго заказу, добра аблягалі ладную постаць. Камісару было прыемна ад таго, што ён такі сабраны i падцягнуты: «Ніколі пагаліцца не забывае».

— Эх, камісар, задача! Трэба прарывацца, а патронаў няма. Гарматы сёння загадаў закапаць: няма снарадаў. Мне б паўсотні снарадаў, я гэтых гадаў так дзеўбануў, што яны б на тысячу вёрст кулём каціліся!..

Вочы Ермакова загарэліся; па тым, як сказаў ён, адчувалася, што камбрыг ніколькі не сумняваўся. Ён быў напорысты i крыху саманадзейны.

— Так! Паўсотні снарадаў — i канцы з канцамі!— паўтарыў Ермакоў.

— Паўсотні снарадаў?

Туравец спасцярожліва, дапытлівымі вачыма зірнуў на Ермакова.

У такіх выпадках раней у вачах гэтых Ермакоў мог бачыць хітрынку i як бы ўсмешку, але цяпер быў у ix іншы выраз.

— А без гармат i снарадаў?

— Выбіраць няма чаго. Трэба прабіцца!

Ён падсеў да камісара.

— Ты паслухай, што я надумаў тут. Сёння будзем прарывацца, марудзіць нельга!.. Кутузаўцы i «Радзіма» пойдуць у галаве. Я ім аддаў усе патроны, што былі, сам пайду з імі. Прарыў я намеціў...

Ён хутка, парывіста выхапіў з палявой афіцэрскай сумкі працёртую па кутках карту, разлажыў на каленях:

— Вось тут!.. Разведчыкі кажуць— два кулямётныя гнязды i роты дзве гітлераўцаў у акопах. Але гэта нічога. Тут ярок добры, скрытны, хмызняк; можна непрыкметна падабрацца. Вось тут... Давай абдумаем усё падрабязна.

— Габдулін, сюды! — гукнуў ён раптам.

I яны ўтраіх сталі абмяркоўваць план бою: дзе сабрацца для прарыву, як i калі якому атраду атакаваць, калі правесці жанчын i дзяцей. Дамовіліся пра сігналы.

— Пішы загад! — сказаў Ермакоў начштабу.

Габдулін напісаў толькі першыя словы, як знадворку пачуўся трудны жаночы голас:

— Можна?

У будан увайшла Маша — Марыя Андрэеўна, невысокая, чарнявая жанчына ў белай касынцы, з-пад якой спераду выбіваліся густыя, расчэсаныя на два бакі валасы.

— A, доктар! Доктару можна заўсёды, — адгукнуўся начштаба.

— Дзе тут у вас раненыя? — запыталася яна знарок весела, каб прыхаваць няёмкасць. — Мяне прасілі зрабіць перавязку.

Туравец, убачыўшы Марыю Андрэеўну, адразу ўстаў, не зводзячы з яе шчаслівых, уважлівых вачэй.

«Вось яна! Як добра, што прышла».

Услед за гэтым з'явілася здзіўленне: «Хто яе прасіў?» Туравец крадком зірнуў натаварышаў, але ні адзін з ix не падаў i знаку. Габдулін, схіліўшыся над скрынкай, старанна пісаў загад, камбрыг, над нечым вельмі думаючы, складваў карту.

Марыя Андрэеўна палажыла сумку на стол, запыталася жартаўліва, афіцыйна:

— Ну, што ў вас, таварыш камісар?

— Хадзем, начштаба, нельга замінаць... доктару.

— А вы i не замінаеце! Пацыент у мяне, бачу, не цяжка ранены...

— Не, не!

Габдулін i Ермакоў вышлі. Яна пачала развязваць вузел павязкі, але ад таго, што яна спяшалася i рукі дрыжалі, вузельчык не даваўся. Яна разрэзала бінт нажніцамі i тады стала хутка раскручваць павязку. За той час, калі Марыя Андрэеўна гэта рабіла, яна ні разу не падняла вачэй на Тураўца, але па яе руках, нецярплівых i дрыготкіх, было відаць, як яна хвалюецца.