Мінскі напрамак. Том І

Павязка прысохла да раны. Марыя Андрэеўна аддзірала яе так асцярожна, што Туравец амаль не чуў болю. Моўчкі агледзеўшы крывавую пляму на руцэ, Марыя Андрэеўна прыціснула да грудзей далоні сваіх ласкавых мяккіх рук, нібы суцішаючы ўстрывожанае дыханне, i глыбока, з палёгкай уздыхнула.

— Я ўжо думала, што вас жывога няма... — прызналася яна, скончыўшы перавязку, — а тут... дробязь, дзіцячая рана. Дарэмна толькі хвалявалася.

Марыя Андрэеўна апошнія словы прамовіла, як бы іранізуючы над сабой, але ёй гэта не ўдалося. Вельмі ж вялікая радасць свяцілася ў вачах, каб можна было яе схаваць ці прыкрыць іроніяй.

Туравец адказаў ёй у тон:

— I зусім не дарэмна. Добра рану перавязалі.

— Як зрабіў бы кожны іншы.

— Кожны? Так, як вы сёння, — ніхто!

— Праўда?— яна ўважліва, ужо без усмешкі паглядзела на камісара.

Неспадзявана, хутка адвярнуўшыся, Марыя Андрэеўна пачала ўкладваць у сумку пінцэт, флакон з рыванолем, чысты бінт, — яна чамусьці вельмі заспяшалася.

— Трэба хутчэй ісці ў шпіталь, там новых раненых прынеслі...—надзяваючы на плячо сумку i па-ранейшаму ўнікаючы яго позірку, нібы апраўдваючыся, сказала яна.

Туравец не стаў яе затрымліваць.

Пасля яе ў Тураўца было на душы светла i трохі сумна. Ён падумаў пра ix адносіны. «Дзіўна, мы адчуваем сябе блізкімі, i некаторыя з таварышаў здагадваюцца пра наша пачуццё, а мы яшчэ не сказалі ні аднаго слова аб тым, што хаваем у сэрцы».

Яна чагосьці ўвесь час старанілася, i ён таксама ашукваў сябе. Толькі сёння... Як яна аддзірала павязку! Маша, Маша, што ж гэта будзе далей?..

5...

Перад поўднем Туравец рашыў па дарозе з дзецьмі i Нінаю зайсці ў сямейны лагер. Хацелася паглядзець, як людзі ўладзіліся, i папярэдзіць пра начны бой. Лaгeр размяшчаўся ў сасновым гушчары. Яшчэ зводдаль, падыходзячы, Туравец пачуў тужлівае дамавітае рыканне, якое здалося дзіўна мірным i спакойным.

Прыгадалася: аднойчы ў дзяцінстве ён — пастушок — шукаў у лесе карову, якая адбілася ад гурту. Нічыпар блукаў басанож па бясконцаму, здавалася, лесу i ахрыплы то ca злосцю, то з пяшчотай гукаў: «Манька-а, Манька-а». Тады, аблазіўшы мо' паўлесу, ён пачуў сярод ляснога шуму такое ж самотнае рыканне i ўзрадавана заспяшаўся ў той бок.

Увайшоўшы ў лагер, Туравец пачуў дзіцячы плач, жаночы голас, які заспакойваў дзіця, потым убачыў з-за жоўта-сіняватых ствалоў сосен людзей, павольных i маўклівых, бязладна раскіданыя клункі з дамашнім скарбам i лазовыя каробкі.

— Нічыпар прышоў! — узрадавалася нейкая жанчына.

Лагер ажыў, заварушыўся, i да камісара з усіх бакоў пацягнуліся жанчыны з дзецьмі i без дзяцей, старыя i падлеткі.

Між ix крыху наводдаль Туравец з болем убачыў знаёмы строгі твар Шабуніхі. Яна яшчэ не ведае пра смерць мужа, камісару трэба будзе перадаць ёй страшную вестку.

«Як жа я скажу ёй гэта цяпер! Яна i без гэтага столькі перажыла за апошнія дні».

— Васілёк!— закрычала адна жанчына.

Яна кінулася да старэйшага хлопчыка, падхапіла на рукі, прыціснула да сябе..

— Сыночак мой! Дзе ж ты прападаў? Я ўся збалелася па табе. Дзяцінка мая!

Трое іншых дзяцей азіраліся навокал. Жанчыны спачувальна ахалі ды ўздыхалі. Дзе ж вашы маткі, бесхацінцы?

У натоўпе, што акружыў Тураўца, трывожна пыталіся пра бацькоў, пра знаёмых, пра становішча.

— Ці праўда, кажуць, партызаны хочуць нас пакінуць? — насцярожана заглянула ў вочы камісара пажылая, з васпаватым тварам, з поўнымі па-дзявочаму вуснамі жанчына.

Усе пазіралі на яго з трывогай i надзеяй. Туравец заўважыў, што на яго глядзяць так, нібы ён усё можа зрабіць. Што ж, ім патрэбна была надзея. А на каго яшчэ яны маглі спадзявацца тут, у лесе, як не на яго, якога добра ведалі i да якога часта звярталіся раней.

I Туравец стараўся трымаць сябе з такім спакоем i дзелавітасцю, нібы ён пэўна ведаў, што ўсё, нарэшце, будзе добра i на яго можна спадзявацца. Ён гаварыў, што партызаны ix абароняць, што ў брыгадзе багата сілы для гэтага, што ніхто не збіраецца ix адных тут пакідаць.

Акружыўшы яго, жанчыны ўважліва слухалі, перапытвалі, паўтаралі адна другой.

Бачачы перад сабою людзей, якія ловяць кожнае слова, Туравец стаў адчуваць, як у ім мацнее ўпартая сіла i тая ўсхваляванасць, якая робіць словы пераканальнымі. Не, не дарэмна яму вераць, ён будзе старацца зрабіць усё, што магчыма...

Размаўляючы з жанчынамі, Туравец заўважыў, што да яго праз натоўп прабіраецца Шабуніха. Твар у яе быў сурова задуменны, насцярожаны, нібы яна прадчувала няшчасце.

— Як там мой Змітро? Дужы?

Хоць Туравец быў чалавекам праўдзівым i суровым, ён рашыў не гаварыць жанчыне цяпер страшную праўду.

— Змітро? Не ведаю, — адказаў Туравец, намагаючыся пазіраць спакойна ў яе насцярожана-пільныя вочы.

Пазней, калі-небудзь пазней.

Толькі не цяпер.

Ён бачыў, што Аўдоцця пачула ў яго голасе нядобрае, i, каб запэўніць яе, зноў сказаў няпраўду:

— Учора бачыў, быў дужы. А пасля таго сустрэцца не даводзілася...

Угары, дзе на яркім блакіце неба ціха пагойдваліся іглістыя кроны, нябачны за галлём, шалёна страляючы па невядомай цэлі, шугануў «месершміт».