Новая зямля (на белорусском языке)

- I я даўно ўсё гэта ведаў,

Але маўчаў... - Ты, бiзун дзедаў!

На Ўладзю бацька напусцiўся,

Глядзi: я бачу - распусцiўся!

Маўчаў бы лепш ды хоць шалопаў

Ды менш губою гэтай лёпаў...

Не будзе сэнсу з цябе, хлопча:

У гразь жыццё цябе затопча

З тваёй навукай гэтай разам,

I будзеш век ты каламазам!

- Ну, што ж? i колы мазаць трэба,

Абы якi кусок мне хлеба,

Тужлiва Ўладзя зазначае

I смех агульны выклiкае.

- А вось i я пытанне маю!

Чакайце ж, я вас запытаю,

Да старшых Костусь прамаўляе,

I гнеў ён бацькаў адхiляе:

- А што, скажэце, зорка значыць,

Якой нiхто мо i не бачыць:

Яна маланкай мiгатнецца

I згасне. Дзе ж яна дзяецца?

I да зямлi не далятае,

А проста дзесь яна знiкае?

I змоўклi ўсе адразу ў хаце:

Як адказаць? З чаго пачацi?

- Ага! - тут хлопцы падхапiлi.

Цяпер i мы вас ушчамiлi.

- Што нам з таго, што гiнуць знiчкi?

I клопат будзе невялiчкi,

Калi прычын iх знаць не будзем:

Якая з iх карысць тут людзям?

Бярэ сам бацька перша слова.

I з'ява гэтая - не нова:

Яны штоночку вынiкаюць,

Але без следу прападаюць.

То - тайнасць божжа, яго воля.

Чаго мы, людзi, мо нiколi

I не дазнаемся, як трэба,

Бо то - вялiкая вучэба.

- Чаму? дазнацца мо i можна,

Гаворыць дзядзька асцярожна,

I пэўна ведае навука,

Што астраномiяй завецца,

Адкуль тут што i як бярэцца.

Замыславатая то штука,

А вось, як будзеце вучыцца,

То можна сэнсу i дабiцца,

Бо помню я, як сам вучыўся,

Нам штось пра iх казалi ў школе

I вытлумачвалi даволi,

Але цяпер пра то забыўся.

- I я, - тут мацi засмяялась,

Сказаць хацела, ды збаялась,

Якраз як наш дарэктар гэты.

Калi стваралiсь Богам светы,

Па зорцы светлай чалавеку

Назначыў Бог святы спрадвеку;

Яна жыццём яго кiруе

I лёс яго i смерць пiльнуе.

Чым больш з людзей хто выдатнейшы,

Таго i зоркi блеск яснейшы,

I гасне зорачка святая,

Калi даручаны сканае:

Вось так на небе адначасна

Яна мiгнецца i пагасне,

Як бы хто з жалю вочкi ўскiне

I невядома дзе загiне.

I неба слых тады прыклонiць,

I анел слёзку цiха зронiць...

Як я была яшчэ малою,

То дзед, бываючы ў настроi,

Часамi вёў апавяданнi

Аб гэтым зорачным знiканнi,

Яшчэ казаў: "Калi хто зможа,

Пакуль не згасне служка божжа,

Задумаць што ў мамэнт блiскання,

Таго ўсе споўняцца жаданнi".

Для хлопцаў гэта тлумачэнне

Найболей мела здавалення,

I ўсе iх думкi мiмаволi

Блукалi дзесь у божым полi;

Iх захапляў свет безгранiчны

I ўласны лёс iх таямнiчны.

XXII. НА ГЛУШЦОВЫХ ТОКАХ

Адбыў свой час панура люты.

Дзянёк патрошку прыбывае,

Прыветней сонейка блiскае,

I рве рачулка свае путы.

Iдзi, зiма, iдзi ў дарогу:

Прайшоў твой час, дзякаваць Богу!

Пабач, старая: там, у полi,

Чарнеюць леташнiя ролi!

А ўзгоркi вунь паразумнелi,

Бо вельмi значна палыселi.

А лес, глядзi, якi вясёлы!

I дуб смяецца, хоць i голы.

Паслухай добра: чуеш песнi?

Цяпер яны ўжо не заўчэснi,

Ужо бо сонейка праменнi

Гатуюць шлюбныя адзеннi

I ткуць карону дарагую

Вянчаць зямельку-маладую...

Пара, зiма, табе складацца

I ўпроч з кудзеляй выбiрацца!

I вось у дзень адзiн прыўдалы

Загаманiлi перавалы.

I гоман, спеў i шум усюды,

Як бы ў цымбалiкi i ў дуды

Зайгралi тысячы музыкаў,

Бы iх на баль тут хто заклiкаў.

Iдзе вясна з цудоўнай лiрай;

На звон яе зляцеўся вырай,

I жыцце ўсюды вынiкае,

I пташка песню зачынае.

- Вясна павiнна быць раджайна:

Вада шумiць штось незвычайна,

Як гром далёкi - густа, глуха

I так прыятна нейк для вуха,

Мiхась, вярнуўшыся з абходу,

Адзначваў добрую прыгоду.

А Костусь дома не ўтрывае,

Паслухаць шум той выбягае;

I праўда: гук такi цiкавы...

Як мiлы гэтыя праявы!

Аб чым гудзе вада так важна,

Так мiлагучна, так працяжна?

Напэўна, гэтая вадзiца,

Мабыць, якая чараўнiца,

Калi наўперад многа знае

I пра раджайнасць нешта бае.

I нават тата даў ёй веры.

Праз дзень прыйшоў наказ з кватэры,

Якога бацька спадзяваўся,

Каб у Камлiшчы ён збiраўся,

Бо ўжо глушцы затакавалi,

А iх прад святам палявалi;

Але ўпярод, да палявання,

У змрок вячэрнi i ў свiтанне

Туды на подслухi хадзiлi,

Глушцоў шукалi i сачылi,

Пакуль паны не прыязджалi.

Два буданы ў бары стаялi:

Адзiн - салаш яловы просты,

Другi драўляны i з памостам;

I вось, як панства наязджала,

То тут яно i начавала.

Ляснiк у будцы сваёй гнуўся,

Хоць да агню ён больш гарнуўся;

Але i тут было нямiла:

Адзiн бок мёрз, другi смалiла.

Мiхал сабраўся, апрануўся

I ў лес павольна пацягнуўся:

Ў лясах снягi яшчэ ляжалi,

Ды ўжо з узгоркаў саступалi

I больш тулiлiся ў лагчынах

Ды па цянiстых раўчавiнах.

Зiма i тут збiрала клумкi.

Мiхал iшоў, з iм йшлi i думкi,

А з iмi вобразы ўставалi

I ў сэрцы водгук выклiкалi.

I часта хваля абурэння,

Глухi пратэст нездавалення

Яго ахвацiць i ўскалыша

I гневу знак ў душы напiша.

Панам пацеха i забава,

I ў iхнiм гусце гэта справа;

А ты, як Каiн, валачыся,

У будане па тыднях гнiся,

Ды часам пану не ўнаровiш

I "пся крэў", "дурня" часта зловiш,

З апошнiх слоў цябе аблае,

А то i горш яшчэ трапляе.

Была б свая зямля i хата!..

Ды будзь ты тры разы праклята

I служба панская i ласка

I доля вечная падпаска!

I многа розных дум устане,

Пакуль будан той з лесу гляне.

Мiж буданоў агонь палае,

Мiхала Пальчык там чакае;

З другога боку йдзе Гавака,

Стары аб'ездчык i служака.

Сядзiць Абрыцкi на калодзе

I грэе ногi, люльку курыць,

Зачаў гаворку, балагурыць

Аб рознай рознасцi, прыгодзе.

Чаго ён толькi не ўспамяне!

Каму ў душу ён не загляне!