Паром празь Ля-Манш

паблізу якога вас

(каб вам пашчасьціла прыйсьці на сьвет

заходнебэрлінскім сабакам)

пахавалі б на шыкоўных могілках,

паставіўшы мармуровы помнік

з фатаграфіяй або бюстам

(кажуць, там ёсьць і парачка магілаў

з крыжамі —

напэўна, іхнія,

так бы мовіць, жыхары

пасьпелі прыняць перад сконам

хрысьціянства),

а паміж выбітымі на помніку

датамі бесклапотнага жыцьця

сабачыя псыхолягі за прыстойную плату

(запіс да канца году звычайна закончаны)

апавядалі б вашым гаспадарам,

што вы пра іх думаеце —

на самоце і ў цеснай кампаніі

ўкормленых дыплямантаў і мэдалістаў —

і, вяртаючыся дахаты,

вашы гаспадары

кідалі б няўважлівае вока

на вокладку порначасопісу

(каітус на парашуце)

або на рэкляму супэркамфортнага ложка,

забясьпечанага на ўсялякі выпадак

утульным пэналам для каханка,

або чыталі б узор нямецкага гумару —

«15 дзяцей — дастаткова!»,

транспарант над засьмечанай вуліцай

у турэцкім раёне Кройцбэрг,

дзе турыстычныя даведнікі

ня раяць бадзяцца з надыходам цемры,

каб не папоўніць сваімі імёнамі

газэтныя калёнкі крымінальнае хронікі,

у раёне Кройцбэрг,

дзе мы зьявіліся

(прагнучы ня толькі кавы па-турэцку)

якраз той парою,

калі вечар

нядбайным рухам падпітага швайцара

разнасьцежвае дзьверы ночы,

а тутэйшых сутэнэраў

лёгка зблытаць з муэдзінамі

(няхай доўжыць Алаг вашыя цені!),

дзе нашы незалежныя маршруты,

наварожаныя мне

цыганкаю з Камароўкі,

прадказаныя табе

цыганкаю з гановэрскага дзяцінства,

перасякаюцца за столікам

турэцкага рэстаранчыка,

у якім Эўропу,

што засталася за Басфорам і Дарданэламі,

прадстаўляем толькі мы

і зь якога нават з гэтае прычыны

трэба хутчэй выбірацца,

пагатоў паліцэйская сырэна,

далёкая, як поўня над мінарэтам,

уносіць поўную яснасьць:

па адным мы ня вырвемся, бо

адлік ідзе ўжо на сэкунды,

часу на прывыканьне рук

не засталося,

галоўнае — не азірацца:

ні ідучы да дзьвярэй,

ні спыняючы таксоўку,

ні на ранішняй Alt Moabit,

ні на праспэкце Ракасоўскага ў Менску,

дзе сёньня лёг першы сьнег,

дзе сарокі пабіліся з галкамі

за пустое гняздо,

дзе я спалю ў попелцы

тваё дзіцячае фота

з дарослым надпісам па-нямецку,

які мне пераклалі толькі тут:

«Целам ня трэба перакладчыкаў».

Сёньня

Дзень пры дні

глядзяць мне зьдзіўлёна ўсьлед

збуцьвелыя манэкены:

хіба яны

не адзіныя жыхары

ў гэтым горадзе?

Блукаю па вуліцах,

зацярушаных тонкім пылам,

на якім

бачу толькі

свае ўчарашнія сьляды.

Блукаю па гэтым горадзе,

бо калісьці

сустрэў у пакручастым завулку

маленькія сьляды

босых

ног.

Сёньня

на утравелым пляцы

каля помніку,

дзе жыве мая сяброўка-яшчарка,

я распалю

вогнішча,

і

ты выйдзеш на пах дыму,

каб сагрэцца.

Сёньня

горад ажыве

і напоўніцца

людзьмі.

Божая кароўка зь Пятай авэню

На спатканьне з табой

мяне прывяла

бэтонная сьпіраль

нью-ёрскага музэю Гугэнхайма

і 2-я вэрсія Імправізацыі № 28

Васіля Кандзінскага

разам з «Парыжам» Марка Шагала,

чый зеленавокі кот з чалавечым тварам

глянуў на мяне так выразна,

што я даў зарок

убачыць Эйфэлеву вежу з вакна

раней, чым за свае грахі

вярнуся на зямлю

ў іпастасі ката —

якраз тады ты апусьцілася на маю руку,

каб упэўнена залезьці

ў левую кішэню.

Кім была

ў сваім мінулым увасабленьні

ты?

Паслушкай

Спаса-Эўфрасіньнеўскага манастыра?

Першаклясьніцай зь Серабранкі,

замучанай у ліфце

сэксуальным маньякам?

А можа,

у цябе перасялілася

душа маёй сучасьніцы,

якая жыве зараз

паводле менскага часу

і якой

апошні тралейбус

вязе зь дзяцінства

сон пра старую Нямігу

і пра Татарскія Агароды?

У душным сабвэі

я даю табе

беларускае імя,

а на беразе Іст-Рывэр

мы разам глядзім

на лёгкія самалёцікі,

што цягаюць па небе

рэкляму конкурсу фотамадэляў.

Магчыма, ты хочаш

палётаць зь імі?

Не, табе яўна цікавей

абмеркаваць са мною

модныя сёньня

беларуска-ірляндзкія аналёгіі,

абвінавачаньні прэзыдэнта Клінтана

ў адультэры,

а таксама

фантасмагарычны помнік Леніну,

што, ратуючыся ад настальгіі,

усьцягнулі на дах суседняга дому

эмігранты з СССР.

Менавіта тут я нарэшце разумею:

я — ня тая расьліна,

што прымецца на гэтай глебе,

нават калі перавезьці сюды

ўсіх ленінаў Беларусі

і зладзіць на кожным

па бусьлянцы.

Пасадзіўшы цябе на далонь,

я паўтараю гэтае адкрыцьцё ўголас,

і ты,

паважна выслухаўшы,

супакоена раскрываеш крылцы.

Тое лета

Тое лета

зь першым пацалункам у духмяную макаўку,

з уважлівым позіркам сьмерці,

з адзінокаю срэбнай кудзеркаю,

з ласанькай, што любіла цалавацца,

з зацьвілаю азярынай,

якая памятае тваё цела з тых часоў,

калі вада ў ёй была празрыстая,

як твае сны...

Тое лета

будзе доўжыцца

даўжэй за нас.

Першая жанчына

Мая першая жанчына

выйдзе з сутоньня

і прысядзе да майго стала.

Таннае віно

пальецца ў кантовыя шклянкі.

Сьпелы сланечнік

зазірне ў цёплыя шыбы.

Сьвежай пабелкай

запахнуць сьцены мазанкі.

Ты мая першая жанчына,

і таму

ты ўмееш вяртаць час.

Ты мая першая жанчына,

і таму

час ня ўладны над табою.

Ты —

мая першая жанчына.

Сустрэнуцца над сталом

нашыя шклянкі.

Сустрэнуцца на стале

нашыя рукі.

Сустрэнуцца на краі сусьвету

нашы целы.

Памятаеш,

ты варажыла мне

па расколінах сьцежкі?

Памятаеш,

ты варажыла мне

па птушыных пёрах?

Памятаеш,

ты варажыла...

Смуглыя пальцы

прабягуцца па лініях

майго няспраўджанага лёсу.

Гагатавыя вочы

ўведаюць прышласьць.

Распусныя вусны

журботна прашэпчуць:

о ромэ, ромэ...

Яе голас

будзе старэйшы за яе цела.

Яе вочы