Паром празь Ля-Манш

палохаючы японскіх турыстаў,

бадзяецца дух

Льюіса Кэрала.

У засьнежаных лугах

мільганецца духам Алісы

вохрыстая лісіца.

Лёндан

вынырне з завірухі

мокрай няўтульнасьцю

дыкензаўскіх паралелепіпэдаў.

Тэмза

разам з душою

будзе перажываць

пэрыяд адліву,

а на ўскраіне ночы

прысьніцца ангельскамоўны сон:

я буду гувэрнэрам

малалетняга лорда

і пад сьпеў ранішніх драздоў

з асалодаю адлупцую яго

за нявывучаныя правілы

напісаньня «ў».

Цягнік

Дзіўны цягнік

спыняецца штоночы

на нашым ліпнёвым паўстанку:

сьвецяцца вокны,

ды не відаць людзей за імі.

Там нікога няма,

шэпчаш спалохана ты

і завешваеш вакно фіранкаю.

Мы з табою —

апошнія людзі на сьвеце.

Чакае цягнік,

нібы лёс,

вабіць, як бездань,

сьветлай сваёй пустэчаю,

каб павезьці ў невараць.

Вусны ратуюць вусны,

цела ратуе цела,

душа ратуе душу.

Зьнікаем у полымі паратунку,

каб памерці разам

і разам уваскрэснуць.

Уваскрэсну на досьвітку:

сьпіць за вакном

студзеньскі горад,

чужое дыханьне

кранае шчаку.

Ты ўваскрэсьнеш

у тое ж імгненьне

на нечым плячы,

скажаш камусьці ў одуме:

дзіўны цягнік прысьніўся мне —

сьвецяцца вокны,

ды няма нікога за імі.

1 красавіка

Гэты непаважны дзень

добра пачаць з малітвы

ў грэка-каталіцкай царкве

сьвятых апосталаў Пятра і Паўла

ў лёнданскім раёне Фінчлі;

потым табе прапануюць

паслухаць мэмуары

(вёсачка пад Нясьвіжам,

Афрыка і Монтэ-Касына)

суайчыньнікі

зь Беларускага дому

на Penn Road,

дзе ўчора зацьвілі магноліі;

потым ты выправісься падземкаю

на Трафалгарскі пляц,

дзе круглашчокія землякі

Стывэнсана і Валтэра Скота

з загарэлымі нагамі

выдзьмуваюць з дудаў

зусім беларускія мэлёдыі,

наслухаўшыся якіх,

ты недасьведчана ўваб’есься

ў паб,

запоўнены парачкамі

дзіўных закаханых, і,

не дапіўшы віна,

зьбяжыш ад лёнданскіх гомасэксуалістаў

да імпрэсіяністаў

з Нацыянальнай галерэі,

каб аддыхацца

на бульварах Пісаро

і згубіцца

ў блакітна-зялёным натоўпе

Рэнуаравых «Парасонаў»,

у якім

цябе чакае знаёмства

з расейскай прастытуткаю

і мэксыканскай студэнткай

з антычнай фігуркаю

ў чорным трыко

(як заўсёды ў тваім жыцьці,

усё адбываецца

з ініцыятывы жанчыны).

Ты выбераш мэксыканку,

зь якой цябе аб’ядноўвае

аднолькава вусьцішная

ангельская мова

і прыкладна аднолькавы

бюджэт падарожжа;

грошай усё ж хапае,

каб запрасіць яе ў «Salisbury»,

а ангельскай мовы —

каб растлумачыць, што ў гэтым пабе

любіў бываць

з сваімі каханкамі

Оскар Уайлд;

яе ангельскай

хапае на падазронае пытаньне,

ці ня з гэтых і ты сам

(абазнанасьць ў тутэйшай літаратуры

можна ацаніць даволі высока),

пасьля чаго ты назіраеш

тэатральны ўздых палёгкі,

бо здолеў растлумачыць,

што — не,

але гэта абсалютна ня значыць,

што пасьля пінты піва

і дзьвюх філіпінскіх цыгарэтаў

смуглявая ручка

ўжо мае права

расшпільваць гузікі

на тваёй зялёнай кашулі,

якая памятае

зусім іншыя пальцы,

і працягваць

сваю рызыкоўную экскурсію;

ты намагаесься прадэклямаваць

страфу мясцовага клясыка

пра зайздроснае шчасьце

мяняць стан душы

гэтаксама проста,

як пэні можна памяняць

на шылінг

(намёк застаецца незразуметым);

мовы

катастрафічна не хапае,

аднак,

прапусьціўшы неістотныя дэталі,

ты павінен прызнацца, што

вашае разьвітаньне

нічым не нагадвала ўцёкі, бо

мэксыканскія студэнткі

не павінны кепска ўспамінаць

мужчынаў з Рэспублікі Беларусь,

асабліва тады,

калі толькі што пачулі

пра яе існаваньне.

Шатляндцы яшчэ надзьмуваюць

свае гумовыя шчокі

каля Нэлсанавай калёны,

і ў іхні капялюш

апускае паўфунта

гнуткая мурынка,

падобная да нэгатыву

адной жыхаркі менскіх вуліцаў,

а з боку парку сьвятога Джэймза

ляціць над горадам

парачка качак,

што нясе табе на крылах

востры прыступ,

напэўна, зусім беспадстаўнай

рэўнасьці,

ад якога можна вылечыцца

толькі беларускай,

а не ангельскай дозаю

брэндзі,

пасьля чаго

найлепей вярнуцца ў галерэю і,

выбраўшы ўдалы ракурс,

схавацца за кансоляй

на пэйзажы Констэбла,

дзе пахне прывялым трыпутнікам

і дзяцінствам,

а таму так соладка дрэмецца,

пакуль у апусьцелай залі

музэйны служка

ў абліччы немаладога нашчадка

ямайскіх рабоў

не кране цябе за руку

і ня скажа, што

малады чалавек стаміўся,

бо прыехаў аднекуль здалёк;

ты ветліва ўдакладніш — адкуль,

а на пытаньне, дзе гэта,

нечакана рэзка адкажаш:

там, дзе ніколі не было

рабства,

адразу задушліва пачырванеўшы —

праз сваю нетактоўнасьць

і праз тое, што скарыстаўся

гіпэрбалай.

Грынвіцкі мэрыдыян

Я думаў:

гэта дзіцячая забава —

пераступіць церазь медны пасак

мэрыдыяну

і апынуцца

ў заходнім паўшар’і,

але,

зрабіўшы гэты крок,

раптам зразумеў:

ты засталася

ва ўсходнім,

і мне зрабілася

страшна.

Дарога ў Полацак

Дарога ў Полацак

пасьля спатканьня з табою

падобная на дарогу з Эдэму

ў яго ліпеньскія ваколіцы.

Разгорнутая на каленях кніга:

«Дзень быў блакітны,

як адварот птушынага крыла...»

Хіба гэта не пра нас?

Мімалётны сон,

шчасьлівы, як кацяня на бервяне

пад дзедавай арабінай.

Твае чарэшневыя вусны

яшчэ блукаюць па бульварах і завулках

гораду, які завецца маім целам.

Чырвоны акварыюм «Ікарусу»

ўвачавідкі поўніцца бурбаткамі кіслароду.

Суседка ў кароткай спаднічцы

з тваімі асымэтрычнымі ямачкамі

на падбародку,

калі ты сьмяесься

з майго шапялявага блазнаваньня.

Азёры сярод спадзістых пагоркаў сьведчаць:

аўтобус ня зьбіўся з курсу.

Знаёмы скульптар сьцьвярджае, што тут

зноў завяліся ундыны,

вядомыя з гістарычных крыніцаў

мінулага стагодзьдзя.