Паром празь Ля-Манш

Ня выключана, што ў іх —

ногі маёй суседкі

з каленямі, як яблыкі-папяроўкі,

якія я хачу накрыць

сваёй расхваляванай далоняй,

каб адчуць сорам перад табою,

каб востра адчуць тваю ўладу,

што здаецца мне сёньня

найвышэйшаю формай свабоды.

Табе лепей ня ведаць:

безь цябе я рызыкаваў бы застацца

толькі магчымасьцю самога сябе,

ня ўведаўшы,

як цалуюцца ундыны

ў чырвоным «Ікарусе»

па дарозе з Эдэму ў Полацак,

па дарозе ад нас да цябе,

па дарозе з прадоньня бясконцасьці

ў бездань нябыту,

сагрэтую чарэшневымі вуснамі,

якія асьцярожна робяць

салёны глыток.

Музыка з ваколіцаў Сыднэю

У старадаўнім парку

графаў Ельскіх

у апошнюю нядзелю кастрычніка

я сустрэў ліпу,

якая насамрэч

была зусім ня дрэвам,

а дыярыюшам

яшчэ аднаго нашага году

з дакладнай колькасьцю

падлічаных ветрам лісьцяў,

на авэрсах якіх

зьнікалі

ў замкнёным тунэлі

празрыстага даўкага часу

нашы закадзіраваныя

ў залацістых эпітэліях

дні —

дзень,

калі мы адкрылі ў мяне

рабацінку,

ўрачыста прысвоіўшы ёй

інтымнае імя,

як астраномы даюць імёны

невядомым зоркам;

дзень,

калі я зразумеў,

чаму лётаюць

Шагалавы закаханыя

(разгадку шукайце

ў анамаліях

віцебскага рэльефу);

дзень,

калі ты не пасьпела

адбараніцца ад мяне

ў паганскіх полацкіх лугах,

густа населеных

сылюрыйскімі кузуркамі,

якія...

Вохрыстыя рэвэрсы

прысьвячаліся нашым начам

і таму

занадта часта

заставаліся цнатлівымі,

нібы стос паперы

на стале ў памерлага ўвосень

паэта

з мухай-тапельніцай

у яго астатнім келіху,

аднак узгадай:

там занатаваныя

ноч,

калі мы любіліся

на зэбрастым мангальф’еры,

што ледзьве пасьпеў узьляцець

над расчараваным натоўпам гледачоў;

ноч,

па-над якою

вырабляў рызыкоўныя піруэты

двухмясцовы самалёцік,

здатны на доўгія бесьперасадачныя

рэйсы

ў экзатычныя краіны

паблізу тропікаў

Раку і Казярогу;

ноч,

калі ты сьвяцілася на прасьцінах

роўным матавым сьвятлом

вялікага цёплага сьветлячка

з падфарбаванымі віном

жаночымі вусікамі,

якія...

Сутоньвалася,

і пажоўклай чародкаю

раставалі ў часе

нашы непражытыя дні —

у горадзе,

дзе заўсёды цьвітуць каштаны,

а раку вартуюць

лятучыя патрулі

грудастых шэрых чапляў;

на высьпе

з антычным радаводам,

запісаным

у храмах Афрадыты Кіпрыды

мінойскімі пісьмёнамі;

на гістарычнай радзіме

качканосаў і кенгуру,

якіх мы будзем гадаваць

на ўласнай фэрме

ў ваколіцах Сыднэю,

слухаючы вечарамі музыку,

якая ўжо гучыць

у старадаўнім парку

графаў Ельскіх

у апошнюю нядзелю

кастрычніка.

Чатыры вятры

Чатыры вятры

прыляцяць да мяне

на другі дзень

Вялікадня,

і ў кожнага будзе

жаночае імя.

Усходні

будуць зваць

зусім банальна,

затое некалі ён атрымаў

пяшчотную мянушку,

якая чамусьці нагадвае

ласку.

Вецер з захаду

будзе мець

летапіснае імя

каралеўны

і прынясе водар

ранішняй кавы.

Паўдзённы вецер

мядова запахне

шыпшынавай кветкай

з скрыжаваньня

дзьвюх цёплых

сьцежак.

У паўночнага

будзе балцкае імя,

і маё сэрца зашчыміць, бо

я забуду яго,

а ўспомню толькі

стары невад,

набрынялы вільготным пахам,

што кропля за кропляю

сьцякае

ў салёныя сьляды

босых ножак.

Цэлы дзень

будуць кружляць вакол дому

чатыры вятры,

а ўвечары

апусьціцца зь неба

ласкавая вусьціш,

якую завуць

так, як цябе.

Архіўны ўік-энд

Ранішняя газэта,

аздобленая партрэтам

нізкалобага прэзыдэнта

зусім чужой краіны,

ў потнай лядоўні тралейбуса,

нямытая ад Вялікадня бамжыха,

дух сьмецьцевага кантэйнэру

ў іпастасі дымаватага ката

і ўсё астатняе

імгненна робяцца

архіўнымі адзінкамі,

сагрэтымі надзеяй на спатканьне

з уніклівымі мышамі

маёй памяці.

(Трохі супраціўляецца

адно прывакзальны ўладальнік

кардонкі з просьбаю ахвяраваць на хлеб,

накрэмзанай па-беларуску.)

Нядбайна забываючы

нумараваць фонды і вопісы,

я здаю ў архіўныя сутарэньні

патушаныя вокны

на дзявятым паверсе ў Полацку

і вокны

на розных іншых паверхах,

адкуль мне адкрываліся

краявіды з мэнтолавым пахам,

барокавыя валюты цьвілі

на сьценах сталінскага бараку

ў майстэрні майго сябра,

дзе нам пазіравалі

найпрыгажэйшыя жанчыны

дзьвінскага левабярэжжа,

якія даўно эмігравалі

ў Нафтаюганск, Тэль-Авіў

і Плешчаніцы;

прапахлыя смажанай цыбуляю

сухія ружы

на чужых кухнях;

паветраныя шары хрызантэмаў

у сьлізкіх вантробах

падземных пераходаў;

цацачны «Боінг»

польскай кампаніі «Lot»

над крыгаю Грэнляндыі;

здабытыя з футэркаў і сукенак,

да краёў поўныя жарсьцю

і фрыгідныя, як паўночныя малюскі,

жаночыя целы...

Пад ухвальную моўкнасьць

шызае птушкі мэлянхоліі,

што падарожнічае

на маім плячы,

бязь лішніх развагаў

сьпісваюцца ў архіў

мая правадніца

на жыцьцёвым шляху

зорка Мерак

у сузор’і Вялікага Возу,

твой марэлевы пасак

апэндыцыту,

нашая чадная прыморская карчомка

з штурвалам на дзьвярах,

адкуль мы вынесьлі,

акуратна загарнуўшы ў сурвэтку,

келіхі, нажы і відэльцы,

зьвязваючы сябе

яшчэ і агульным

крымінальным мінулым.

Дасканалы сьвет

люмінэсцэнтных лямпаў

і наваскаваных паркетаў

імкліва папаўняецца,

пагрозьліва заяўляючы

аб сваіх прэтэнзіях

на тэрыторыю будучыні, —

бо ты не прыйшла

і сёньня ў мяне

архіўны дзень.

Сьмяротная пагроза

гэтаму стваральнаму спакою

тоіцца на вітрыне

сустрэчнага супэрмаркету

ў абліччы

вузкаплечай і стройнай

пляшкі такайскага

(шызая птушка на плячы

ўстурбавана ўзмахвае

напудранымі крыламі),

вузкаплечай пляшкі,

падобнай да цябе

болей за любую дзяўчыну

з суботняга праспэкту

Францішка Скарыны

блакітнавокім букетам

маладога падступнага хмелю

твайго цела,