Песьні-жальбы

Ціха калосься, схіліўшы галовы
      Шэўчуць у межах палёў;
Толькі ж ня слухае неба іх мовы —
      Жальбы ржаных калосоў.
Сіняе небо ўсё сонцэм заліто;
      Полудзень, вар, цішына.
Дожджыка просіць зялёнае жыто,
      Хочэ дажджу ярына.
Вот із-за леса далёка, далёка
      Хмарка на небо узыйшла;
Цёмная хмарка адна-адзінока
      Вышэй і вышэй паплыла.
Ніва заціхла, замерла; здаецца,
      Не скалыхнецца яна;
Змучэны колас ані пахінецца,
      Поўна надзей цішына.
Думае ніва: «Дожджык пакропіць,
      Смагу прагоніць палёў,
Цёмная хмарка краем хоць чэпіць
      Дзетак яе — каласоў».
Бедная ніва, знаць, Богам забыта —
      Дарма надзея была:
Спаленай нівы жаданьне нязбыто —
      Міма хмурынка прайшла.

Вецер

Ой ты, вецер неспакойны!
Дзьмеш ты безустанку,
Адну песьню нам сьпяваеш,
Адну баеш байку.

То заплачаш сіратою

Над убогай хатай;
То застогнеш, як над нівай
Селянін-араты;

То засьвішчаш за вугламі,

Жалем разальесься;
То сярдзіта ў дзьверы стукнеш,
Злосна засьмяесься…

Ой ты, вецер неспакойны,

Ты мой брат па долі!
Раскідаем сьмех і сьлёзы
Мы у чыстым полі.

Адлёт жураўлёў

Белыя валокны
Сьцелюцца над долам.
Не сьпяваюць птушкі,
Сьціхнуў лесу шолам.

Сьцелюцца валокны,

Тчэцца павуціна —
Блізка, блізка восень,
Смутная часіна!

Зажурыцца неба,

Схованае ў хмары,
I агорнуць сэрца
Нейкі жаль і мары.

Замірае лета,

Заціхаюць далі,
Сірацее рэчка,
Халадзеюць хвалі.

Стомленасьць, зьнямеласьць…

Тояць думку боры…
Шш! што то за гукі
Чуюцца ў прасторы?

Жаласна-прыгожа

Льюцца ў небе гукі,
Слухаюць лясы іх,
Луг, балота, лукі.

У бязьмежным небе

Роўненькім шнурочкам
Жураўлі на вырай
Мкнуцца над лясочкам.

Меншыцца шнурочак,

У паднеб’і тае,
Вось ледзь-ледзь чарнее,
Міг — і прападае.

I стаіш ты, смутны,

Доўга пазіраеш,
Як бы нешта страціў,
А што — сам ня знаеш.

Так у час расстаньня

З тым, хто сэрцу любы,
Адчуваеш смутак
Цяжкай страты-згубы

I глядзіш маўкліва

На дарожку тую,
Што нясе ўдалечу
Душу дарагую.

Восенны дождж

Сыплюцца кроплі часта і дробна,
Ціха па стрэсе бубняць.
Смутак наводзіць шум іх жалобны,
Смутку таго не суняць.

Хліпаньне, плюскат… Ночка глухая

Цягнецца доўга, як год.
Вецер заложны шуміць, не сьціхае,
Жаласна сьвішча праз плот.

Кружацца думкі, сон разганяюць,

Мары наводзяць і сны,
Волю далёкую мне ўспамінаюць,
Дні маладыя вясны…

Сыплюцца кроплі часта і дробна

Ў сьцены, у вокны бубняць.
Смутна іх песьня, плачу падобна,
Смутку ж ніяк не суняць.

*** Скора ў полі забушуе…

Скора ў полі забушуе,
Песьню сівер запяе,
Ўсе дарожкі зараўнуе,
Гурбы сьнегу нанясе.

Ўсё зьмяшаецца ў тумане,

Ў белым попеле сьнягоў.
Сумна вецер плакаць стане
Над будынкам мужыкоў.

Я ж люблю той сьвіст у полі,

Як вакол усё дрыжыць —
На спатканьне песьням волі
Дух мой рвецца і ляціць.