Польский язык с И. Хмелевской. Всё красное

— Byle nie wszystko (лишь бы не все) — mruknęłam i odebrałam Zosi kłąb waty (проворчала я и и забрала у Зоси клубок = кусок ваты). — Pozwolisz (разрешишь = только разреши), że skórę z twarzy (что кожу с лица) będę już sobie sama zdzierać (я буду сдирать себе сама) …

— Alicja (Алиция)! — wrzasnął Paweł (заорал Павел). — Ale to jest list do ciebie (но это письмо тебе)! Zaklejony (заклеенное)!

Alicja była właśnie bardzo zajęta glansowaniem mojej zelówki.

— Możliwe. Wyrzuć połowę albo złóż na trzy części, albo rób, co chcesz, tylko zamknij te drzwiczki, niech mi tu przestaną skrzypieć nad głową! Joanna, czy to ci będzie bardzo przeszkadzać, jeśli tu, w kancie, koło zelówki, zostanie ci takie czerwone?

— Byle nie wszystko — mruknęłam i odebrałam Zosi kłąb waty. — Pozwolisz, że skórę z twarzy będę już sobie sama zdzierać…

— Alicja! — wrzasnął Paweł. — Ale to jest list do ciebie! Zaklejony!

Do Alicji wreszcie dotarło (до Алиции наконец-то дошло).

— List do mnie (письмо мне)? — zdziwiła się (удивилась она). — A cóż on robi w tej szafce (а что оно делает в этом шкафчике)? Od kogo (от кого)?

— Nie wiem (не знаю), nie ma nadawcy (/тут/ нет отправителя).

— Na litość boską (ради Бога), zamknij wreszcie tę szafkę (закрой же, наконец, этот шкафчик) i weź się do roboty (и возьмись за работу/дело)! — zawołała Zosia z irytacją (раздраженно воскликнула Зося).

— Kiedy nie mam czym (когда мне нечем) …

— O Boże, przylepiłam się (о, Боже, я прилипла) — powiedziała Alicja (сказала Алиция). — Zamknij listem (закрой письмом), co za różnica w końcu (в конце концов, какая разница)!… Słuchaj (слушай), z tej spódnicy już chyba nic nie będzie (с этой юбкой, пожалуй, уже ничего не будет = не выйдет). Ewentualnie możesz ją ufarbować na czerwono (или можешь покрасить ее в красный цвет).

— Aha (ага). I bluzkę też (и блузку тоже). I żakiet (и жакет). To już i buty trzeba było zostawić (тогда уже и туфли надо = можно было оставить). Wszystko czerwone (все красное). Jak wyście to, do diabła, zrobili (как вы это, черт побери, сделали)?!

Do Alicji wreszcie dotarło.

— List do mnie? — zdziwiła się. — A cóż on robi w tej szafce? Od kogo?

— Nie wiem, nie ma nadawcy.

— Na litość boską, zamknij wreszcie tę szafkę i weź się do roboty! — zawołała Zosia z irytacją.

— Kiedy nie mam czym…

— O Boże, przylepiłam się — powiedziała Alicja. — Zamknij listem, co za różnica w końcu!… Słuchaj, z tej spódnicy już chyba nic nie będzie. Ewentualnie możesz ją ufarbować na czerwono.

— Aha. I bluzkę też. I żakiet. To już i buty trzeba było zostawić. Wszystko czerwone. Jak wyście to, do diabła, zrobili?!

— To ten klej (это этот клей) … — zaczęła Alicja (начала Алиция).

— Ja miałem rozlać przed progiem (я должен был разлить его возле порога) — powiedział Paweł z ożywieniem (оживленно сказал Павел). Odruchowo wetknął trzymaną w ręku kopertę w szparę (он машинально воткнул в щель конверт, который держал в руке), zatrzasnął drzwiczki (захлопнул дверцы) i zlazł ze stołka (и слез со столика). — Chcieliśmy (мы хотели), żeby robiło ślady (чтобы делало/оставляло следы) …

— Tyle ględził o tej pułapce (он столько канючил с этой ловушкой), że w końcu przypomniałam sobie (что, в конце концов, я вспомнила), że mam tę farbę (что я имею = у меня есть эта краска) — ciągnęła Alicja (продолжала Алиция), szarpiąc na mnie spódnicę (продолжая тереть на мне юбку). — Spróbuj to zdjąć z siebie i włożyć szlafrok (попробуй снять это с себя и надеть халат) … Nie, nie możesz (нет, не можешь), masz jeszcze ręce (у тебя еще руки) …

— I nogi (и ноги) … — powiedziała Zosia z troską (с заботой = заботливо подсказала Зося).