Prawiek i inne czasy

– wzbudzał w niej strach, niepokój, wstyd. Na jego widok serce zaczynało jej walić i oddech stawał się przyśpieszony. Starała się patrzeć obojętnie i chłodne Czarne, skręcone włosy, mocny nos i dziwne, ciemni usta. Ciemna owłosiona sień pachy, gdy ocierał z twarzy pot. Kołysał się, kiedy szedł. Kilka razy spotkał jej wzrok i spłoszył się, jak zwierzę, które podeszło blisko. Wreszcie wpadli na siebie w wąskich drzwiach.! Uśmiechnęła się do niego.

– Przynieś mi worek mąki do domu – powiedziała.

Odtąd przestała czekać na męża.

Eli postawił worek na podłodze i zdjął płócienną czapkę. Miętosił ją w ubielonych dłoniach. Podziękowała mu, ale on nie wyszedł. Zobaczyła, że zagryza wargi.

– Chciałbyś się napić kompotu?

Przytaknął. Podała mu kubek i patrzyła, jak pije. Opuścił długie, dziewczęce rzęsy.

– Miałabym do ciebie prośbę…

– Tak?

– Przyjdź wieczorem narąbać mi drzewa. Możesz?

Kiwnął głową i wyszedł.

Czekała całe popołudnie. Upięła włosy i patrzyła na siebie w lustrze. Potem, gdy przyszedł, gdy rąbał drzewo, wyniosła mu zsiadłego mleka i chleba. Przysiadł na pieńku i jadł. Sama nie wiedziała dlaczego, opowiedziała mu o Michale na wojnie. Powiedział:

– Wojna już się skończyła. Wszyscy wracają.

Dała mu woreczek mąki. Poprosiła, żeby przyszedł następnego dnia, a następnego dnia poprosiła go, żeby przyszedł znowu.

Eli rąbał drzewo, czyścił piec, robił drobne naprawy. Rozmawiali rzadko i zawsze na błahe tematy. Genowefa przyglądała mu się ukradkiem, a im dłużej na niego patrzyła, tym bardziej jej wzrok przywiązywał się do niego. Potem już nie mogła na niego nie patrzeć. Pożerała go wzrokiem. Pewnej nocy śniło jej się, że kocha się z jakimś mężczyzną, i nie był to ani Michał, ani Eli, tylko ktoś obcy. Budziła się z poczuciem, że jest brudna. Wstawała, nalewała do miski wody i myła całe cało. Chciała zapomnieć o śnie. Potem patrzyła przez

okno, jak robotnicy schodzą się do młyna. Widziała, że Eli ukradkiem patrzy w jej okna. Chowała się za firankę, zła na siebie, że serce wali jej jak po biegu. „Nie będę o nim myśleć, przysięgam" – postanawiała i brała się do pracy. Koło południa szła do Niedzieli, zawsze jakimś trafem spotykając Elego. Zdziwiona własnym głosem, prosiła go, żeby przyszedł.

– Upiekłam ci bułkę – powiedziała i pokazała na stół.

Usiadł nieśmiało i położył swoją czapkę przed sobą. Ona usiadła naprzeciwko patrząc, jak je. Jadł ostrożnie i powoli. Białe okruszki zostawały mu na wargach.

– Eli?

– Tak? – podniósł na nią wzrok.

– Czy ci smakowało?

– Tak.

Wyciągnął przez stół dłoń ku jej twarzy. Cofnęła się gwałtownie.

– Nie dotykaj mnie – powiedziała.

Chłopiec spuścił głowę. Jego dłoń wróciła do czapki. Milczał. Genowefa usiadła.

– Powiedz, gdzie chciałeś mnie dotknąć? – zapytała cicho.

Podniósł głowę i spojrzał na nią. Wydało jej się, że widzi w jego oczach czerwone błyski.

– Dotknąłbym cię tu – wskazał miejsce na swojej szyi.

Genowefa przeciągnęła dłonią po szyi, pod palcami poczuła ciepłą skórę i pulsowanie krwi. Zamknęła oczy.

– A potem?

– Potem dotknąłbym twoich piersi… Odetchnęła głęboko i odrzuciła do tyłu głowę.

– Powiedz, gdzie dokładnie.

– Tam gdzie są najdelikatniejsze i najbardziej gorące… Proszę cię… pozwól…

– Nie – powiedziała.

Eli poderwał się i stanął przed nią. Czuła jego oddech pachnący słodką bułką i mlekiem, jak oddech dziecka.

– Nie wolno ci mnie dotknąć. Przysięgnij na swojego Boga, że mnie nie dotkniesz.

– Dziwka – wychrypiał i rzucił na ziemię zmiętą czapkę. Trzasnęły za nim drzwi.

Eli wrócił w nocy. Zapukał delikatnie, a Genowefa wiedziała, że to on.

– Zapomniałem czapki – powiedział szeptem. – Kocham cię. Przysięgam, że cię nie dotknę, dopóki sama tego nie zechcesz.

Usiedli na podłodze w kuchni. Smugi czerwonego żaru oświetlały im twarze.

– Musi się wyjaśnić, czy Michał żyje. Wciąż jestem jego żoną.

– Będę czekał, ale powiedz, jak długo?

– Nie wiem. Możesz na mnie patrzeć.

– Pokaż mi piersi.

Genowefa zsunęła z ramion nocną koszulę. Czerwono błysnęły nagie piersi i brzuch. Słyszała, że Eli wstrzymał oddech.

– Pokaż mi, jak mnie pragniesz – szepnęła. Odpiął spodnie i Genowefa zobaczyła nabrzmiały

członek. Poczuła tę rozkosz ze snu, która była ukoronowaniem wszystkich zabiegów, spojrzeń i przyśpieszonych oddechów. Ta rozkosz była poza wszelką kontrolą, nie można jej było zatrzymać. To, co się teraz pojawiło, było przerażające, ponieważ już więcej nic być nie mogło. Oto spełniało się, przelewało, kończyło i zaczynało, i odtąd wszystko, co się stanie, będzie nijakie i obmierzłe, a głód, który się obudzi, będzie jeszcze potężniejszy niż kiedykolwiek przedtem.

Czas dziedzica Popielskiego

Dziedzic Popielski tracił wiarę. Nie przestawał wierzyć w Boga, ale Bóg i cała ta reszta stawały się jakieś bez wyrazu, płaskie, jak ryciny w jego Biblii.