Прывід вясны

У небе ўбачыў я аблокі.

І як вятрыска ні шалеў,

Яны трымалі дух высокі.

ПІЛЬНЯ

Бярвеньне дарэшты на дошкі зьвялі, —

Як шчыльна пілоўку у штабелі сьцелюць!

Ля пільні ад хвояў кара да зямлі

Прыстала жыўцом, як да новага цела.

Па звычцы чакаюць бярвеньне дзядзькі:

Працоўныя рукі — нястомныя служкі.

І ляды вядуць, як заўжды, напрасткі —

Да пільні, да гвалту, да дошак, да стружкі.

СТАЛЁВАЯ РЫБА

Рыба губляе луску —

Сталь дамагаецца цела.

Па мэталёвым пяску

Рыба зьнямогла ляцела.

Чуеш — як скрыгат расьце,

Воды стаўбурацца ў гудзе?

Безьліч сьмяротных асьцей

Рэчцы патрапілі ў грудзі.

Бачыш — хвалюецца сталь,

Срэбныя воды ўскіпаюць?

Чайка і хлопчык-вудаль

Марна ратунку гукаюць.

На мэталёвым пяску

Сьлед пісягом застаецца.

Рыба, згубіўшы луску,

Блешняй сама абярнецца.

ТРАСКА

У кансэроўцы зварухнулася траска.

І плаўнікі запрацавалі, што вінты.

У плаўнях морквы і лаўровага ліста

Яна ўсплывала са статычнае вады.

Марудзіць час... лятуць вякі...

Траска ўсплывае — новы мацярык.

Ня ведаюць спакою маракі.

Лунае акіянам рыбін крык.

МЯНТУЗ

У сонных водах рэчкі Гайна

Жыцьцё віруе разнастайна.

Міфалягічныя істоты

Мянтуз пакінуў без работы.

Як вадзянік, людзей пужае,

Лятае ноччу на кажане.

Сарвецца — плёх — буйныя хвалі

На строме рэчку абганялі.

А рыбакам замест улову

Заблытаў лёскі адмыслова.

Гучней за музыку «Дып папал»

Раўлі гурбою — ну і д’ябал!

* * *

Па палянцы na далінцы

скачуць конікі-наддзьвінцы

ускрай балоцца i вады ля

як жаўнеры маладыя

Скачуць конікі бяз стомы

абмінаюць гай знаёмы

дзьве дарогі стаў для быдла

плот стары сьлед матацыкла

Усё нясецца міма міма

краскі роднага кіліма

пчолы птушкі котка Кася

што ўслед ім пагналася

Залатыя сонца промні

як прадукт каменяломні

За палянкай за далінкай

шлях закрэсьлены галінкай

НАД ПОЛАЦКАМ

Незаўважна ляціць над Полацкам

Невядомы аб’ект паветраны,

Не санлівай у калюгах ваколіцай,

А над самым цэнтрам – ў бок Ветрына.

І ня бачаць яго густабровыя

Вэтэраны – народ без гадзіньнікаў.

Нат’ радары ня ловяць вайсковыя,

Што пад Полацкам сочаць пільненька.

Над Сафійкі крыжамі саборнымі,

Над часоваю дзьвінскаю прыстаньню

Незаўважаная, непакорлівая

Павуцінка ляціць серабрыстая.

АДПАЧЫНАК ЗА ГАДЗІНУ ДА ЗЬМЯРКАНЬНЯ

На валунах адпачываюць кірлі:

Яны ляталі ў сьвет далёкі,

Стаміліся па францыях галёкаць,

Стаяць на валунах, як стодкі.

Крыху далей заўважны сьвірны.

Увечары дымок салодкі

(У вёсцы свой заменнік «водкі»)

Уздымаецца ад сьвірнаў мірны.

Сялянаў не цікавяць кірлі —

Ну ёсць, дык ёсьць — карысці зь іх ніякай,

Іх не чапаюць — і за тое дзякуй.

Здаецца навакол ніколі не было салдата.

Ужо сабрана сена ў сьцірты.

Жыцьцё й праца — тут нібы блізьняты,

Прыемна, ціхамірна пахне мята...

Відарыс гэты бельлю напаўсьцёрты,

Ён вокам невыразна ўзяты.

ЧОРНЫЯ ПТУШКІ

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы

Ў жудасны колер.

Голае поле. Дарога. Калёсы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...

Птушак няволяць —

Гоняць, як хмару, птушыныя лёсы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...

Цьмяна у полі.

Пругкія крылы, як вострыя лёзы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі ўсадзілі ў нябёсы

Крылы.

Даволі!

Ўпалі на глебу чырвоныя сьлёзы...

Вусьцішна ў полі.

* * *

Над лесам птушкі праляцелі.

Яны пасьпець кудысь хацелі.

У кожнай ёсьць душа і цела.

І цела за душой ляцела.

* * *

Ляцець ад відна да відна.

Крылом дакрануцца крыла.

Прамкнуць праз магічнае шкло.

Крылом падтрымаці крыло.

Ніякіх хвальшывых дылем.

Заўсёды на пругкім крыле.

ДЗІЦЯЧЫ ВЕРШЫК

Чыж

аблюбаваў Парыж.

Шпак

марыць пра Ірак.

Журавель

паляцеў ў Брусэль.

Варона

сьцягнула карону

з ангельскага трону.

Бугай –

сэпаратыст,

ён аб’явіў непадлеглым

свой балацяны край.

Верабей,

каб падалей ад радыяцыі,

эміграваў у Бамбей.

Гіль –

у Ізраіль.

Сарока –

у Марока.

Дзяцел –

наадварот,

ён патрыёт,

любіць Нарач і Мядзел.

А гусь --

ведама, тутэйшы,

гаворыць уголас: Расея,

а ў думках гучыць -- Беларусь.

ВЕЧАРОВЫ ШПАЦЫР ПА ВІЛЬНІ

шпацыраваць па дахах Вільні!

дзівак!

ты напэўна ўявіў

што ўсе таямніцы горада

чакаюць твайго прышэсьця

* * *

ісьці па вечаровай вуліцы

пасьміхацца

і насьвістваць мэлёдыю

ігнаруючы аўтарскія правы

Джона Пола Джорджа і Рынга

* * *

дзень старанна

зьбірае

дробныя манеткі

а ноч

імі шчодра

разьлічваецца

* * *

Разьбіць вакно і разглядзець сусьвет,

Які ад грошай не залежыць,

Які ня мае пэўных межаў,

Які адразу немаўля і дзед.

Хаос здаецца ў сьвеце тым:

Статут ў мінюсьце не глядзелі,

І не зацьверджвалі ў аддзеле,

І вокладкі няма зь цісьненьнем залатым.

Сусьвет, як вецер, як аблокаў рух,

Я не стамляюся за ім імкнуцца,

І часу не хапае азірнуцца,

І я ня ведаю: ці ёсьць пастух.

ВЕТАХ

Зноўку нашыя спадяваньні –

Як жарынкі, што рушылі ў космас.

Ветах будзе трымацца да раньня,

Распаўсюдзіць таемныя позвы.

Вершалінамі дрэвы ня з намі,

Вершаліны — паверх таямніц.

Адлятае лістота клінамі

Без гайворанаў і сініц.

Сочыць рухі бяскрылыя ветах,

Распачатыя ўверх кагадзе.

На дагледжаны зорны палетак,

Як насеньне, лістота ўпадзе.

* * *

Над балотам захад сонца.

Пасярод, нібыта рана,

Багны дрогкае вакенца

Чырванее. За парканам

З трысьнягу, аеру, хлуду

Цішыня — як погляд Бога,

Быццам там чакаюць цудаў,

Ці даўно няма нікога.