Salarys

— Apamiatajsia! — vyhuknuŭ ja. — Adkul ja mahu viedać, dzie jon, kali ja tolki što prylacieŭ! Što z taboj robicca, Snaŭt!!!

U jaho advisła skivica. Na chvilinu jon znoŭ pierastaŭ dychać, ale niejak inakš, čym pieršy raz, raptoŭny blask zjaviŭsia ŭ jaho ŭ vačach. Dryhotkimi rukami jon schapiŭsia za poručni kresła i ŭstaŭ z takoj ciažkasciu, što až zatraščali sustavy.

— Što? — pramoviŭ jon amal cviaroza. — Prylacieŭ? Adkul prylacieŭ?

— Z Ziamli, — adkazaŭ ja sa złosciu. — Ty mo čuŭ pra jaje? Ale mnie zdajecca, što nie čuŭ!

— Z Zia… o, nieba… Dyk ty — Kielvin?!

— Aha. Čaho ty tak paziraješ? Što tut dziŭnaha?

— Ničoha, — pramoviŭ jon, časta pluskajučy vačyma. — Ničoha.

Snaŭt pačuchaŭ łob.

— Prabač, Kielvin, heta tak, viedaješ, prosta tuman niejki. Ja nie čakaŭ…

— Jak nie čakaŭ? Vy ž atrymali paviedamlennie niekalki miesiacaŭ tamu, a Modard telehrafavaŭ jašče i sionnia, z borta „Pramieteja”…

— Tak. Tak… viadoma, tolki bačyš, tut panuje hetki raschejdus.

— Badaj što tak, — adkazaŭ ja sucha. — Ciažka hetaha nie zaŭvažyć.

Snaŭt abyšoŭ vakol mianie, byccam praviaraŭ, jak vyhladaje moj skafandr, sama zvyčajny na sviecie skafandr — sa šłanhami i pravadami na hrudziach. Niekalki razoŭ kašlanuŭ. Datknuŭsia da vostraha nosa.

— Mo chočaš pamycca?.. Heta ciabie ŭzbadzioryć. Błakitnyja dzviery na supraćlehłym baku.

— Dziakuju. Ja viedaju, dzie što na Stancyi.

— Ty mo hałodny?..

— Nie. Dzie Hibaryjan?

Snaŭt padyšoŭ da akna, prapusciŭšy mima vušej majo pytannie. Paviarnuŭsia spinaj da mianie. Zaraz jon zdavaŭsia značna starejšym. Karotkija vałasy byli sivyja, šyja, abpalenaja soncam, zdratavanaja hłybokimi marščynami. Za aknom bliskali vializnyja hrabiani chval, jakija padymalisia i apuskalisia tak marudna, nibyta Akijan zastyvaŭ. Hledziačy na heta, zdavałasia, što Stancyja pakrysie pierasoŭvajecca bokam, byccam spaŭzaje z niabačnaj apory. Pasla jana viartałasia na raniejšaje miesca i hetaksama laniva nachilałasia ŭ inšy bok. Ale heta było, vidać, aptyčnym padmanam. Šmatki slizkaj kryvava-čyrvonaj pieny zbiralisia va ŭpadzinach pamiž chvalami. Praz imhniennie mnie stała błaha. Strohi paradak na „Pramietei” ja zhadaŭ jak niešta darahoje, biezzvarotna stračanaje.

— Pasłuchaj… — niespadziavana azvaŭsia Snaŭt, — časova tolki ja… — Jon paviarnuŭsia. Niervova paciraŭ ruki. — Ty musiš zadavalniacca tolki maim tavarystvam. Pakul što. Nazyvaj mianie Myšaniom. Ty viedaješ mianie tolki pa fotazdymku, ale heta nie važna, mianie ŭsie tak zavuć. Pryznajusia, što ad hetaha niama rady. Prydumka baćkoŭ, jakija zachaplalisia kasmičnymi spravami, taksama nie lepšaja, zrešty, i Myšania hučyć nie nadta…[1]

— Dzie Hibaryjan? — nastojliva spytaŭ ja jašče raz.

Snaŭt zapluskaŭ vačyma.

— Mnie prykra, što ja tak sustreŭ ciabie. Heta… nie tolki maja vina. Ja zusim zabyŭsia, viedaješ, tut takoje adbyvałasia…

— At, jakoje heta maje značennie, — pierapyniŭ ja. — Nie budziem pra heta. Što z Hibaryjanam? Jaho niama na Stancyi? Jon niekudy palacieŭ?

— Nie, — adkazaŭ Snaŭt. Jon paziraŭ u kut, zastaŭleny špulami kabielu. Nikudy jon nie palacieŭ. I nie palacić. Imienna tamu, ułasna… miž inšym…

— Što? — spytaŭsia ja. Maje vušy pa-raniejšamu byli załožanyja, i mnie zdavałasia, što ja drenna čuju. — Što heta aznačaje? Dzie jon?

— Ty ž usio viedaješ, — pramoviŭ jon zusim inšym tonam.

Ion tak choładna paziraŭ mnie ŭ vočy, što ja až sciepanuŭsia. Mo jon i byŭ pjany, ale viedaŭ, što kaža.

— Štości zdaryłasia?..

— Aha.

— Niaščascie?

Snaŭt kiŭnuŭ hałavoj. Jon nie tolki padtakvaŭ, a i praviaraŭ maju reakcyju.

— Kali?

— Sionnia na svitanni.

Dziŭna, ale ja nie adčuŭ tryvohi. Hetaja karotkaja pieramova adnaskładovymi pytanniami i adpaviednymi adkazami supakoiła mianie svajoj pradmietnasciu. Mnie zdałosia, što ja razumieju jaho dziŭnyja pavodziny.

— Jak heta adbyłosia?

— Pieraapranisia, uładkuj svaje rečy i viartajsia siudy… skažam… praz hadzinu.

Chvilinu ja vahaŭsia.

— Dobra.

— Pačakaj, — pramoviŭ jon, kali ja nakiravaŭsia da dzviarej.

Ion paziraŭ na mianie niejak dziŭna. Ja bačyŭ, što jon nie moža vymavić toje, što jaho chvaluje.

— Nas było troje, i ciapier, razam z taboj, nas znoŭ troje. Ty viedaješ Sartoryusa?

— Jak i ciabie, pa fotazdymku.

— Ion naviersie ŭ łabaratoryi, i ja nie dumaju, što jon da nočy vyjdzie adtul, ale… va ŭsiakim razie ty jaho paznaješ. Kali ty ŭbačyš kaho-niebudź jašče, razumieješ, nie mianie i nie Sartoryusa, razumieješ, dyk…

— Dyk što?

Ja nie ŭpeŭnieny, što heta nie son. Na fonie čornych chvalaŭ, jakija kryvava ilsniacca pad promniami nizkaha sonca, jon usieŭsia ŭ kresła, jak i raniej, z apuščanaj hałavoj, i paziraŭ ubok, na špuli navitaha kabielu.

— To… ničoha nie rabi.

— Kaho ja mahu ŭbačyć? Pryvid?! — razzłavaŭsia ja.

— Razumieju. Ty dumaješ, što ja zvarjacieŭ. Nie. Nie zvarjacieŭ. Ja nie mahu tabie heta rastłumačyć… pakul što. Zrešty, mahčyma… ničoha i nie zdarycca. Va ŭsiakim razie pamiataj. Ja ciabie papiaredziŭ.

— Ab čym?! Što ty havoryš?