Читаем Sami Swoi полностью

– Ta.ż ona w strzępach cała! Warszawiak” zapewnił jednak, że to dla konwojentów nie ma żadnego znaczenia; skóra, choćby cała podziurawiona, potrzebna im do ogólnego rachunku w ramach rozliczenia reparacji wojennych. Pędząc miesiącami bydło na wschód, sami żywili się coraz bardziej chudymi sztukami, za każdym razem zdzierając skórę, by liczba żywego bydła i tego, które padło, w ostatecznym rachunku się zgadzała.

– Pan Pawlak da spirytus, a Kargul skórę po „Mućce” – zdecydował Kokeszko. Pawlak zgodził się.

– Jak znam ruskich, to jak popróbują mojej „kurzennej swojuchy”, to im rachunki pomieszają sia i ja wezmę krowę, a ty se konia weźmierz! Pawlak ulał „swojuchy” z beczki do bańki. Kargul zwinął pod pachę to, co zostało po „Mućce”. „Warszawiak” wziął Kargula na tylne siodełko motocykla Zundapp, który aż przysiadł pod jego ciężarem. Pawlak włożył bańkę do plecaka i popedałował w ślad za „warszawiakiem”, radując się w duszy, że posiadł umiejętność jazdy na rowerze. W pobliżu kamieniołomów rozłożyło się na polach ogromne stado krów i koni. Z daleka słychać było porykiwanie spragnionych wody, nie dojonych krów. Z dala niosły się dźwięki harmoszki.

– To gra lejtnant Dudajew – poinformował ich „warszawiak”.

– Artystyczna dusza: pije wszystko, a gwałci tylko Niemki. Polek nie rusza. Ale lubi też motocykle. Wolał nie ryzykować utraty zundappa i odjechał, zanim któryś z nich się zorientował. Pawlak na wszelki wypadek ukrył rower w krzakach: wystarczy, że już jeden ruscy Witii zabrali… Ze zgrozą patrzyli na zmarnowane wielotygodniową drogą bydło. Krowy leżały wyczerpane. Ich żebra można było policzyć jak ości, co zostały na talerzu po szczupaku. Kargul obmacywał wzrokiem wyniszczone konie. Pawlak wypatrywał krowy, co by nie była gorsza od tej, którą musiał zostawić w Krużewnikach. Na skraju, nie opodal kamieniołomów, stał wóz taborowy, na którym niczym skóra na krowich żebrach rozpięta była płachta. Dowódca konwoju przerwał grę na harmoszce i ze zrozumieniem przyjął ofertę wymiany handlowej bydła za spirytus. Najpierw jednak pragnął się przekonać, jak silną walutą dysponują przybyli. Wychylił pierwszą szklankę „kurzennego”, chuchnął z uznaniem i nalał następną porcję. I Pawlak, i Kargul nie chcieli pić, żeby nie stracić przytomności, zanim nie wybiorą konia i krowy. Lejtnant Dudajew wyraził zaskoczenie: Jak to? Nie wypiją za zwycięstwo nad Hitlerem? Wypili za zwycięstwo, potem za zdrowie towarzysza Stalina, ale kiedy przy toaście „za braterstwo broni” oczy Dudajewa z niebieskich zrobiły się białe – Kaźmierz uznał, że najwyższy czas przejść do konkretów: Chcieliby wybrać to, czego im brakuje.

– A skórę macie? – niespodziewanie przytomnie zapytał lejtnant Dudajew. Kargul rozwinął przed jego oczyma pozostałe po „Mućce” resztki. Lejtnant wrzucił skórę do wozu. Pawlak ruszył wybrać krowę, Kargul zaś skierował się w stronę koni.

– Pastoj! – powstrzymał ich głos Dudajewa.

– Tolko adna sztuka! Mieli do wyboru albo krowę, albo konia.

– Ja chcę krowę – oświadczył twardo Kaźmierz.

– Niemowlę mam.

– Mnie koń nużen – tłumaczył lejtnantowi Kargul. Dudajew, choć niby artystyczna dusza, okazał się być biurokratą: niech biorą, co chcą, ale tylko jedną sztukę! Dostał jedną skórę – może wydać jedno bydlę. On władzy radzieckiej nie myśli oszukiwać, liczba musi się zgadzać. Odwrócił się do nich plecami i sięgnął po harmoszkę. Jej tony akompaniowały ostrej wymianie zdań między Pawlakiem a Kargulem.

– Ja już krowę wybrał…

– Szkoda twojej fatygi, bo ja tego wałacha biorę.

– Ja spirt dał!

– A ja skórę! Krowy nie dojone ryczały, konie smętnie rżały, harmoszka grała, a oni stali tak na skraju kamieniołomów, trącając się piersiami, obchodząc się wokoło jak dwa tryki przed starciem. I wtedy przestraszona ich krzykami wybrana przez Pawlaka krowa zwaliła się ze skalistych brzegów kamieniołomów. Wpadła do wody wypełniającej wyrobiska.

– Wot wasza skatina! – lejtnant Dudajew wskazał ręką zwłoki krowy. Uznał w tym momencie, że transakcja została załatwiona: mogą sobie wziąć krowę, która leżała na dnie kamieniołomów. A skórę zatrzymuje: rachunek musi się zgadzać. Zatrzymał też całą bańkę „swojuchy”.

– Przez ciebie nie mam ja konia – warczał Kargul, wycofując się znad przepaści.

– Przez twoje hańdry-mańdry krowę ja stracił, że o bańce nie wspomnę – Pawlak nacisnął na czoło maciejówkę i splunął pod nogi Kargula.

– Przez ciebie, bambaryło jeden, ruskie drugi raz nas wykiwali. Pierwszy raz w tej Jałcie, drugi dzisiaj! Wyciągnął rower z krzaków i ruszył w stronę wsi, nie oglądając się na Kargula, przez którego – swoim zdaniem – stracił szansę wyrównania strat, na jakie naraziła go historia. Mają rację ci, co głoszą, że nie wolno po raz drugi brać na sojusznika tego, co raz już okazał się zdrajcą. Tylko głupiec po raz drugi przebacza winnemu…

Rozdział 20

Перейти на страницу:

Похожие книги

Год Дракона
Год Дракона

«Год Дракона» Вадима Давыдова – интригующий сплав политического памфлета с элементами фантастики и детектива, и любовного романа, не оставляющий никого равнодушным. Гневные инвективы героев и автора способны вызвать нешуточные споры и спровоцировать все мыслимые обвинения, кроме одного – обвинения в неискренности. Очередная «альтернатива»? Нет, не только! Обнаженный нерв повествования, страстные диалоги и стремительно разворачивающаяся развязка со счастливым – или почти счастливым – финалом не дадут скучать, заставят ненавидеть – и любить. Да-да, вы не ослышались. «Год Дракона» – книга о Любви. А Любовь, если она настоящая, всегда похожа на Сказку.

Андрей Грязнов , Вадим Давыдов , Валентина Михайловна Пахомова , Ли Леви , Мария Нил , Юлия Радошкевич

Фантастика / Детективы / Проза / Современная русская и зарубежная проза / Научная Фантастика / Современная проза
Земля
Земля

Михаил Елизаров – автор романов "Библиотекарь" (премия "Русский Букер"), "Pasternak" и "Мультики" (шорт-лист премии "Национальный бестселлер"), сборников рассказов "Ногти" (шорт-лист премии Андрея Белого), "Мы вышли покурить на 17 лет" (приз читательского голосования премии "НОС").Новый роман Михаила Елизарова "Земля" – первое масштабное осмысление "русского танатоса"."Как такового похоронного сленга нет. Есть вульгарный прозекторский жаргон. Там поступившего мотоциклиста глумливо величают «космонавтом», упавшего с высоты – «десантником», «акробатом» или «икаром», утопленника – «водолазом», «ихтиандром», «муму», погибшего в ДТП – «кеглей». Возможно, на каком-то кладбище табличку-времянку на могилу обзовут «лопатой», венок – «кустом», а землекопа – «кротом». Этот роман – история Крота" (Михаил Елизаров).Содержит нецензурную браньВ формате a4.pdf сохранен издательский макет.

Михаил Юрьевич Елизаров

Современная русская и зарубежная проза
Добро не оставляйте на потом
Добро не оставляйте на потом

Матильда, матриарх семьи Кабрелли, с юности была резкой и уверенной в себе. Но она никогда не рассказывала родным об истории своей матери. На закате жизни она понимает, что время пришло и история незаурядной женщины, какой была ее мать Доменика, не должна уйти в небытие…Доменика росла в прибрежном Виареджо, маленьком провинциальном городке, с детства она выделялась среди сверстников – свободолюбием, умом и желанием вырваться из традиционной канвы, уготованной для женщины. Выучившись на медсестру, она планирует связать свою жизнь с медициной. Но и ее планы, и жизнь всей Европы разрушены подступающей войной. Судьба Доменики окажется связана с Шотландией, с морским капитаном Джоном Мак-Викарсом, но сердце ее по-прежнему принадлежит Италии и любимому Виареджо.Удивительно насыщенный роман, в основе которого лежит реальная история, рассказывающий не только о жизни итальянской семьи, но и о судьбе британских итальянцев, которые во Вторую мировую войну оказались париями, отвергнутыми новой родиной.Семейная сага, исторический роман, пейзажи тосканского побережья и прекрасные герои – новый роман Адрианы Трижиани, автора «Жены башмачника», гарантирует настоящее погружение в удивительную, очень красивую и не самую обычную историю, охватывающую почти весь двадцатый век.

Адриана Трижиани

Историческая проза / Современная русская и зарубежная проза