Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- З м усё будзе добра. Апрытомнее. З пункту гледжання медыцыны гэта будзе поная рэмся. Балазе на стацыянары цяпер дога не трымаюць. Потым паназраюць яшчэ пару месяца, для прылку, ды адчэпяцца. Быццам не было нчога.

-- Ты так спакойна пра гэта гаворыш. Непамысна неяк, -- я перасмыкнула плячыма.

-- Я проста сутыкалася з гэтым, Таса. Не дай Бог нкому, канечне.

-- Ага, так. Я помню, -- прагаварыла я.

Мы замачал. сётк, як складзецца яго лёс? - разважала я. Вось цяпер, пасля сяго, што тут адбывалася? Я чула, што Захаравы збраюцца звальваць з Овельска. Назасёды. Слушнае рашэнне. Я бы на х месцы, напэна, таксама бы звалла. Да х ужо сваяк прыеха. Ажно з Уладзвастока. Аркадзь Сяргеч. Быццам бы Лёне дзядзька па матчынай лн. Я бачыла яго мелькам. Смешны так, не страшны зусм. Спакойны, дабрадушны, як мядзведзь. На геолага падобны. Так, мне ён нагадва чамусьц менавта геолага. Як дога сядзе у тайзе, вывуча ландшафты, зарос барадою па самыя вочы, а сё рона акулярах, нтэлгент. А як даведася, што з яго сваякам здарылася бяда, кну усё прыскака з-за краю свету. Вось цкава, дзе ён бы раней? Тады, кал тут чынся безмяжак, Овельск ператварыся флял пекла на зямл? Зрэшты, здагадваюся. Праклёны не пускал. Гэты чорта морак, як все над горадам так дога. як падумаеш, што гэта мы, Ляпцы, ва см внаватыя... Але цяпер па сх рахунках сплачана, Овельск вольны ад граху. А Захаравы з'язджаюць. Лёню тольк дачакаюць - кажуць, ужо хутка - з'едуць усм кагалам. Спачатку на машыне да Масквы, а потым самалётам да ладзвастока. На край свету. Назусм. Ну добра. Сумаваць не буду. Ц сётк буду?..

-- сё рона ён вернецца, -- сказала я задуменна. - З-за краю свету нават. Вернецца. Овельск так проста не адпускае. Мы тут патрэбныя...

-- Таса, -- прамовла Альжбета.

Я зняла вочы. Яна глядзела на мяне з усмешкай.

-- Ну, дык што ты вырашыла? Наконт Мро. Будзем развваць твае прыродныя таленты?

-- Вучыцца на вядзьмарку? - я хмыкнула. - Ну, не ведаю. Падумаць трэба. Мне, шчыра кажучы, хочацца проста пажыць нармальна. Звычайным жыццём. Як усе людз.

Яна паквала галавой.

-- Што ж, настойваць не буду. Жыць нармальным жыццём - таксама свайго роду мастацтва. Але кал раптам раздумаешся, то звяртайся. Мроя сётк найрэдк дар, на дарозе не валяецца.

-- Лады. Дамовлся!

Потым я ехала з Кунцак Овельск на бразгатлвым атобуску. Слухала плэер. У навушнках гра Ляпс Трубяцкой. Талян да дыск паслухаць. Нкол такм не захаплялася, думала, адстой, а тут раптам спадабалася.

"Хромой Вулкан разводит огонь --

Тору нужен кованый молот,

Единый Творец держит ладонь

Над картой жизни, где будет город.

Легенды делают нас мудрей,

Мы чувствуем пульс единой Вселенной..."

Халера, дык гэта ж геняльна!

"Я верю в Иисуса Христа

Я верю в Гаутаму Будду

Я верю Джа

Я верю в любовь

Я верю в добро

И верить буду..."

гэта таксама пра нас. Адкуль ён тольк ведае? Можа, ён таксама мройца? Незаважна для сябе я пачала падпяваць: " верыць буду... верыць буду..."

-- Так! - выгукнула я голас засмяялася.

У стары горад Овельск вярталася вясна.

***

Дадатак

Паданне пра рыбака Авяльяна ды Цмока-Пачвару

Даным-дано, у пячоры на стромкм беразе Овельк жыла Пачвара-Агнядышны Цмок. Пачвара гэта нора мела паскудны тутэйшым шмат крыды чынла - то вёску спалць, то мястэчка разбурыць, а людзей усх пазабвае з'есць. Ненавдзел тутэйшыся цмока баялся, а рады даць не магл, бо волаты ды ваяры х звялся дано -- хто бтвах загну, хто ад старасц памёр, а хто з'еха у вараг з грэкам пошуках лепшай дол.

У адной маленькай вёсачцы непадалёк ад пячоры цмока жы просты тутэйшы хлопец, Авяльян-Рыбак. Бы ён чалавек незаможны, жы у худой хацне са старэнькай мац-давой, а з багацця ме тольк чонк ды трызуб. Хадз ён са свам трызубам на шчупако рагатых само, ды сё мары упаляваць чароную рыбну-Левафана, але лёсам яму было наканавана ншае. вось аднойчы надарылася бяда -- прыляце хнюю вёску цмок, усе хаты папал, нвы здратава, а Авяльянавай мац пёр адзную кароку-кармлцу. Узлавася тады Авяльян не на жарт, хоць не бы ён н волатам, н ваяром, вырашы цмоку адпомсцць.

Узя Авяльян-Рыбак свой трызуб, се у чонк ды паплы да пячоры цмока. Пашанцавала хлопцу, бо той час цмок спа мёртвым сном, пераварваючы з'едзеную надоечы карову, да панавартаснай бтвы бы няздольны. вашо Авяльян-Рыбак у пячору, наблзся да цмока, як спа, узня свой трызуб ды садз яго цмоку пуза. здохла пачвара! А Авяльян, агледзешы пячору, знайшо там гару золата, якую цмок у тутэйшых нарабава, а таксама сотню юнако дзячат, якх цмок захап у палон ператвары у слупы каменныя. Цяпер, кал пачвара здохла, чары развеялся, се нявольнк зно зраблся людзьм.