Вызвал Авяльян усх палонных, узя золата, кольк човен улезла, ды павеслава дадому. А чоне поруч з Авяльянам сядзела прыгажуня-князёна, дачка Вялкага Князя, якую цмок калсьц выкра сваю пячору завалок. Ледзь зрнушы на Авяльяна, князёна закахалася яго без памяц пажадала стаць яму законнай жонкай. Так Авяльян, просты тутэйшы хлопец, зрабся героем. Вялк Князь бы шчаслвы, што дачка яго знайшлася, гнюсны цмок, як нанос княству велчэзны рон, нарэшце скана. Дазвол князь сваёй дачцэ пайсц за простага рыбака, падарава ён маладым на вяселле палову княства. Зажыл Авяльян з князёнай у згодзе ды ладзе, а для Авяльянавай мац-давы пабудавал палац каровак ёй прывял цэлы статак. А кал Вялк Князь адышо у лепшы свет, Авяльян сам пача княжыць, княстве надышла эпоха стабльнасц працвтання, якая дожылася ажно сто гадо.
А на беразе Овельк, дзе была пячора цмока, збудавал горад, назву яму дал гонар пераможца -- Авяльянск.