Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Следчы нервавася. Стуёвна сапрады складвалася дурацкая. Усе нбыта ведаюць, што ды як, а доказа няма. Ну, няма доказа. Урэшце Строга-2 азвярэ прыняся трэсц сх запар. Толка. Стася. Дабрася нават да Арцёмк Жыхарэскага, той прабалбатася, што Неруш мае баявы ствол. Гэта было жо цкава. Справа набывала новы, нечаканы паварот. Цмка Неруш, аказваецца, сам псх маньяк, бегае па горадзе з агнястрэлам Лён Захараву нават у твар страля, добра, што прамаза. Строга-2 се у службовае ато паеха ва прэвчы. Галоны падазраваны гэтай справе раптам аказася пацярпелым сведкам, а Цмк намалявался сур'ёзныя праблемы. Тады я напалохалася па-сапраднаму. У Лён да Цмафея асабстая непрыязнасць, здасць жа з вантробам. А Цёмачка Жыхарэск паказа следчым, дзе Неруш хавае агнястрэл. На сядзбе Кунцэвча. Там, дзе сходы з калонам. Пад прыступкай. На сядзбе, прада, так нчога не знайшл. З-пад прыступак выцягнул тольк прамасленую анучу, якую, маверна, калсьц бы загорнуты псталет. Самаго псталета не было. Хтосьц забра, паспешы раней за следчых. Я здагадвалася, хто. Цяпер зразумела, адкуль у Лён ствол. Ж'ыхар яму сказа. Тады яшчэ, напярэдадн фэсту. дэя, канечне, сама па сабе дасцпная - прыстрэлць Цмку з ягонай жа валыны. Экстравагантна, Лёня... Ва прэвчах следчы наведася бальнцу прысутнасц рача пагутары з пацыентам. Той паводз сябе на здзленне адэкватна - пэна, тэрапя пайшла на карысць. Жыхарэск сё гонць, сказа ён. Някай разборк не было. Пра ствол упершыню чую. Не ведаю я, нчога не ведаю. наогул, "адыдз, бабулька, я смутку"... Карацей кажучы, следчы вярнуся з Упрэвча н з чым. Усе дзельнк канфлкту мачал, як партызаны. А Цмафей сказа тады пра Лёню: "А ён мужык".

Строга-2, аднак, адступаць не намервася, ён яшчэ папсава бы нам крыв, ды тут умяшалася Альжбета. Яна наведалася Овельск РАУС, зайшла кабнет, дзе Строга-2 пса справаздачы, памж м адбылася прыватная гутарка. Дзверы кабнет был адчынены, наведнк, якя сядзел калдоры, потым расказвал, што Альжбета глядзела следчаму проста вочы штосьц гаварыла - цха, спакойна, але настойлва. Той перыся на яе, разявшы рот, лыпа вачам выгляд ме так, быццам яго загпнатызавал. Ён, прада, хутка апрытомне. У калдоры чул, як следчы з усёй слы ляпну далонню па стале выгукну:

-- Ды што вас тут, наогул, адбываецца?!

А потым залямантава:

-- Прэч! Прэч адгэтуль!

Вядзьмарка адразу рэцравалася, а следчы дога яшчэ сядзе, адкнушыся крэсле, рагата, як звар'яцелы. Я так не даведалася, што гаварыла яму Альжбета ц жывала яна пры гэтым якясьц вядзьмарскя штучк. Але факт - ужо назатра следчы сх прымус напсаць заявы аб адсутнасц прэтэнзй. Потым ён скла паперы тэчку, вып апошн кубак кавы, заскочы у службовае ато кнушы на развтанне: "Бадай ён прапа, ненавджу гэты чорта горад!", з'еха у Мнск. Справу закрыл за адсутнасцю улк, больш мы яго тут не бачыл.

Незабаве я сустрэлася з Альжбеткай пагутарыла з ёю па душах. Упершыню пасля "лютаскх падзей". Увесь гэты час я яе пазбягала. Кольк разо я сутыкалася з ёю горадзе. Яна спрабавала са мной загаварыць, але я кожны раз адварочвалася сыходзла, паскорышы крок. Не магла ёй дараваць. Здавалася б, яна мне не схлусла. Проста не сказала сёй прады. Не так жо смяротны грэх. Але даверу да яе больш не было. Я трох адмякла тольк пасля ад'езду следчага. Прыйшла я да яе сама, без запрашэння. Яна не здзвлася. Нбыта ведала, што я рана ц позна аб'ялюся. Мы сядзел яе на верандзе пл духмяную гарбату на траках. Руды кацдла драма, варкочучы, у мяне на каленях. Ён мяне больш не баяся.

-- сётк, Альжбета, няжо нельга было адразу мне сказаць? Проста так узяць сё патлумачыць? Ну што табе замнала?

-- Пэна, то была мая памылка, -- гаварыла яна. - Мабыць, не трэба было так перастраховацца. Я проста не ведала, як ты адрэагуеш. А гэта бы адзны шанец пазбавцца праклёну. Разумееш? Адзны.

Я разумела. Усё гэта было невыпадкова. Нехта ж укла мне рук гэту смяротную зброю, маю Цемру, вдавочна, то был не гпербарэйцы. Хтосьц яшчэ. А цяпер мся выканана, Цемры больш няма. Пасля "лютаскх падзей" яна знкла назасёды.

-- Сумуеш па ёй? - спытала Альжбета.

Я пакруцла галавой.

-- Зрэдку. Але нямоцна. Усётк гемару з яе было больш, чым выгоды.

-- Затое цябе ёсць Мроя. Здольнасць камункаваць з ншасветам, -- прамовла яна, усмхаючыся. - Гэта дар, як цябе нхто не адбярэ. Кал жадаеш, я навучу цябе м карыстацца.

-- А на халеру? - спытала я.

-- Людзям дапамагаць, -- сказала яна проста.

-- Дапамага-а-аць, -- працягнула я з сумневам. -- Ведаеш, дапамагаць людзям можна без Мро. А так... Вось Лёня, кажуць, таксама мройца. што, дапамагло гэта яму? Як раз наадварот. Тыя, з ншасвету, гэтым скарыстался. цяпер ён у дурдоме. Вось табе Мроя, -- адчушы збянтэжанасць, я падхапла кубак з гарбатай адпла вялзны глыток.

-- Гэта бы няшчасны выпадак, -- сказала яна мякка. -- мая вна, канечне. Праглядзела.

-- Ён вылечыцца? - спытала я нягучна.

Яна кнула.