Скокі смерці

— Слухайце мяне ўважліва, сябры. Фокус са шклянкамі, якія разьбіваюцца – гэта далёка ня ўсё, што калісьці маглі гэтыя механізмы. Я ведаю, вы абодва – патрыёты... А вы калі-небудзь задумваліся, што за чалавек – гэты Калыванаў? Мы яго церпім, таму што супрацоўніцтва з ягонай фінансавай імперыяй прыносіць нашай дзяржаве карысьць. Тут, у чужой краіне, ён паводзіць сябе сьціпла, намагаецца трымацца ў рамках закону, ні з кім не сварыцца... Але насамрэч драпежнік. Не зьдзіўлюся, калі высьветліцца, што менавіта ён стаіць за сьмерцю няшчаснага Аркадзя... Гэта ж ён Баркуну мадэльку падсунуў са свайго агенцтва, калі Баркун пачаў у сілу ўбірацца. Лілька й сачыла за Аркадзем, і пра ягоныя здагадкі наконт гадзіньнікаў усё дакладвала, і на распродаж у Польшчы Калыванава навяла. Аркадзь, хай даруе ён мне на тым сьвеце, алею ў галаве меў мала, пра гадзіньнікі і шклянкі прачытаў – і вырашыў, што гэта атракцыён, якім яму дазволена будзе турыстаў забаўляць. А гэта ўсё роўна што бензапілою галіцца. Вось Калыванаў – той ведае, як падобныя сакрэты выкарыстоўваць.

Мы з Юрасём ашаломлена глядзелі на былога выкладчыка, спрабуючы зразумець ягоную метамарфозу. А ён гаварыў, як загадваў.

— Падумай сам, Юры, ну хіба можна такому чалавеку, чужынцу, аддаваць сакрэты нашай зямлі? Будзе нейкі канкрэтны плён ад старых гадзіньнікаў, не – гэта здабытак нашай дзяржавы! Як вы ўжо зразумелі, я выконваю тут пэўныя абавязкі...

Мы з Юрасём абмяняліся позіркамі: Янчын – шпіён пры Калыванаве! Вось дык навіна!

— Я чалавек прамы. І скажу прама. Вы не павінны выдаваць сакрэт гадзіньнікаў гэтаму магнату. Ты, Юрась, скажаш яму, што нічога не атрымліваецца, ператаміўся... У маіх сілах выцягнуць цябе адсюль.

— А далей што? – суха спытаў Юрась.

— Далей ты раскажаш усё, што ведаеш, нам... сваім...

Па абліччы Юрася нельга было вызначыць, што ён думае.

— Па-першае, Віталь, ты дарэмна пераканаўся, што Анэта хоць на дробачку ў нешта пасьвечаная. Я заўсёды лічыў, што жанчыны ў тэхніцы не разьбіраюцца, а Анэта тут проста тыповы прыклад. Я папрасіў яе прыехаць, каб яна пераклала для мяне адну паперку... Шкада, але й Анэце яна аказалася не пад сілу.

— Якую паперку?—жыва перапытаў Янчын.

— Аддай... – загадаў мне Юрась, і я паслухмяна працягнула Янчыну аркушык з тэкстам ліста Бернацоні.

— Бачыце, гэта я ў архівах Баркуна знайшоў... на старанямецкай мове, — спакойна патлумачыў Юрась. – А па-другое, мне не зразумела, для чаго вам... «сваім»... сакрэт скокаў сьмерці? Вы што, дэманстрантаў зьбіраецеся гэтак разганяць?

Янчын рагатнуў.

— Здагадаўся, значыць, наконт скокаў... Дэманстрантаў, кажаш? А выдатная была б карцінка для замежных журналістаў... Але занадта экзатычная. Не, сябра, сакрэту Бернацоні – калі, вядома, ён ня міф, а нечага варты, і нашыя вучоныя змогуць яго «закілзаць» – ёсьць прымяненьне цалкам карыснае... Напрыклад, для змаганьня з міжнародным тэрарызмам. У гэтай справе любая дапамога –выратаваныя бязьвінныя жыцьці! Папрацуй на высакародную справу – і зоймеш пачэснае месца ў грамадстве. На дзяржаўную працу цябе, як я разумею, не спакусіш... А вось сваю рэстаўрацыйную фірму будзеш мець.

Юрась не зьмяніўся ані рысачкай.

— Дзякую... Але куды мне – на пачэснае месца ў грамадстве... Я, падобна, прыроджаны маргінал.

Янчын раздзьмуў ноздры, як драпежны зьвер.

— Ня раю гуляць у незачэпу. Ты, хлопча, нават не разумееш, у якую гісторыю патрапіў.

— У мяне свая гісторыя, Віталь, – спакойна адказаў Юрась. – І краіна ў мяне – свая... Хоць называецца гэтак жа, як твая, але – інакшая.

Янчын пачаў злавацца.

— Такія веды ўсё роўна што бомба з гадзіньнікавым механізмам, і на які час прызначаны выбух – ты ня ведаеш. Я табе адзіна магчымае выратаваньне прапаную! Ты што, думаеш – незаменны? Ня ты – знойдуцца іншыя разумнікі, усё разгадаюць. Толькі шкада, час страціцца.

Юрась задумліва глядзеў удалеч, дзе над шэрымі дахамі Старавежску, так і ня зьведаўшымі высакародную чырвань дахоўкі, згасала вечаровае неба.

— Вось і зноў напаткаў мяне мой лёс... Я думаў – на водмель вынесла... Водарасьцямі абрастаю... А тут – рабі, калі ласка, чарговы экзістэнцыйны выбар. Ну што ж, паваюем. Чыста па-беларуску – адмаўчымся.

Спакойны іранічны голас Юрася раззлаваў Янчына.

— Не адмаўчышся, хлопча. Сядай у машыну. Паехалі.

Юрась не зварухнуўся.

— Ну!

Мой былы муж павярнуўся да мяне.

— Паехалі ў Менск, Анэта... Нешта нецікавыя мне іхнія гульні...

І рушыў, не азіраючыся. Янчын нешта крычаў усьлед...

Але адысьці далёка мы не пасьпелі. Яшчэ адна машына, белы джып, абагнала нас, прытармазіла.

— Ня ўмеюць на гэтай зямлі абыходзіцца з творчымі людзьмі, – Макс, як заўсёды, гаварыў даверліва і спачувальна. – Не зьвяртайце ўвагу, сябры... Віталь у нас чалавек гарачы, грубаваты...