Соль

Ігнат. Вось і мы з табой, сынок, зрушылі гару з месца. Другія яе яшчэ далей адсунуць, а там нехта на яе месцы сад пасадзіць. Цяпер мне і паміраць не страшна…

Іван. Пачакай, тата… (Бярэцца за сэрца.) Не твая, відаць, чарга…

Рэзка звоніць тэлофон. Іван нібы не чуе яго. Тады Ганна падносіць яму апарат, не здымаючы трубкі.

Ганна. Слухай сам… Я яго цяпер як змея баюся.

Іван здымае трубку, слухае. Нешта надзвычай уражвае яго.

Іван (праз паўзу, апалым голасам). Еду. (Трымае трубку ў апушчанай руцэ.) Чула маё сэрца…

Ганна (у жаху). Іваначка, што з ёю?!

Іван (пасля паўзы). Бяда, мама. Прарвала дамбу на вадасховішчы… (Рукой сціскае сэрца.)

Іван робіць некалькі крокаў да канапы, але ногі яго падкошваюцца, тэлефонная трубка выслізгвае з рукі і бразгае аб падлогу. З яе чуюцца кароткія трывожныя гудкі. Сцэна зацямняецца. Тэлефонныя гудкі паступова пераходзяць у гукі танометра. Пасля гэтыя гукі прыціхаюць, а потым зусім заміраюць, як і чалавечае сэрца.

Сцэна асвятляецца.

Каля рампы стаяць усе героі п’есы з усё тымі ж поўнымі чаркамі-паўшкляначкамі, прыкрытымі кавалачкамі чорнага хлеба з грудочкамі солі на іх. На сцяне сярод фотаздымкаў воінаў і партызан партрэт Івана з чорнай лентай на ражку рамкі.

Заслона