Тартак (на белорусском языке)

Кладучы вазы, Янук натрудзiў за дзень рукi, i яны балелi цяпер, аж ламалi. Ныла ўсё цела, размякшы ад сонца, як у лазнi. Добра, што, прывёзшы снапы да пунi, можна будзе адразу адпрагчыся i пайсцi дамоў. Абярнуць воз у дзвярах памогуць мужчыны, а снапы прыкладаць будуць бабы - па нараду... Сцiрты ў новай пунi высокiя, але бабы не надта спрацавалiся. Прыкладуць снапы, тады пасядуць на таку цi выйдуць на траву на двор i чакаюць, пакуль вернуцца падводы з-пад Карчаватак.

Янук бачыў, як яны пелi кожны раз, пасеўшы на траве i панацягваўшы на вочы хусткi ад сонца, але песень не чуў...

Да пунi яны прыехалi ў той вечар, як ужо сцямнела, i дамоў ён iшоў, калi ў вёсцы гарэлi агнi. Iшоў цераз ферму, дзе даiлi яшчэ даяркi кароў хадзiлi з вёдрамi: запазнiўся пастух. З вёскi з комiнаў пахла дымам i падгарэлай бульбай. Захацелася есцi. Едучы на возе, ён цёр пальцамi ў жменi каласы i сыпаў жыта ў рот. Яно было сухое, трашчала на зубах; ён чуў яшчэ, што яно салодкае, як цукар, мусiць, ад таго, што маладое.

Калi ён адчынiў дома ў хату дзверы, убачыў, што над сталом на покуце гарыць паднятая вышэй на дроце лямпа i ў хаце бела ад агню. Белыя ад глiнкi сцены, на стале белы надзежнiк, i на яго насыпана вараная бульба. З бульбы iдзе ўгару пад лямпу белая пара. Пасярод стала стаiць вялiкая мiска кiслага малака. На рагу стала - цёмны гладыш - гэта каб, сеўшы вячэраць, не ўставаць i не iсцi ў парог да суднiка па малако - не перабiваць яду. Пасля Янук згледзеў, што на куфры, якi стаяў побач са сталом ля сцяны ад вулiцы, на белым абрусе ляжала пачатая буханка хлеба. Яе ўсю накрылi зверху белым абрусам, вiдаць толькi пачаты край - быў павернуты на хату.

Калi вячэраюць з хлебам, у iх тады кожны раз астаецца бульба, i яе, абразаную i вараную, выкiдаюць свiнням у сенцы ў карыта, дзе ляжыць халодная, пасечаная ранiцай яшчэ секачом, паранка.

Усе былi дома: Пiлiп, вярнуўшыся з работы - араў у Кур'янаўшчыне, сядзеў, памыўшыся ўжо, на ложку ля куфра; ля стала стаяла Волька - клала на надзежнiк лыжкi; пасярод хаты сядзеў на падлозе маленькi Колечка ў белай кашульцы. Калi расчынiлiся дзверы i ў хату ўвайшоў ён, Янук, Колечка пачаў, седзячы, зыбацца i махаць рукамi. Пiлiп быў, мусiць, загаварыў да Волькi, i на Колечку нiхто не глядзеў. Янук тады ўзяў выставiў Колечку пугаўё тоўстае, пад'ялоўцавае, аблупленае ад кары... Колечка адразу стаў рачком, падняўся пасля на ногi, ззыбнуўся i... пайшоў да яго, Янука. Хутка-хутка, перастаўляючы крывыя тоўстыя ножкi i валюхаючыся з боку на бок, што качанё... Яго, мусiць, адразу тады згледзелi i Пiлiп i Волька - кiнулiся ўсе на хату: Пiлiп з ложка, Волька ад стала... Колечка не дайшоў да белага пугаўя - яно, мусiць, было выстаўлена надта здалёку, - выцягнуў уперад ручкi i паляцеў нiц на падлогу... Ён, Янук, не паспеў яго злавiць: позна сагнуўся.

Колечку на рукi падхапiла сама Волька; пасля, гладзячы па галаве, аддала Пiлiпу. Колечка заплюшчыў вочы i адкрываў шырака рот - былi вiдаць два верхнiя белыя зубы - плакаў недзе на ўсю хату, ударыўшыся.

Янук нагнуўся, каб падняць белае пугаўё, якое выпусцiў быў з рук. Калi ён глянуў пасля на Вольку, яна смяялася i нешта паказвала рукамi яму, Януку. Ён такога яшчэ нiколi не бачыў, такое яму паказвалi першы раз... Тады яна ўзяла зноў на рукi Колечку, забрала ў Пiлiпа, i Пiлiп пачаў смяяцца сам, гледзячы на яго, Янука. Калi Пiлiп паказаў сам рукамi, Янук здагадаўся адразу: яму паказваюць, што Колечка пайшоў першы раз. Пайшоў, угледзеўшы ў руках у яго, Янука, белае пугаўё...

Месяц свяцiў якраз у вочы, вiсеў уперадзе над лесам - над дарогай, i ўсюды было вiдна, як удзень.

Янук тады павярнуўся i лёг на другi бок. Паднiзам цяпер былi халодныя мяхi, i Янук пачуў, што стала холадна ў ногi; пасля холад хапiў яго ўсяго. Сагнуўшы ногi ў каленях, ён абцiснуў ля галёнак шырокiя калошы. Калошы былi вiльготныя, у гразi, i лiплi да цела.

Паправiўшыся на мяхах i падклаўшы пад галаву рукi, ён доўга не мог сагрэцца. Трэба было абуцца ў дарогу ў новыя лапцi - дастаць з гары з хаты. Там вiсiць яшчэ ля комiна на шастку адна пара - лычаная. Хоць i шкода глумiць на пустое лычаныя лапцi: iх надоўга хопiць, калi пойдуць касiць на балота.

Янук любiў плясцi лапцi з лык, любiў i драць лыкi... Хадзiў адзiн, не беручы нават з сабой Пiлiпа. Iшоў у самую касьбу, пасярод лета. Касьбой сама лепш вышчалуквалiся лiповыя пруткi з кары; рабiлiся слiзкiя, пускалi сок, што выспявалi ўсё роўна. У лыкi ён iшоў у нядзелю. Выбiраў, каб была пагода. Абуваў тады лапцi з белымi анучамi, вастрыў аж два нажы, седзячы на ўслончыку на двары ля студнi пад парканам: спачатку напiльнiкам, пасля круцiў, слiмачачы, на старым, плоскiм, сточаным бруску i вадзiў па цвёрдым карбарунку... Нажы пасля карбарунка былi што брытва.