Фурсатни тўри англаган Абдукаримбий алмо ойротларига арши биргаликда курашиш шартномаси тузиб, иризларнинг водийдаги чўл удудларида жойлашишларига рухсат берди.
Туйусдан ужум уюштирган Жунор алмолари ўзларини мустаил исоблаб келган Наманган ва Чуст бекларини бир зарбадаё тор-мор этдилар ва Хўанд сари йўл олдилар. Бундай нохуш воеадан хабар топган Абдукаримбий уларга арши ипчо Бачча ўмондонлиги остидаги ўшинни юборди. Лекин ўшин енгилиб ўмондон ўлдирилади, жангчилар пароканда бўлиб ар томонга очиб кетадилар. алмолар юришда давом этиб, Хўанд остоналарига яинлашиб оладилар.
Жуда хавфли вазият вужудга келган эди, буни тўри тушунган миллат ва элатлар ўон хонлиги атрофида жипслаша бошладилар. Теварак-атрофдан ёрдамга ўшинлар кела бошлади. Айниса, ириз ўлонлари ва Ўратепа доруаси Фозилбийнниг лашкарлари ёрдамга шошилди. Абдукаримбий бошчилигидаги Хўанд остонасида бўлган жангда алмолар ашатич зарбага учраб чекинадилар, йўналишларини шимолга буриб, Тошандни (Тошкент) босиб олдилар. Бундай улкан муваффаият ва вазиятдан тўри фойдаланган Абдукаримбий Наманган ва Чуст устига ўшин тортиб, ўзбошимча бек ва бекзодаларни жазолайди. Бу ерларни хонлик ерларига бутунлай ўшиб олади. Абдукаримбийнинг тўри саъй-аракатидан мамлакат яна ўзининг яхлит олига айтди.
У жами бўлиб 47 йил умр кўрди.
АБДУРАМОНХОН (ТЎРТИНЧИ ХОН)
1740-йиллар атрофида бутун, Ўрта Осиёда, айниса, Фаронада жангу жадаллар кучайиб борарди. Бухоро хонлигидаги итисодий ва сиёсий тангликлардан фойдаланган Эрон укмдори Нодиршо Бални босиб олгач, Бухоро сари ўшин тортишни давом эттирди. Бундай парокандаликдан фойдаланмочи бўлган Самаранд ва Шарисабз музофотларида ўон хонлигига арши кучлар бош кўтарди. Хонликнинг шимолий-шарий томонидан жунор алмолари Тян-Шон удудларида истиомат илувчи ириз уруларининг ерларини босиб олди. ириз урулари ўз юртини ташлаб Фаронанинг то этакларига кўчиб ўтдилар. Абдулкаримнинг вафотидан кейин унинг ўли Абдурамонбий хонлик тахтига ўтирди.
алмо жунорлари бу даврга келиб Фаронага бостириб келди. Юорида зикр илганимиздек, сул тариасида олиб кетилган Муаммад Раимхоннинг ўли Бобобекхонни алмолар хон илиб кўтаришни талаб илдилар.
Аъёни вилоят узо кенгашиб Эрдонабийни хон илиб кўтардилар. Абдурамонбийни Ёрмозорга элтиб Марилонга оким этиб тайинладилар. Бу воеа 1751 (милодий) йилда содир бўлган эди. ўоннинг тўртинчи хони Абдурамонхон аммаси бўлиб 9 ой хонлик тахтида ўтирди холос. Соддадил йигитча Абдурамонбий бу даврда пайдо бўлган аёт-мамот жангларини бошариш лаёати йўлиги ани эди. Давр бениоя алтис эканлигини тушуниб етган миллат ва элатлар бирлаша бошладилар, жунор алмоларига арши бирлашган ўшинлар сафи кундан кун кўпайиб катта кучга айланиб борар эди.
1749 йилда Абдукаримбий дунёдан кўз юмди. Бесаранжомлик ва ташвишли кунлар бошланди. Хоннинг вафоти сабабли вазият кескинлашиб тахт ворислари ўртасидаги кураш авж олди. Хонларнинг ўлими ам янги хон тайинланиши ам, юрт бошига кўргилик бўлиб ёпирилади. Маълум муддат тахт даъвогарларининг кураши азоб берса, яна бир муддат янги укмрон ўз ифодасини топгунича тўполон ва хунрезлик бўлиши тайин. Бу сафар ам шундай бўлди.
1745-50 йиллар атрофида бутун Ўрта Осиёда, айниса, Фаронада жангу жадаллар кучайиб борарди.
обилияти жуда чекланган Абдурамонбий салтанатни бошаришда лаёатсиз эканлиги кўриниб олди. Давр бениоя алтис эканлиги аёнлашиб борарди, бир ёдан Жунор алмоларининг тажовузи тугамаган бўлса, иккинчи томонда Чин-Манжур давлати водий ерларига кўз олайтира бошлаган. Соддадил йигитча Абдурамонбий бундай аёт-мамот масалалари ал бўлаётган даврда, укмронлик ила олмаслиги ани эди.
Даврнинг алтис эканлигини тушунган миллат ва элатлар бирлашиб уларнинг сафи кундан-кун кўпайиб катта кучга айланиб борар эди.
ЭРДОНА (БЕШИНЧИ ХОН)
1750 (милодий) йил Муаммад Раимхоннинг тўнич ўлини хон илиб кўтардилар. Ўта сезгир, нозик табиат, лекин тошбаир бўлган Эрдона болалик чоини Ўрдада ўтказди. Зени унчалик ўткир бўлмаган ўйинаро шазода махсус мураббий ўлида тарбия олиб савод чиарди. Ёш болалигидан «уруш-уруш» ўйинига изиан Эрдона, кейинчалик отаси Абдураимбий билан ёнма-ён урушларда атнашиб жанг усулларини анчагина ўрганган эди. Эрдонабек хушбичим ва хушруй йигит бўлгани сабабли, Ўрда амалдорларининг излари унга суланиб арашарди. Аммо у хезсифатро бўлиб, нозанин гўзалларга парвойи фалак бўлиб, табиатан уларни хуш кўрмас эди. Уйланишни хаёлига ам келтирмаган Эрдонабек дўстлари билан майхўрлик илар, зиёфатларга атнашишга ўч эди. атто бўзахона ва такяхоналарга бориб ичкиликбозлик ам илар эди. Ўлининг бундай ножўя ва саё юришларидан хабар топган Абдураимбий зудлик билан уни уйлантириш тараддудига тушди. Ўн етти ёшида Ўрда амалдорларидан бўлмиш, парвоначининг изи Гулсумга николаб, эл-юртга бир афта ош бериб, тўб томошалар ўтказди.