VINTRO EN MUMINVALO

Jes ja! Enormaj! daŭrigis Mumintrolo nerve. Ili deklivas supren kaj suben kaj estas vere enormaj!

Oni devus esplori ilin, diris la hemulo. Sed estas sufiĉe malproksime. Se mi ekirus tien povus okazi, ke ni ne plu renkontiĝus ĝis printempe. Kaj tio ja estus bedaŭrinda, ĉu ne?

Jes, diris Mumintrolo mensoge kaj ege ruĝiĝis.

Sed tamen imagu, pripensis la hemulo. Tio estus vivo en sovaĝejo! La vespera lignofajro kaj ĉiumatene nova montopinto por venki! Longaj glitadoj en la ravinoj kun mola netuŝita neĝo kiu susuras kiam la skioj tratranĉas...

La hemulo profundiĝis en revado. Vi estas vere afabla kiam vi interesiĝas pri mia skiado, li diris danke.

Mumintrolo gapis al li. Kaj poste ne plu eblis. Li kriis: Sed tiuj deklivoj estas danĝeraj!

Ne por mi, diris la hemulo. Vi tre afable zorgas, sed mi amas deklivojn.

Sed tiuj deklivoj estas vere neeblaj! kriis Mumintrolo. Ili kondukas rekte en abismon kaj ili eĉ ne surhavas neĝon! Mi diris tute erare! Nun mi subite ekmemoras, ke ili tute ne konvenas por skiado!

Ĉu vi certas pri tio? demandis la hemulo surprizite.

Kredu min, petis Mumintrolo. Mi petas, restu ĉe ni. Mi pripensis lerni skii...

Nu, en tiu okazo, diris la hemulo. Se vi tiel ege volas ke mi restu.

Post la interparolo kun la hemulo Mumintrolo estis tro afliktita por hejmeniri. Anstataŭe li vagis ĝis la marbordo kaj sekvis ĝin foren kun granda kromvojo ĉirkaŭ la bandometo.

Paŝante li sentis sin pli kaj pli senŝarĝigita. Fine li preskaŭ emociiĝis, fajfadis kaj lerte piedbatis glacipecon antaŭ si laŭ la strando. Kaj tiam malsubite komencis neĝi.

Ĝi estis la unua neĝado post Novjaro, kaj Mumintrolo tre surpriziĝis.

Unu floko post alia kuŝiĝis por degeli sur lia varma nazo. Li kaptis ilin enmane por admiri ilin dum mallonga sekundo, li rigardis supren kaj vidis ilin sinki kontraŭ lin, pli kaj pli multaj, pli molaj kaj malpezaj ol lanugoj.

Ĉu ĉi tiel okazas, pensis Mumintrolo. Kaj mi supozis ke ĝi kreskas de sube.

La aero pli mildiĝis. Oni vidis nenion ĉirkaŭ si pro falanta neĝo, kaj Mumintrolon kaptis la sama mirego kiun li kutimis senti somere vadante en la maron. Li deĵetis de si la banmantelon kaj faletendis sin en neĝamason.

Vintro! li pensis. Ja eblas ŝati ĝin!

Krepuske vekiĝis la knito Salome kun angora sento ke io tro malfruas. Poste ŝi memoris la hemulon.

Ŝi saltis suben de la komodo, unue sur seĝon kaj poste sur la plankon. La salono estis malplena, ĉar ĉiuj estis bandome por vespermanĝi. La knito Salome grimpis en la fenestron kaj ekploronte ĵetis sin eksteren tra la neĝa tunelo.

Eksterdome troviĝis neniu luno kaj neniu nordlumo. Nur dense falanta neĝo kiu gluiĝis al la vizaĝo kaj robo kaj malhelpis al ŝi paŝi. Ŝi palpiris ĝis la neĝdomo de la hemulo kaj rigardis enen. Ĝi estis malluma kaj forlasita.

Tiam paniko kaptis la kniton Salome, kaj anstataŭ atendi ŝi ekiris en la neĝegadon.

Ŝi vokis al sia adorata hemulo, sed tio estis kiel kriado tra plumkusenoj. Ŝiaj nerimarkeblaj piedsignoj tuj estis kaŝitaj de falanta neĝo.

Vespere la neĝado ĉesis.

Ĝi fortiriĝis kiel malpeza kurteno kaj la perspektivo estis libera ĝis fore mare kie malhelblua nuba muro kaŝis la sunsubiron.

Mumintrolo rigardis la minacan veteron kiu ruliĝis antaŭen tie ekstere. Estis kvazaŭ la kurteno leviĝus por la lasta drama akto de teatraĵo. La scenejo etendiĝis blanka kaj malplena ĝishorizonte, kaj surstrande rapide mallumiĝis. Mumintrolo kiu neniam spertis neĝoŝtormon kredis ke tio estas fulmotondro. Li preparis sin ne ektimi kiam venos la unua tondrado.

Sed neniu tondro venis.

Nek fulmoj.

Anstataŭe leviĝis eta neĝokirlo el la blanka ĉapo sur unu el la altaĵetoj ekster la bordo.

Malkvietaj ventpuŝoj rapidis tien-reen super la glacio kaj flustris en la ĉeborda arbaro. La malhelbluo kreskis kaj la ventpuŝoj iĝis pli bruskaj.

Subite ŝajnis ke granda pordo blovmalfermiĝis, la mallumo ekfaŭkis kaj ĉio iĝis plena de fluganta malseka neĝo.

Ĝi ne plu falis de supre, ĝi preterkuris laŭ la grundo, ĝi muĝis kaj puŝis kiel viva estaĵo.

Mumintrolo perdis la ekvilibron kaj ruliĝis sur la neĝo. Neĝo plenigis liajn orelojn kaj li terure ektimis.

La tempo kaj la tuta mondo estis perditaj.

Ĉio palpebla kaj videbla forflugis, kaj restis nur envultita kirlaĵo el dancanta malseka mallumo.

Iu prudentulo povus informi ke nun komenciĝas la longa printempo.

Sed hazarde ĝuste tiam troviĝis neniu prudentulo sur la strando, nur konfuzita mumintrolo kiu rampis mane-piede kontraŭ la vento en tute malĝusta direkto.

Li rampis, rampadis kaj neĝo ŝtopis liajn okulojn kaj kolektiĝis surnaze kiel granda duno. Mumintrolo pli kaj pli konvinkiĝis ke la vintro elpensis ĉi tion por montri al li definitive ke li ne elturniĝas.

Unue trompi lin per bela kurteno el malrapide falantaj neĝflokoj, kaj poste ĵeti ĉiun belan neĝon en lian vizaĝon per ŝtormo. Ĝuste tiam, kiam li kredis komenci ŝati la vintron.

Iom post iom Mumintrolo ekkoleris.

Li stariĝis kaj provis krii kontraŭ la ŝtormo. Li batis al la neĝo kaj iom ĝemis, ĉar ĉiuokaze neniu povis aŭdi lin.

Kaj poste li laciĝis.