VINTRO EN MUMINVALO

Tu-tiki levis la ŝultrojn. Necesas ĉion mem eltrovi, ŝi diris. Kaj grimpi trans ĉion tute sola.

La suno brulis, brulegis.

Ĝi boris truetojn kaj kanalojn en la glacio, kaj tie sube la maro malkvietiĝis kaj sopiris supren.

Trans la horizonto grandaj ŝtormoj vagis tien-reen.

Dumnokte Mumintrolo kuŝis aŭdante krakadon kaj klakadon en la dormanta domo.

La prapatro silentis. Li jam fermis malantaŭ si la kahelfornajn lukojn kaj eble denove reiris mil jarojn. La kamenklapa ŝnuro malaperis en la fendo inter la kahelforno kaj la muro, kun franĝoj kaj perloj kaj la tuta kompleto.

Li ŝatis ĝin, pensis Mumintrolo. Nun li ne plu dormis en la korbo kun lignolano sed translokiĝis en sian propran liton. Matene la suno penetris pli kaj pli profunde en la salonon kaj surprizite lumigis araneaĵojn kaj polvotufojn. La plej grandajn polvotufojn kiuj volviĝis rondaj kaj personecaj, Mumintrolo kutimis porti en la verandon. Sed la malgrandaj rajtis kuradi laŭplaĉe.

Posttagmeze la tero sub la suda fenestro varmiĝis. Sube en ĝi ekis moviĝado de brunaj bulboj kiuj rompiĝis kaj etaj radikfadenoj kiuj fervore ensuĉis la degelantan neĝon.

Kaj en iu blova tago tuj antaŭ la krepusko aŭdiĝis forta kaj majesta knalo fore de la maro.

Nu bone, diris Tu-tiki kaj demetis sian tetason. Jen la printempa kanonado.

La glacio malrapide ondis kaj nova knalo tondre alproksimiĝis.

Mumintrolo elkuris el la bandometo por aŭskulti en la varma vento.

Rigardu, jen venas la maro, diris Tu-tiki malantaŭ li.

Malproksime mare siblis blanka rando el ondoj, koleraj kaj malsataj ondoj kiuj ronĝis pecon post peco de la vintra glacio.

Nun nigra fendo kuris tra la glacio, ĝi iris tien-reen ĝis ĝia forto elĉerpiĝis kaj ĝi malaperis. La maro refoje leviĝis. Kaj la fendoj pluiris. Ili plivastiĝis.

Nun mi konas iun kiu devos rapidi, diris Tu-tiki.

Eta Mim sendube jam vidis ke io okazos. Sed ŝi tutsimple ne povis rezigni. Ŝi devis iri tien por rigardi, eksteren tute ĝis la loko kie la maro liberiĝis. Ŝi glitis ĝis la lasta glacirando kaj faris fieran okon tuj antaŭ la vizaĝo de la maro.

Poste ŝi turnis sin kaj rapide glitis reen sur la rompiĝantajn glacipecojn.

Unue estis nur delikataj fendoj. "Danĝere" skribis la fendoj, kien ajn oni rigardis.

La glacio ondis, altiĝis kaj malaltiĝis, kaj de temp’ al tempo kanonpafo de festo kaj detruo pelis frostotremojn de feliĉo laŭ la dorso de eta Mim.

Espereble tiuj idiotoj ne venos ĉi tien por savi min, ŝi pensis. Tio detruus ĉion. Ŝi glitis for tiel ke la kuirejaj tranĉiloj kliniĝis flanken, sed la bordo ne alproksimiĝis.

Nun la fendoj malfermis sin kaj iĝis riveroj. Kolera ondeto ŝprucis supren.

Kaj subite la maro estis plena de balanciĝantaj glaciinsuloj kiuj konfuzite kunpuŝiĝis unu kontraŭ la alia. Sur unu el ili staris eta Mim vidante la akvon vastiĝi ĉirkaŭe, kaj ŝi pensis sen tre granda timo: Jen bela afero.

Mumintrolo ekiris por savi ŝin. Tu-tiki dum kelka tempo rigardis, poste ŝi eniris en la bandometon por varmigi akvon sur la kameno. Nu ja, ŝi diris suspire. Savi kaj saviĝi. Tiel ĉiam estas en iliaj aventuraj rakontoj. Mi dezirus ke iu iam verku pri tiu kiu klopodas poste varmigi la heroojn.

Kurante Mumintrolo rigardis fendeton kiu kuris apud li tra la glacio. Ĝi havis la saman rapidecon kiel li. Li sentis la glacion leviĝi pro la mara hulado, poste ĝi disrompiĝis kaj komencis ondi.

Eta Mim staris senmova sur sia glacipeco rigardante la saltantan mumintrolon. Li aspektis precize kiel resaltanta kaŭĉuka pilko, kaj liaj okuloj estis globaj pro ekscitiĝo kaj peno. Kiam li saltis apud ŝin, Mim levis la brakojn kaj diris: Metu min sur vian kapon por ke mi povu salti for kiam okazos malfeliĉo.

Ŝi kaptis firman prenon al liaj oreloj kaj kriis: Tuta kompanio al strando, ek!

Mumintrolo ĵetis rapidan rigardon al la bandomo. Leviĝis fumo el la kamentubo, sed neniu staris surponte por maltrankvili. Li hezitis kaj liaj kruroj laciĝis pro elreviĝo.

Ekiru! kriis eta Mim.

Kaj Mumintrolo saltis. Li saltis, saltadis, kunpremante la dentojn dum liaj kruroj tremegis. Ĉiufoje kiam li transiris sur novan glacipecon li ricevis malvarman duŝon sur la ventron.

La tuta glacia tegaĵo jam disrompiĝis kaj la ondoj dancis valson.

Tenu la takton! vokis eta Mim. Nun venas ondo... nun vi sentas ĝin subpiede... saltu!

Kaj Mumintrolo saltis, ĝuste kiam la ondo malrapide antaŭenpuŝis la glacipecon sub li. Un’ du tri, un’ du tri, kalkulis eta Mim laŭ valsa takto. Un’ du tri restu – un’ du tri saltu!

Liaj kruroj tremis kaj la ventro estis tute glacikovrita. Subite la nuba ĉielo disrompiĝis en ruĝan sunsubiron kaj la glacio kaj ondoj brilis tiel ke doloris al la okuloj. La dorso de Mumintrolo varmiĝis, sed lia ventro frostiĝis kaj la tuta kruela mondo valsis kun li.

En la bandoma fenestro Tu-tiki serioze sekvis ĉion, kaj nun ŝi vidis ke okazos malfeliĉo.

Aj aj, ŝi pensis. Li ja ne scias ke mi rigardis lin dekomence...

Ŝi elkuris sur la ponteton kaj kriis brave!

Sed tiam jam estis tro malfrue.