Зачараваная хатка

Не ведаючы, што рабіць, хлопец горка заплакаў, ён праклінаў сваю ненаеднасць і ненавідзеў каралеву Фур'ету. Але прыгадаўшы, што час, калі Бландзіна павінна вярнуцца ў палац, ужо зусім блізкі, ён нарэшце паехаў назад і задворкамі прыбег да каралевы, якая яго чакала. Убачыўшы, які ён бледны і якія ў яго чырвоныя і заплаканыя ад нячыстага сумлення вочы, каралева здагадалася, што Бландзіна прапала.

- Ты ўсё зрабіў? - спытала яна.

У адказ Гурмандзінэ толькі кіўнуў галавой, бо гаварыць у яго не было сілы.

- То хадзі за мной, - сказала яму каралева. - Вось твая ўзнагарода.

І яна паказала пажу на вялікі куфар, поўны сама розных цукерак. Потым яна паклікала служку і загадала яму пагрузіць гэты куфар на аднаго з тых мулаў, на якіх прывезлі яе каштоўнасці і аздобы.

- Гурмандзінэ завязе гэты куфар майму бацьку, - сказала каралева і дадала, павярнуўшыся да пажа. - Выязджай зараз жа, а праз месяц прыедзеш зноў і завязеш яшчэ адзін куфар.

У тую ж хвіліну яна неўпрыкмет сунула хлопцу ў руку мяшэчак з залатымі манетамі. Гурмандзінэ нічога не адказаў і моўчкі залез на мула. Доўга не думаючы, ён адразу пусціў наўзгалоп; але мул быў вельмі натурысты і ўпарты, і, хутка стаміўшыся ад цяжкага куфра, ён пачаў кідацца з боку ў бок, брыкацца і нарэшце такі скінуў Гурмандзінэ разам з усімі яго цукеркамі. Хлопец яшчэ не ўмеў добра ездзіць нават на кані, не тое, што на муле, і, зляцеўшы на зямлю, ударыўся галавой аб камень і тут жа памёр. Ён так і не змог скарыстацца ўзнагародаю за сваё злачынства, бо не паспеў з'есці ніводнае цукеркі, падоранай яму каралевай.

Ніхто яго не пашкадаваў, бо ніхто яго й не любіў у палацы, апроч беднай Бландзіны, якая ў гэты самы час блукала па зачараваным Бэзавым лесе.

Раздзел 3. Бэзавы лес

Апынуўшыся ў лесе, Бландзіна пачала збіраць прыгожыя кветкі. Яна радавалася, што іх так многа і што ў іх такі добры пах. Збіраючы, яна заходзіла ўсё далей і заўважала яшчэ прыгажэйшыя кветкі, тады яна вытрасала фартух і шапку і пачынала збіраць новыя.

Так прайшла цэлая гадзіна. Бландзіне ўжо зрабілася горача, а букет быў такі цяжкі, што яна пачала стамляцца. І тады яна вырашыла, што пара вяртацца ў палац. Яна павярнулася і ўбачыла, што з усіх бакоў яе абступае бэз.

Яна паклікала Гурмандзінэ, але ніхто не адказаў. «Здаецца, я адышлася трошкі далей, чым думала, - сказала Бландзіна. - Што ж, хоць я і стамілася, давядзецца ісці назад. Гурмандзінэ пачуе мяне і выйдзе насустрач.»

Яна рушыла назад па сваіх слядах, але колькі ні йшла, дрэвы і кусты не радзелі і ўскрайку леса было не відаць. Яна зноў доўга клікала Гурмандзінэ, але ёй зноў ніхто не адказаў. І тады ёй зрабілася страшна.

- Што са мной будзе ў гэтым лесе? І што падумае мой бедны тата, убачыўшы, што я не вярнулася? А небарака Гурмандзінэ? Ён жа не адважыцца вярнуцца ў палац без мяне: на яго будуць сварыцца, а можа нават адлупцуюць! І ўсё гэта з-за мяне, з-за таго, што мне захацелася назбіраць гэтага бэзу... Ах, якая я няшчасная! Цяпер я памру ў гэтым лесе ад смагі і голаду, калі ўначы мяне не задзяруць злыя ваўкі.

Бландзіна кінулася пад высокім дрэвам на зямлю і горка заплакала. Яна плакала вельмі доўга, але ўрэшце стома перамагла яе смутак, і, паклаўшы пад галаву букет, яна моцна заснула.

Раздзел 4. Бландзіна прачынаецца першы раз і сустракаецца з Катком-Вуркатком

Так Бландзіна праспала ўсю ноч. Ніводзін драпежны звер не патрывожыў яе спакойнага сну, і холад яна не адчула. Назаўтра яна прачнулася позна і, калі працерла вочы, здзіўлена ўбачыла, што з усіх бакоў яе абступаюць нейкія дрэвы і што ляжыць яна зусім не ў сваім ложку і не ў сваім пакоі. Яна паклікала пакаёўку і пачула ў адказ ціхае мяўканне. Здзівіўшыся і амаль спалохаўшыся, яна пачала азірацца вакол і ўбачыла каля сваіх ног прыгожага белага ката, які ласкава глядзеў на яе і мяўкаў.

- Ах, ты, Каток-Вуркаток, які ж ты прыгожы! - сказала Бландзіна і пагладзіла ката па яго белай, як снег, ільснянае поўсці. - Я вельмі радая цябе бачыць. Ты ж завядзеш мяне да сваёй хаткі? Але я такая галодная, што напэўна, нікуды не змагу дайсці, пакуль не паем.

Толькі яна сказала гэтыя словы, як Каток-Вуркаток мяўкнуў яшчэ раз і паказаў сваёй маленькаю лапкай на невялікі пакунак, які ляжаў побач з ёй. У чыстай белай тканіне было нешта загорнута. Бландзіна разгарнула тканіну і ўбачыла некалькі лусценяў з маслам.

Яна пакаштавала адзін і адразу адчула, што лусцені вельмі смачныя. Тады яна адламала некалькі кавалачкаў Катку-Вуркатку, і той з вуркатаннем пачаў іх есці. Было відаць, што лусцені яму таксама вельмі падабаюцца.

Калі Бландзіна добра пад'ела, яна нахілілася да Катка-Вуркатка, палашчыла яго і сказала:

- Дзякуй табе, Каток-Вуркаток, за тое, што ты прынёс мне сняданак. Можа, цяпер ты завядзеш мяне да майго бацькі? Бо ён, напэўна, вельмі хвалюецца, што мяне так доўга няма.

Каток-Вуркаток зірнуў на Бландзіну і апусціў галаву.