Зачараваная хатка

- О, мае добрыя, дарагія, мае сапраўдныя сябры! Як я вам удзячна за тое, што вы пра мяне так паклапаціліся, шмат чаму навучылі й так добра выхавалі! Я адчуваю, што зрабілася цяпер нашмат лепшая, і ў гэтым я абавязаная вам.

Добрая Козачка прытуліла да сабе Бландзіну, а Каток-Вуркаток ласкава лізнуў ёй руку. Калі першая радасць прайшла, Бландзіна апусціла вочы і сціпла спытала:

- Мілыя мае, добрыя сябры, вы не палічыце мяне няўдзячнаю, калі я папрашу вас зрабіць мне яшчэ адну паслугу? Скажыце, што з маім бацькам? Ці ён дагэтуль смуткуе без мяне? Ці быў ён хоць трошкі шчаслівы з таго дня, калі я згубілася ў лесе?

- Твая просьба вельмі зразумелая, дарагая Бландзіна, і мы выканаем яе, - адказала Добрая Козачка. - Зірні ў гэтае люстра, і ў ім ты адразу ўбачыш усё, што адбылося з тваім бацькам пасля твайго знікнення і што з ім цяпер.

Бландзіна падняла вочы і ўбачыла ў люстры бацькаў пакой. Кароль хадзіў па ім вельмі ўсхваляваны. Здавалася, ён некага чакае. Потым да яго зайшла каралева Фур'ета і пачала расказваць, што Бландзіна, нягледзячы на ўсе ўгаворы Гурмандзінэ, захацела сама пакіраваць страўсамі, але тыя не падпарадкаваліся ёй і пабеглі да Бэзавага лесу; там брычка перакулілася, і Бландзіна, пераляцеўшы цераз агароджу, апынулася ў лесе; ад адчаю і жаху, Гурмандзінэ ледзь не страціў розум, і таму каралева адправіла яго да сваіх бацькоў. Пачуўшы гэтую навіну, кароль быў у роспачы, ён кінуўся да Бэзавага лесу шукаць Бландзіну, і яго толькі сілай удалося ад гэтага ўтрымаць. Яго прывялі назад у палац, і ён яшчэ доўга пакутаваў ад скрухі, увесь час клічучы сваю мілую дачурку. Але нарэшце ён заснуў і ў сне ўбачыў Бландзіну ў палацы ў Добрае Козачкі і Катка-Вуркатка. Добрая Козачка супакоіла яго і сказала, што Бландзіна ў яе жыве добра і шчасліва і аднойчы настане дзень, калі яна вернецца да свайго бацькі.

Потым люстра пацьмянела, і ўсё знікла. А калі засвяцілася зноў, Бландзіна зноў убачыла бацьку. Ён пастарэў, валасы ў яго пасівелі. Ён сумна сядзеў, трымаючы ў руцэ Бландзінін партрэт, цалаваў яго і ціха плакаў. Ён быў адзін, ні каралевы, ні Брунеты Бландзіна не ўбачыла. Бедная Бландзіна горка заплакала.

- Чаму мой бацька адзін? - спытала яна. - Чаму з ім нікога няма? Дзе каралева з маёй сястрою Брунетай?

- Каралева зусім мала смуткавала з-за тваёй смерці (а ўсе лічаць, што ты памерла), і ўрэшце кароль узненавідзеў яе за гэта і паслаў назад да ейнага бацькі, караля Баламута, які загадаў пасадзіць яе ў вежу, дзе яна неўзабаве памерла ад нуды і шаленства. А твая сястра Брунета зрабілася такая злая і невыносная, што летась кароль хуценька аддаў яе замуж за прынца Жарсткена, які ўзяўся выправіць яе злы і зайздрослівы нораў. Прынц абыходзіцца з Брунетаю вельмі жорстка, і яна пачынае ўжо разумець, што злосць не прыносіць ніякага шчасця. Таму яна патроху пачала выпраўляцца. Ты з ёю яшчэ пабачышся і сваім узорам канчаткова выправіш яе.

Бландзіна ласкава падзякавала Добрай Козачцы за навіны і хацела спытаць, калі ж нарэшце зможа ўбачыцца са сваім бацькам? Але падумала, што лепей для гэтага пытання пачакаць іншага выпадку. Бо цяпер Добрай Козачцы можа здацца, што яна спяшаецца пакінуць яе, а гэта будзе няветліва.

Цэлымі днямі Бландзіна была нечым занятая, і часу нудзіцца ў яе не было. Але зрэдку яна ўсё ж сумавала: пагутарыць яна магла толькі з Добраю Козачкай, а Добрая Козачка бывала з ёй толькі на ўроках ды падчас ежы. Каток-Вуркаток не ўмеў размаўляць і, каб Бландзіна яго разумела, усё паказваў на мігах. І газэлі, якія старанна прыслугоўвалі Бландзіне, таксама заўсёды маўчалі.

На шпацыр Бландзіна заўсёды хадзіла з Катком-Вуркатком, які паказваў ёй найлепшыя прысады і найпрыгажэйшыя кветкі. Добрая Козачка ўзяла з Бландзіны слова, што яна ніколі не будзе выходзіць за агароджу парка і ніколі не захоча пайсці пагуляць у лес. Бландзіна часта пыталася ў Добрай Козачкі, чаму ёй нельга туды схадзіць.

Але Добрая Козачка, уздыхаючы, заўсёды адказвала:

- Ах, Бландзіна, нават і не думай хадзіць у гэты лес, ён прыносіць толькі няшчасце. І я зычу, каб ты ніколі болей туды не трапіла!

Выправіўшыся на шпацыр, Бландзіна часам заходзіла ў альтанку, што стаяла на ўзгорку каля самае агароджы, за якой пачынаўся лес. Адтуль яна бачыла прыгожыя высокія дрэвы, чароўныя кветкі, тысячы птушак, якія спявалі, пералятаючы з галінкі на галінку, і нібыта заклікалі яе прыйсці да іх пагуляць. «Ну чаму Добрая Козачка не хоча адпусціць мяне пагуляць у лесе? - думала яна. - Хіба мне можа там што-небудзь пагражаць, калі яна сама мяне абараняе?»

Кожны раз, як яна гэта думала, Каток-Вуркаток, здавалася, прачытваў яе думкі і, ухапіўшы яе за прыпол, адразу пачынаў цягнуць прэч з альтанкі і жаласна мяўкаў.

Тады Бландзіна ўсміхалася і йшла за Катком-Вуркатком гуляць далей па прыгожым, але бязлюдным парку.

Раздзел 7. Папугай