Зачараваная хатка

Чараўніца ласкава зірнула на хлопчыка і моўчкі падышла да ложка, на якім ляжала яго маці. Яна ўважліва агледзела кабету і, дзьмухнуўшы ёй у твар, сказала:

— На жаль, мілае дзіця, мае чары не могуць вылечыць тваю маці. Зрабіць гэта можаш толькі ты сам. Але дзеля гэтага табе трэба быць смелым і пайсці туды, куды я скажу.

— Я згодзен, пані. Скажыце, куды трэба ісці, я ўсё зраблю дзеля сваёй мамы.

— Табе трэба здабыць кветку жыцця. І расце яна на вяршыні гары, якую ты бачыш з акна сваёй хаткі, — прамовіла Чараўніца. — Калі ты здабудзеш кветку і напоіш яе сокам маці, яна адразу ачуняе і будзе зноўку здаровая.

— Я гатовы зараз жа пайсці на пошукі кветкі, пані. Але пакуль я буду яе шукаць, хто будзе даглядаць за маёй маці? Дый яна, напэўна, памрэ раней, чым я паспею вярнуцца.

І хлопчык заплакаў яшчэ мацней.

— Не хвалюйся, беднае дзіцятка, — адказала Добрая фея. — Пакуль ты будзеш шукаць кветку, з тваёй маці нічога не здарыцца. Яна застанецца такая ж, як і цяпер. Але ведай: да таго, як ты знойдзеш кветку, цябе будуць чакаць вялікія выпрабаванні і небяспека. І каб здабыць яе, табе трэба быць вельмі настойлівым і смелым.

— Мне нічога не страшна, пані, — сказаў Анры. — Смеласці ў мяне хопіць. Але скажыце, як мне пазнаць гэтую кветку, бо іх так многа на гэтай гары.

— Калі ты дойдзеш да вяршыні, — адказала Чараўніца, — пакліч доктара, які ахоўвае чарадзейны сад. Ты скажаш яму, што гэта я паслала цябе, і тады ён дасць табе кветку.

Анры падзякаваў чараўніцы, пацалаваў на развітанне хворую маці і, паклаўшы ў кішэню кавалак хлеба, рушыў да гары.

Добрая фея ласкава зірнула ўслед адважнаму хлопчыку, які, хоць яму не было і сямі гадоў, не пабаяўся адзін пайсці на такую небяспечную гару. А гара была сапраўды небяспечная, бо ўсе, хто спрабаваў дайсці да яе вяршыні, немаведама куды знікалі ці гінулі.

Раздзел 2. Крумкач, Певень і Жаба

Анры рашуча ішоў да гары, але аказалася, яна зусім не так блізка, як гэта здавалася. І замест таго, каб дабрацца да гары за паўгадзіны, яму давялося ісці цэлы дзень.

Калі ён прайшоў ужо амаль трэцюю частку дарогі, ён раптам убачыў Крумкача, які трапіў у пастаўленую нейкім дрэнным хлопчыкам пастку. Бедны Крумкач марна стараўся вызваліцца, увесь час тузаючы пятлю, але пятля толькі яшчэ мацней і балючай сціскала яму лапу. Убачыўшы гэта, Анры жвава падбег да Крумкача, перарэзаў вяроўку і вызваліў небараку. Крумкач узмахнуў крыламі, узляцеў у паветра і крыкнуў:

— Дзякуй табе, слаўны хлопчык, я таксама табе прыдамся!

Анры вельмі здзівіла, што Крумкач размаўляе па-чалавечы, але доўга думаць пра гэта часу ў яго не было, і ён рушыў далей.

Калі трошкі пазней ён спыніўся крыху адпачыць і сядзеў пад кустом, частуючыся кавалачкам хлеба, ён раптам убачыў Пеўня, за якім гналася Ліса. Певень уцякаў з усіх ног, але Ліса ўсё роўна яго даганяла. Тады Анры злаўчыўся і, калі певень прабягаў зусім блізка, спрытна схапіў яго і, сунуўшы за пазуху, схаваў пад курткай. Ліса нічога не заўважыла і, падумаўшы, што Певень павярнуў некуды ўбок, пабегла далей. Калі яна знікла з вачэй, Анры выпусціў Пеўня, і той, вельмі перапалоханы, шэптам сказаў:

— Дзякуй табе, слаўны хлопчык! Я таксама табе прыдамся.

Тым часам Анры адпачыў і, развітаўшыся з Пеўнем, рушыў далей.

Ён прайшоў ужо ладны кавалак дарогі, калі раптам убачыў бедную жабу, якую збіралася праглынуць Змяя.

Жаба дрыжала ад страху і баялася паварушыцца, а Змяя падпаўзала ўсё бліжэй і бліжэй, шырока разяўляючы страшную пашчу. Але ў той самы момант, калі яна была ўжо гатовая праглынуць Жабу, Анры схапіў вялікі камень і так трапна кінуў ім у Змяю, што пацэліў у самую глотку. Змяя задохлася і памерла. А Жаба паскакала прэч, крыкнуўшы на развітанне:

— Дзякуй табе, слаўны хлопчык, я таксама табе прыдамся.

Анры ўжо чуў, як размаўлялі Крумкач і Певень, і таму зусім не здзівіўся, што Жаба таксама размаўляе па-чалавечы. Ён рушыў далей і неўзабаве дайшоў да падножжа гары. Тут ён ўбачыў глыбокую і такую шырокую раку, што другога берага амаль не было відаць.

Спачатку Анры разгубіўся, але потым падумаў: «Можа, мне ўдасца знайсці які-небудзь мост ці брод, ці хоць які човен?» Ён рушыў уздоўж ракі і абышоў кругам усю гару, але рака была паўсюль вельмі шырокая і глыбокая, і нідзе на ёй не было ні моста, ні чоўна. Бедны Анры сеў на беразе і горка заплакаў.

— Дапамажыце мне, Добрая фея! — сказаў ён скрозь слёзы. — Якая карысць мне ведаць, што на вяршыні гары расце кветка, якая можа ўратаваць маю маці, калі я ўсё роўна не здольны да яе дабрацца?!

Не паспеў ён гэтага сказаць, як побач узнік Певень, якога ён уратаваў ад Лісы.

— Добрая фея нічым не можа дапамагчы табе, — сказаў Певень. — Гэтая гара не падпарадкуецца яе чарам. Але ты ўратаваў мне жыццё, і цяпер я хачу табе за гэта аддзячыць. Лезь да мяне на спіну! Слова гонару, я перанясу цябе на той бераг.