Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Як толькі аціхнуў узвей, Сяргей зняў вушанку, строс з яе белы пух, рукаўкамі змёў снежны пыл з бабровага рыжаватага каўняра, азірнуўся — і, як згледзеў яе, вочы ды вусны яго кранула ўсмешка. Усміхнуўся і, здаецца, вельмі пахарашэў, хоць i так быў прыгожы мужчына.

— Нарэшце бачу вас... — ён наблізіўся, хуценька цмокнуў у шчаку, ахаладзіў яе скронь настылай поўсцю абснежанай вушанкі. — Ну, добры дзень, радасць мая!

— Здароў, Сярожка! — ціха сказала яна, падала руку, з радасцю адчула, як ён моцна сціснуў яе ў сваёй гарачай далоні. — Прабач, калі ласка, што запазнілася. У другі раз бяруся хоць на хвіліну, але прыходзіць раней...

— Што ж, i гэта добра, — усцешыўся ён, не выпусціў яе рукі, i яны пайшлі поплеч. — Хоць калі трэба i ўзбунтавацца... — ён пацягнуў яе за руку i прытуліў да сябе.

Рэгіна, прыхіляючыся, наўмысна дзюбнула яму ў шчаку раз-другі носам: я ж жанчына, маўляў, i мяне трэба разумець, a ўзбунтавацца не дазволю...

— На нас жа глядзяць людзі, Сярожа, — потым прашаптала яна. — Ды не ў нашы гады так ужо гарэзнічаць...

— Ну i няхай! — махнуў ён рукою. — Ніякі я яшчэ не стары, я закаханы... А закаханым усё можна... Хто скажа, што гэта не так? Хіба той, хто ніколі не кахаў...

— Ладна табе, — яна ўзяла яго пад рукі, i яны — моўчкі, толькі ўсміхаючыся — паволі пайшлі па расчышчанай сцяжыне.

У прасторным, выкладзеным бела-рудою пліткаю, светлым ад белых сцен i дзённага святла фае Сяргей памог ёй скінуць футра, падаў яго — доўгае, цяжкое — старому гардэробшчыку, распрануўся сам i ўзяў пададзеныя ленаватым гордым старым два нумаркі; Рэгіна за гэтую пару падышла да вузкага, але высокага люстэрка, аблямаванага чырвона-карычневым дрэвам з рознымі ўзорамі, паглядзелася. Спачатку, крышку адышоўшыся, зірнула на ладныя, як прыліплыя да ног, замшавыя высокія боты, а тады падышла ўжо бліжэй, узняла рукі i пачала папраўляць на галаве чорны парык, заадно i любавацца сваім прыгожанькім, як яна лічыла, тварыкам. I ў гэтую хвіліну ў люстэрка ўбачыла Сяргея. Убачыла не ўсяго, а толькі яго вочы, гарэзны позірк, ім ён, ловячы хвіліну, што яна падымала рукі i ўзнімала міжволі сукенку, акідаў яе з ног да галавы i, здаецца, лашчыў яе гэтым позіркам лепш рук ды ўсякіх слоў.

Яна наўмысна пастаяла так яшчэ крышку, каб ён паглядзеў на яе з захапленнем, а пасля «грозна» паківала яму ў люстэрка пальцам: хіба можна так, бессаромнік?! — i павярнулася да яго.

— Каюся... — пацвеліўся ён. — Больш не буду.

— Ну-ну, так я табе i паверыла! — адказала яна i ўбачыла, што ён сёння ў новым чорным касцюме, белым світэры, загнутым пад барадою ў прыгожую складку.

Яны падняліся па шырокай лесвіцы на другі паверх, дзе ў шырокай, як акінуць вокам, зале з высокімі круглымі калонамі, на баках якіх віселі гаршчочкі з кветкамі, было ўжо даволі шмат людзей. Падаліся ў «свой куток», дзе яны, ужо даўно дамовіўшыся ca знаёмай афіцыянткай Жэнечкай, сядзяць раз ці два ў тыдзень — калі сустракаюцца.

Як праходзілі па цэнтры залы, дык i сустрэліся з невысокай маладзенькай Жэнечкай. Тая ў гэтую хвіліну несла паднос ca стравамі. Усміхнуліся ёй, прайшлі крыху i селі ў самым кутку, ля высокага фікуса, за невялічкі столік. На ім стаялі графінчыкі, чаркі — пасуда была для вока, каб трымаць столік для патрэбных людзей.

— Прывітанне! — неўзабаве падышла Жэнечка, забрала ca стала графінчыкі, чаркі, занесла непадалёку на шафку, вярнулася адтуль з вазачкаю са складзенымі ў ёй салфеткамі, з дзвюма беленькімі сурвэткамі. Тут жа паслала ix перад імі на стале, паклала доўгае i вузкае, белае, з буйнымі сінімі літарамі — назвай рэстарана — меню.

— Выбірайце па сваім гусце, а я зараз падыду, — сказала яна i адышлася, усміхнулася, як гадаючы: хто ж яны на самай справе? Брат i сястра, муж i жонка, жаніх i нявеста ці патаемныя каханкі?

— Ты імяніннік, дык i выбірай... — усміхнулася Рэгіна. — А я пагляджу, які ў цябе густ...

— З'есці смачна люблю, але гаспадарыць на кухні не.

— Ведаеш, i я не лепшая... — прызналася Рэгіна. — Вельмі ж неяк крыўдна, што яна, гэтая кухня, забірае ў нас, жанчын, кожны дзень гэтулькі часу, цярпення... Вары, смаж, з'еў — мый пасуду i зноў пачынай тое самае: вары, смаж... Ды гадай: што ж сёння зварыць? Я сплавіла ўсе гэтыя клопаты на маму-пенсіянерку, даручыла ёй хадзіць у магазіны, стаяць у чэргах, а сама з вялікім задавальненнем за гэты час ці кніжку пачытаю, ці ў кіно схаджу. У наш век неяк i боязна многа часу сядзець у хаце, стаяць ля пліты ці мыць бялізну ў ваннай... Лепш ужо болей пасядзець у цырульні, схадзіць у кіно, у тэатр, з'ездзіць куды...

Сяргей не паспеў ёй нічога адказаць: падышла Жэнечка.

— Разумееш, Жэнька, ён сёння юбіляр, дык і прынясі што-небудзь лепшае, — з жартам сказала ёй Рэгіна.

— Вшыстке бендзе ў пажондку! — усміхнулася тая і адышлася.

— Ну, як табе на новай пасадзе? — Сяргей перамяніў гутарку. — Прыемна ці цяжка кіраваць?