ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

Ён запісаў у нататніку нашы прозьвішчы. Потым даў мне два кавалкі тэлеграфічнага дроту і загадаў зрабіць «скрутку». Я пачаў прафэсійна і спраўна злучаць дрот. Задаў мне некалькі вельмі лёгкіх пытаньняў. Тады я сказаў яму, што скончыў Школу тэлеграфістаў. Ён іранічна прымружыў вока і сказаў:

— І што з таго?

— Нічога. На ўсякі выпадак вам паведаміў.

Экзамэнатар выйшаў у іншы пакой. Мужчына, што застаўся са мною, нацёр далоні, ляпнуў рукою на назе і прамовіў:

— Чуе сабака сала!

— Што вы сказалі?

— Нічога, — сказаў ён. — Гэта я сам сябе. Люблю часам з разумным чалавекам пагутарыць.

Хутка экзамэнатар зноў увайшоў у пакой, несучы ў руцэ пару слупалазаў. Мы падаліся на двор. Ён загадаў мне прыманьваць іх да ног і ўзьняцца на слупе ўверх. Я хутка ўзьлез да першага травэрсу, пасьля спусьціўся ўніз.

— Што цяпер? — спытаў я экзамэнатара.

— А нічога… Зьвяртайцеся да сакратара, ён скажа.

— Ці атрымаю я працу?

— Ня ведаю, ня ведаю. Гэта ўжо не мая справа.

На гэтым гутарка скончылася. Міналі дні. Аднаго разу я ўбачыў на вуліцы групу работнікаў, занятых рамонтам тэлефоннай лініі. Сярод іх быў мужчына, які разам са мною прыйшоў на экзамэн. У яго быў ахоўны пояс. З халявы бота тырчалі ў яго пласкагубцы. Стаяў на ходніку і паліў папяросу. Я адчуў зайздрасьць і горыч. Падышоў да яго.

— Добры дзень! Вы працуеце?

— Чаму не? Яшчэ як! Маё шанаваньне! — голасна чвякнуў языком.

— А як вы дабіліся?

— Як? Хм, тэхнік, а ня ведае! Дзесьці падлезьці, дзесьці занесьці і ўсё! — падміргнуў мне і сплюнуў у канаўку. — Так, пане, гэта тэхніка! — дадаў праз імгненьне, расьцягваючы ўказальным пальцам вонкавы кут вока.

За тыдзень я зноў пайшоў да сакратара.

— А, гэта вы, — зь непрыхільнай грымасай прамовіў чыноўнік. — Я казаў жа: праз два тыдні.

— Так. Памятаю, але цяжка мне чакаць. Хачу знаць вынік і ведаць: што рабіць? Колькі часу чакаць?

— Гэтулькі, колькі трэба. Хаця б і год!

— Іншых вы прымаеце. Я размаўляў…

— Гэта вас ня тычыцца!

— Як гэта ня тычыцца? Гэта мяне вельмі тычыцца! Вельмі… Адно пытаньне, пане сакратар. Ці былі вы некалі сапраўды галодным?

— Што? Што за пытаньне? — абурэньне перакрывіла яго твар.

— Звычайнае пытаньне. Людзкае. Калі б вы некалі галадалі, то разумелі б, што можна быць галодным дзень, два, тры, але ня тры тыдні! Вы мяне падманулі. Праца ёсьць. Цяпер лета. Фармуюцца працоўныя калёны. Есьць рамонт.

— Гэта нахабства! — выціснуў зь сябе сакратар.

— Не! Нахабства — гэта тое, што вы са мною робіце!

Скончылася ўсё тым, што я забраў свае дакумэнты і выйшаў на вуліцу. Там зараз жа апамятаваўся. «Навошта я гэта зрабіў? А можа, ён даў бы мне працу?» Засмучаны, я доўга хадзіў па вуліцах. Апрытомнеў у жыдоўскім квартале. Доўгі час стаяў і пазіраў, амаль бяздумна, як фурман, белы ад мукі, біў бедную каняку, якая не магла зрушыць цяжка нагружанага возу. Мокрая ад поту каняка цяжка дыхала і дрыгалася ад высілкаў. Фурман жа штохвіліну лупцаваў яе пугаю. Жывёла ўздрыгвала ад болю, тузалася паперад і, коўзаючыся па бруку, рабіла некалькі крокаў. Потым спынялася зноў. У маіх вачах каняка мела змучанае, скоранае аблічча. Чалавек жа меў агідную пысу, што дыхала лютасьцю, пасалодаю ад зьдзеку з жывой пакутуючай істоты. «Што за пекла здолелі стварыць людзі для сябе і для тых, хто ад іх залежыць!»

Аднойчы ўвечары я знайшоў у Цялятніку[2] пакінутую на лаве газэту. Узяў яе і, спыніўшыся каля агароджы, пачаў праглядаць у сьвятле вулічнага ліхтара. Зьвярнуў увагу на кароткую інфармацыю пра вяртаньне з Варшавы і пачатак выкананьня службовых абавязкаў аднаго саноўніка. Агарнула мяне радасьць. Не было сумневу: гэта ён! Мой былы камандзір! Імя й прозьвішча супадалі. Зрэшты, яшчэ калі быў у войску, чуў, што яго прызначылі на высокую пасаду ў адным з гарадоў на ўсходніх крэсах. Але тады не зьвярнуў на гэта ўвагу і не распытваў падрабязнасьцяў. Зьявілася надзея. «Пайду да яго. Абавязкова пайду заўтра. Хутчэй бы гэтае заўтра надышло. Я ж ведаю яго асабіста. Раскажу яму шчыра пра ўсё. Безумоўна, ён зразумее мяне. Для іншых ён саноўнік. Для мяне — любімы камандзір… паплечнік па зброі!»