Аз Iф (СИ)

- Ён патрабуе Ягена, - прагавары Данк. - Хоча, каб мы аддал яму Ягена. Тады ён сыдзе.

Вечарам прыеха Яген. Ён вынес з машыны некальк плоскх круглявых камянё дзнага зеленаватага адцення. На х паверхн был выдрапаны смвалы накшталт пентакля з выгнутым промням. Яген пакла па камен каля кожнага вугла хацны яшчэ адзн - перад парогам. Я стая каля дзвярэй, назраючы за яго манпуляцыям.

- Яген, што ты дзееш? - спыта я нарэшце.

- Ратую вашы азадк, - сказа ён, пасмхаючыся. - Сёння ноччу ён сюды не сунецца, вось пабачыш.

Я кну позрк унутр халупы. Данк ляжа на тапчане мордай да сцяны, трымаючы руку пад курткай. Я шчыльна зачын дзверы. Павярнуся да Ягена.

- Яген, у Данка ствол. Не ведаю, адкуль, - сказа я напаголаса.- Ты асцярожней з м.

Яген пльна паглядзе на мяне. Потым кну прамов сцсла:

- Прыму да ваг.

Ноччу сапрады было цха. Не чуваць было нават цыкад. Кал я прачынася ад холаду, то бачы, што Яген сядзць ля парога курыць, пускаючы дым прыадчыненыя дзверы. Данк, здаецца, спа. Мы з Ягенам магл бы лёгка скруцць яго адабраць ствол. Але Яген нчога не раб.

Прачнуся я позна. Мяне абудзл галасы за акном. У доме было пуста. Звонку Яген Данк размалял напаголаса. Потым я пачу, як Данк смяецца. Я не паверы свам вушам. Саскочышы з канапы, я выйша на вулцу. Яген важдася са сваёй 'Адз', зазраючы то пад капот, то багажнк. У мангале гарэ агонь, на камянях закпа чайнк. Данк сядзе ля парога з конакай у руцэ. У конацы дымся гарачы чай. Гэткая пастаральная карцнка. Я бы замлавася, кал б не помн, як яшчэ чора Данк размахва ствалом гразся прыстрэлць Ягена.

- Здаро, Уладзь. Усё дрыхнеш? - сказа Яген з вясёлым выглядам.

Я зрну на яго, потым на Данка.

- У вас усё парадку? - спыта я.

- Нармальна, - адказа Данк. - Чай будзеш?

Ён працягну мне конаку. Выгляда ён спакойным цалкам адэкватным.

- А сапрады, Уладзь, сербан гарбатк, не пашкодзць! - умяшася Яген. - Вось тольк да чаю няма н халеры. Не паспе учора заехаць у гпермаркет. А тут, як на лха, машына паламалася. Не заводзцца, каб яе.

Яген ласкава паляпа далонню па капоце. Данк мача. Цха спе чайнк на агн. Я асцярожна глыта моцны, гарачы, як кпень, чай без цукру.

- Уладзь, зраб ласку, зганяй у горад, - сказа раптам Яген. - Трэба чаго пажэрц купць. Грошы я табе дам.

Я папярхнуся.

- У горад? Цяпер?

- Хвлначку...

Ён узя мяне за руку адвё убок.

- Уладзь, ты не хвалюся, - зашапта ён. - Мы тут с Данкам пагутарыл, я яго супако. Управ яму мазг. Нармалёва сё.

Бачачы, што я сё яшчэ сумняваюся, ён дада уголас:

- Паслухай... Я прада не ведаю, кал наладжу рухавк. Можа, праз гадзну, а можа, праз тыдзень. Мы так з голаду памром. Хутчэй, чым да нас дабярэцца наш нябачны сябрук... Давай, браце, туды зваротна. А я тут прыгляджу за Данкам. Мы з м цудона ладзм.

я здася. Што мяне па-сапраднаму захапляла Ягене - гэта яго псьменнцк талент здольнасць пераконваць.

Без машыны дабрацца да горада з нашай глухмен не так проста. Хаця тут ёсць варыянты. Можна дашкандыбаць пешшу да трасы ехаць у горад атаспынам. Можна цягнком. Чыгуначная станцыя знаходзцца па той бок шашы, за катэджным пасёлкам. Хуткасную трасу трэба пераходзць па бетонным тунэл, загаджаным дашчэнту цёмным, як труна - лямпачк пад столлю дано павыкалуплвал мясцовыя вандалы. Электрычк спыняюцца тут чатыры разы ранцай тры разы вечарам. Выбар небагаты, але хоць штосьц.

Я паспе на апошнюю раншнюю электрычку. У вагоне сядзел дачнк-пенсянеры некальк калдыро з праптым фзяномям. Пачувася я някавата. За гэты час я амаль што адвык ад людзей.

Выйша я на перадапошняй станцы, ужо межах горада. Гпермаркет знаходзся побач з вакзалам. Яген адда мне свой гаманец спартыную сумку. З хвлну я пастая на пероне, разважаючы. Мне нчога не замнала купць блет да Брэста матаць дадому. Я бы сё растлумачы сваякам. Вярнуся бы ва нверстэт. Зно пача бы жыць нармальна. Ягена я не баяся. Ну сапрады, што ён мне зробць? Заб'е? Смеху варта. Каб яго самога не падстрэлл... Потым я спомн цыкад паваленыя дрэвы, вылаяся думках рушы да гпермаркета.

Да электрычк заставалася яшчэ некальк гадзн. Я бязмэтна цягася па горадзе. Сумка, напханая кансервам ролтанам, муляла плячо. Я зайшо у хпстарскую кавярню - тую самую, дзе мы калсьц сядзел разам з Геляй гаманл пра лтаратуру кнаэкспрэсянзм. Як дано гэта было? Пару месяца таму? А здаецца, мнула жо цэлая вечнасць. Я зя падвойны эспрэса на вынас. Седзячы на лацы скверыку, я п гарачую каву безуважлва глядзе на мнако. На душы было пагана. Хацелася пазванць Гел. Я не веда, пра што з ёй гаварыць, ды гэта было не патрэбна. Дастаткова проста пачуць яе голас пераканацца, што з ёй усё парадку. Мой мабльнк дано здох. Я вярнуся кавярню папрас тэлефон у барысты. Набра нумар Гел. Абанент недасягальны. Тады я зя яшчэ кавы паплёся на вакзал.

***

Кал я вярнуся з горада, ужо надышл прыцемк. У сутонн каля халупы бялела 'Адз' Ягена. Сам ён сядзе ля парога, прыхнушыся да дзвярэй, нетаропка пакурва цыгарку. Яго левае брыво было рассечанае да крыв, а нжняя губа заважна прыпухла.

- Што з тварам? - спыта я.

- У аварыю трап. У невялкую. Вупыры на дарогах, ведаеш.